«Ο Αύγουστος δεν είναι μήνας για προβλέψεις» έλεγε αυτές τις μέρες μια παλιοσειρά της Χαριλάου Τρικούπη, όταν του ζήταγαν τη γνώμη του για το ποιοι υποψήφιοι πρόεδροι του ΠΑΣΟΚ θα βρεθούν να κονταροχτυπιούνται στον β’ γύρο του εσωκομματικού αγώνα. Κι ας έχουν αρχίσει άλλοι να παίζουν ήδη τα στοιχήματά τους.
Το ερώτημα στο οποίο δύσκολα θα ακούσει κανείς μεγάλες διαφωνίες όμως είναι αυτό για τις παραμέτρους που θα κρίνουν αυτή την εκλογή.
Η τετράδα που δείχνει να προχωρά με την αυτοπεποίθηση των έως τώρα μετρήσεων και της κομματικής δυναμικής είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο Παύλος Γερουλάνος, η Αννα Διαμαντοπούλου και ο Χάρης Δούκας. Και σε αυτή τη φάση όλοι τους θεωρούν αυτονόητο ότι θα είναι στον δεύτερο γύρο.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει το προτέρημα του κομματικού.
Του ανθρώπου που ήταν και θα είναι στον πυρήνα του ΠΑΣΟΚ, που γνωρίζει την επαρχία (τα μέρη δηλαδή όπου το κόμμα έχει συγκεντρωμένες τις μεγάλες δυνάμεις του), που έχει ανέβει τα κομματικά σκαλιά ένα ένα και που ήταν ο πρωταγωνιστής σε μια ισχυρότατη κόντρα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη για ένα κορυφαίο θεσμικό ζήτημα διεθνών διαστάσεων, με αποτέλεσμα να δεχθεί την πίεση της κυβερνητικής ηγεμονίας.
Παράλληλα, εμφανίζεται να κρατά την μπάλα χαμηλά, έτοιμος να παραδεχθεί τα λάθη που έχει κάνει, κυρίως σε θέματα οργανωτικά και λειτουργικά, αλλά και να τα διορθώσει.
Ο Παύλος Γερουλάνος καταγράφει το πιο συναινετικό προφίλ όλων, επιδιώκοντας μάλιστα να δικαιολογεί ή και να διαψεύδει όσες «αρρυθμίες» καταλογίζονται στο ΠΑΣΟΚ της προηγούμενης περιόδου. Αυτή η επιλογή του, μαζί με το γενικότερο ήπιο ύφος του και το γεγονός ότι δεν βρέθηκε ποτέ εκτός κόμματος, τον καθιστούν συμπαθή σε κομματικούς που φοβούνται την εσωστρέφεια και τα διαλυτικά σενάρια.
Στα εναντίον του είναι τα χαμηλά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ στην Αττική και τα μεγάλα αστικά κέντρα, ενώ το διεθνές προφίλ που καλλιέργησε με την προβολή της επίσκεψής του στο συνέδριο των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ δεν είναι σαφές κατά πόσο συγκινεί περισσότερους ψηφοφόρους από τον ήδη μετρημένο κύκλο των παλαιόθεν υποστηρικτών του.
Η Αννα Διαμαντοπούλου λέει με αυστηρό ύφος πως θεωρεί «προσπάθεια απονομιμοποίησης» της υποψηφιότητάς της το γεγονός ότι είχε αποχωρήσει από το ΠΑΣΟΚ από το 2012 και επανήλθε στο κόμμα τώρα, για να διεκδικήσει την ηγεσία του.
Το γεγονός παραμένει όμως είτε την απονομιμοποιεί είτε όχι.
Ως τώρα η παρουσία της είναι η πλέον ξεκάθαρα στοχοθετημένη. Ποντάρει στο προσωπικό της βιογραφικό. Εμφανίζεται ως η μόνη που απειλεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη, λέγοντας ουσιαστικά ότι αυτή θα είναι η πραγματική κεντρώα μεταρρυθμίστρια που μας είχε υποσχεθεί ότι θα είναι εκείνος. Και απευθύνεται στο 1.000.000, όπως λέει, παλαιών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που ψήφισαν ΝΔ εξαιτίας εκείνης της χαμένης υπόσχεσης. Θα κινητοποιήσει όλους αυτούς που ψήφισαν Μητσοτάκη να ψηφίσουν στις εσωκομματικές του ΠΑΣΟΚ; Ιδωμεν.
Ο Χάρης Δούκας, τέλος, μοιάζει προσώρας ο πιο «αριστερόστροφος» υποψήφιος όλων, ενώ στις πρώτες του τοποθετήσεις τόνιζε με μεγαλύτερη δυναμικότητα το γεγονός ότι αυτός έχει ήδη πετύχει μια νίκη απέναντι στη ΝΔ στις δημοτικές εκλογές της Αθήνας.
Η θερινή ατζέντα με τα ζητήματα της ανθεκτικότητας, του περιβάλλοντος και της Πολιτικής Προστασίας τον ευνόησε, καθώς είναι θέματα τα οποία κατέχει καλά, παρότι η επιδίωξή του να κινήσει τους συνυποψηφίους του πίσω από μια δική του πρωτοβουλία για το θέμα δεν μοιάζει προς το παρόν να «δούλεψε».
Μένει όμως να ξεκαθαρίσει το πώς ακριβώς σκέφτεται τις προοδευτικές συνεργασίες. Και, επίσης, όσο (σωστά ή λάθος) και να επιχειρηματολογεί για το αντίθετο, το γεγονός ότι είναι μόνο λίγους μήνες δήμαρχος σε μια πολύ προβληματική πόλη τον αφήνει ανοιχτό στην κριτική.
Τζίνα Μοσχολιού
