Ξέρω ότι ζούμε γεγονότα και καταστάσεις που κλονίζουν σοβαρά τον κόσμο της κωμωδίας. Στην Αμερική, ο Ντόναλντ βρίσκεται αντιμέτωπος με το εσωτερικό κενό του και παραπαίει. Εδώ, το αντίγραφό του σε ελεύθερη απόδοση, δέχεται μία κακοηθέστατη επίθεση, λίγο πριν από τον γάμο του. Τον δεύτερο, πάντα με το ίδιο πρόσωπο – να σημειωθεί αυτό, γιατί ενδέχεται να ακολουθήσει και τρίτος, τέταρτος κ.ο.κ., ώσπου ο γάμος του Στέφανου με τον Τάιλερ να αναγνωριστεί και ακολούθως να καθιερωθεί ως ετήσιος επαναλαμβανόμενος θεσμός.

Για σήμερα όμως τα παραμερίζω αυτά, διότι κατά παράδοση εγκαινιάζω τη σεζόν με ταξιδιωτικό. Ο σκοπός του σημερινού σημειώματός μου είναι να σας δώσει την ευκαιρία, αν τα καταφέρω στην κατασκευή του, για να γνωρίσετε και εσείς αυτό που είχα την τύχη να γνωρίσω εγώ φέτος στην Τήνο. Πρόκειται για τη γυναικεία μονή των Ρωμαιοκαθολικών και την περίφημη σχολή θηλέων των Ουρσουλινών, που βρίσκονται στην περιοχή Λουτρά κοντά στο χωριό Ξινάρα, μακριά από το αγριεμένο πλήθος, που ευτυχώς συνωστίζεται στις παραλίες του νησιού, για τις οποίες προσωπικώς δεν έχω ιδέα και είμαι πλήρως ικανοποιημένος με την άγνοια μου σχετικώς. Μονή και σχολή μαζί συνιστούν ένα συγκρότημα οικημάτων εξαιρετικής αισθητικής και απλότητας, που εκτείνεται σε διαφορετικά επίπεδα, μέσα σε ένα περιβάλλον έντονης βλάστησης. Είναι αδύνατον να μην εκτιμήσεις τη μοναδικότητα και τον χαρακτήρα αυτού που παρουσιάζεται στα μάτια, καθώς περιδιαβαίνεις τον χώρο. Η δε ιστορία του προσώπου που δημιούργησε τόσο τη μονή όσο και τη σχολή θα μπορούσε να γίνει σειρά στο Netflix.

Ως αφετηρία της, ορίζουμε το έτος 1821, γιατί η δική μας Επανάσταση θέτει σε κίνηση την αλυσίδα των γεγονότων, που καταλήγει στις Ουρσουλίνες. Η Επανάσταση υποχρεώνει τον αγγλικανό πάστορα στην Κωνσταντινούπολη, ονόματι Λιβς (Leeves), να στείλει την οικογένειά του στην Αγγλία, κρατώντας μαζί του στο Λεβάντε τη μικρότερη και πιο προικισμένη κόρη του, Μέρι Τζέιν. Παραλείπω την Οδύσσεια που οδηγεί τη Μέρι Τζέιν στον Ρωμαιοκαθολικισμό και, ειδικά, στην Τήνο, όπως παραλείπω και την Αινειάδα της ανέγερσης του συγκροτήματος που βλέπουμε σήμερα. Αυτά τα έχει ερευνήσει και τεκμηριώσει ιστορικά ο πατέρας Μάρκος Φώσκολος, της τοπικής Καθολικής Επισκοπής. Ο άνθρωπος αυτός είναι ένας σπάνιος συνδυασμός αγρότη (με την έννοια του ιδιαίτερου δεσμού με τον τόπο, που μπορεί να έχει μόνο όποιος καλλιεργεί τη γη του συγκεκριμένου τόπου) και, συγχρόνως, λογίου ολκής, με συστηματική έρευνα στην ιστορία του θεσμού που αντιπροσωπεύει η σχολή και, γενικότερα, του νησιού. Εξαιρετικός αφηγητής, με αντίληψη της οικονομίας του λόγου, θα μπορούσε να ήταν χαρακτήρας βγαλμένος από ιστορία με τον Μονταλμπάνο. Είναι όμως η τηνιακή εκδοχή του τύπου και είναι αυθεντική. Είναι ο ίδιος, παρεμπιπτόντως, που έσωσε, συγκέντρωσε και συνεχίζει να επεξεργάζεται ως ιστορικός όλα τα πολύτιμα ιστορικά αρχεία που έπεσαν στα χέρια του. Το παλαιότερο είναι του 1390 και φτάνουν μέχρι τα αρχεία της σχολής θηλέων.

Η σχολή των Ουρσουλινών ήκμασε μέχρι που ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μέχρι τότε συγκέντρωνε οικοτρόφους από όπου υπήρχαν ρωμαιοκαθολικές κοινότητες στις ακμάζουσες πόλεις της Ανατολικής Μεσογείου και τους παρείχε εκπαίδευση υψηλού επιπέδου – σκεφτείτε μόνο ότι διέθετε 36 πιάνα, για το μάθημα της μουσικής. Είναι παρήγορο ότι, παρά τη γενική παρακμή του θεσμού, ο χώρος διατηρείται στη ζωή κατά το δυνατόν, με κάποιες δεκάδες φοιτητών από Καθολικών σεμινάρια της Ευρώπης, που έρχονται κάθε χρόνο το καλοκαίρι, για να μελετήσουν αρχαία ελληνικά. Υπάρχει και ένα ωραιότατο  εστιατόριο στον κήπο. Το λειτουργεί μια φιλανθρωπική οργάνωση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας που προωθεί τον εθελοντισμό.

Για να έχει μέλλον, όμως, ό,τι έμεινε από τη μονή και τη σχολή, που δεν υπάρχουν πια, προϋποθέτει την αναγκαία χρηματοδότηση για τη συντήρηση και τον στοιχειώδη εκσυγχρονισμό του κτιρίων εσωτερικά. Αν γίνει αυτό, υπάρχουν οι συμφωνίες με θεολογικές σχολές του εξωτερικού. Θα αναπτυχθεί μια πηγή εσόδων με την καλοκαιρινή παραμονή φοιτητών, που θα βοηθήσει μακροπρόθεσμα την αυτοσυντήρηση του συγκροτήματος και την περαιτέρω αξιοποίησή του. Το σπουδαιότερο όλων, δε, θα είναι ζωογόνος πνοή για μια παράδοση της Τήνου, που πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει. Αν αισθανόμαστε ότι έχουμε μια υποχρέωση έναντι των παραδόσεων που επιζούν μέσα στα χρόνια και δίνουν χαρακτήρα στον τόπο και τους ανθρώπους, τότε καταλαβαίνουμε και τη σημασία της υποστήριξης αυτού του θεσμού. Δυστυχώς, το υπουργείο Πολιτισμού δεν εγκρίνει τις προτάσεις που υποβάλλονται για τη χρηματοδότηση με ευρωπαϊκούς πόρους του ΕΣΠΑ. Λυπηρό μεν, ευεξήγητο δε.

Τελευταία Νέα