Πρόσφατα απεβίωσε ο καθηγητής θεολογίας στις ΗΠΑ, Τζέημς Λώσον, που κάποτε διώχτηκε από το Πανεπιστήμιο Βάντερμπιλτ, λόγω καθιστικής του διαμαρτυρίας στον φυλετικό διαχωρισμό. Είχε δυσαρεστήσει τους χρηματοδότες του Ιδρύματος και έτσι η ακαδημαϊκή του πορεία τερματίστηκε. Η ιστορία, δυστυχώς, επαναλαμβάνεται με το νέο ακαδημαϊκό έτος.

Ενόψει των αμερικανικών εκλογών, πανεπιστημιακοί και πρυτανικές αρχές στις ΗΠΑ προσπαθούν να βρουν νέες προσεγγίσεις καθώς προετοιμάζονται για νέες κινητοποιήσεις φοιτητών και καθηγητών για τον πόλεμο Ισραήλ-Χαμάς.

Σύμφωνα με δημοσίευμα των New York Times, πολλοί διοικητικοί υπάλληλοι παραμένουν συγκλονισμένοι από τις τελευταίες εβδομάδες του εαρινού εξαμήνου, όταν καταυλισμοί, καταλήψεις κτιρίων και συγκρούσεις με την αστυνομία οδήγησαν σε χιλιάδες συλλήψεις σε ολόκληρη τη χώρα.

«Οι στρατηγικές που έρχονται στη δημοσιότητα υποδηλώνουν ότι ορισμένοι διοικητικοί υπάλληλοι σε σχολεία μεγάλα και μικρά έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η ανεκτικότητα είναι επικίνδυνη και ότι μια πιο σκληρή γραμμή μπορεί να είναι η καλύτερη επιλογή – ή ίσως απλώς η λιγότερο πιθανό να προκαλέσει αντιδράσεις από εκλεγμένους αξιωματούχους και δωρητές που ζήτησαν από τα πανεπιστήμια να λάβουν πιο σθεναρή δράση κατά των διαδηλωτών» αναφέρουν οι New York Times.

Πρόσφατα μάλιστα, ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Βάντερμπιλτ, Ντάνιελ Ντιερμάιερ, μάζεψε τους φοιτητές να τος κάνει κατήχηση θέτοντάς τους «κανόνες» για να παραμείνουν στο ίδρυμα.

Σημειώνεται ότι το εν λόγω πανεπιστήμιο -των μόλις 13.000 φοιτητών- δεν ήταν ανάμεσα στα ιδρύματα που συνταράχθηκαν τόσο από τις κινητοποιήσεις, απλά σημειώθηκαν κάποιες εντάσεις, συμπεριλαμβανομένης μιας καθιστικής διαμαρτυρίας που οδήγησε σε συλλήψεις.

O Τζέημς Λώσον που διώχτηκε από το πανεπιστήμιο τη δεκαετία του 1960 (Πηγή: Πανεπιστήμιο Στάνφορντ)

Σύμφωνα όμως με το αμερικανικό δημόσιευμα, όλο και περισσότερα πανεπιστήμια είναι αποφασισμένα να σωπάσουν το φοιητητικό αντιπολεμικό κίνημα.

Ο πρόεδρος του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, Μάικλ Β. Ντρέικ, είπε στους καγκελάριους της πανεπιστημιούπολης να διασφαλίσουν ότι οι πολιτικές τους περιελάμβαναν απαγορεύσεις σε μη εγκεκριμένους καταυλισμούς και «κάλυψη για απόκρυψη ταυτότητας».

Το Πανεπιστήμιο Κολούμπια, όπου οι διαμαρτυρίες βοήθησαν να εκδιωχθεί η Νεμάτ Σαφίκ από την 13μηνη προεδρία της στις 14 Αυγούστου, περιορίζει την πρόσβαση στην πανεπιστημιούπολη.

Το Πανεπιστήμιο Northwestern είπε ότι οι μαθητές θα λάβουν «υποχρεωτικές εκπαιδεύσεις για τον αντισημιτισμό και άλλες μορφές μίσους», με περισσότερες αλλαγές πολιτικής να έρχονται.

«Το ερώτημα είναι πώς θα γίνουμε πιο συνεπείς στον τρόπο με τον οποίο ανταποκρινόμαστε σε αυτά τα ζητήματα — και πιο ξεκάθαροι για το ποιοι είναι οι κανόνες και ποιες θα είναι οι κλιμακωτές απαντήσεις», δήλωσε ο Ρίτσαρντ Λάιονς, ο νέος καγκελάριος στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ.

Ωστόσο, αυτό το ανελεύθερο κύμα, το καταδικάζουν πολλοί φοιτητές ακτιβιστές και καθηγητές στο Βάντερμπιλτ, καταδικάζοντας τους  κανόνες του πανεπιστημίου επειδή «καταστέλλουν την ελευθερία του λόγου, ενώ ακόμη και πανεπιστήμια με ιστορία σκληρών τακτικών έχουν αγωνιστεί με διαδηλώσεις».

Ο καθηγητής στο Βάντερμπιλτ, Μπρους Μπάρι, είπε ότι ναι μεν αξίζει να «προσανατολιστούν» οι νέους φοιτητές στις αρχές του πανεπιστημίου, αλλά ανησυχεί εάν οι αρχές των πανεπιστημίων σκοπίμως «έστελναν ένα μήνυμα ότι οι δραστηριότητες διαμαρτυρίας σας βρίσκονται στα όρια της συμμόρφωσης».

«Εάν γίνετε μέλος μιας κοινότητας που διέπεται από ένα συγκεκριμένο σύνολο κανόνων, θέλετε να μάθετε τι είναι, θέλετε να τους συζητήσετε, θέλετε να είστε σαφείς σχετικά με αυτούς», είπε. «Δεν αναγκάζουμε κανέναν να είναι μέλος αυτής της κοινότητας».

Με άλλα λόγια, εάν γίνεστε δεκτοί στο πανεπιστήμιο εάν δέχεστε να μην έχετε αρχές. Κρατήστε το στόμα σας κλειστό και θα πάρετε πτυχίο. Άλλη μια απόδειξη του κινδύνου που διατρέχουν πανεπιστήμια που στηρίζονται σε ιδιώτες.

Για την ιστορία πάντως, ο πρύτανης που έδιωξε τη δεκαετία του 1960 τον ακριβιστή Τζέημς Λώσον, Χάρβι Μπράνσκομπ, θα το μετάνιωνε, ζητώντας συγνώμη από τον Λώσον, στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Σήμερα, όμως, το συγνώμη του πανίσχυρου ισραηλινού λόμπι, δεν προβλέπεται.