Το αντάρτικο του τίποτα

Ας ξαναδούμε τα βασικά. Και ας σκεφτούμε τι θέλουμε σ’ αυτή τη χώρα. Θέλουμε πλούτο, δουλειές, ποιότητα ζωής; Θέλουμε επενδύσεις και ανάπτυξη; Ή απλώς θέλουμε τα λεφτόδεντρα – που κοντεύουμε να ξεχάσουμε, νομίζω, ότι δεν κάρπισαν όπως πλειοψηφικά προσδοκούσαμε την προηγούμενη δεκαετία; Και τι κάνουμε για να μη φτάσουμε ξανά στο σημείο να προσδοκούμε για τη ζωή μας από τα λεφτόδεντρα;

Πριν από μερικές ημέρες, δόθηκε στη δημοσιότητα ένα σχέδιο τοποθέτησης ανεμογεννητριών στον Ταΰγετο, σε ένα σημείο του βουνού στα ορεινά σύνορα της Ανατολικής και της Δυτικής Μάνης, της Λακωνίας και της Μεσσηνίας. Προφανώς, είναι έργο της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας, που συναντά την κυβερνητική πολιτική για ενεργειακή επάρκεια της χώρας και, ταυτόχρονα, την απαλλαγή της από τον ρυπογόνο λιγνίτη και το πετρέλαιο, και πριν αρχίσει η υλοποίησή του απαιτεί εξονυχιστικούς ελέγχους από την πλευρά της πολιτείας, όπως συμβαίνει και με όλα τα άλλα σχετικά έργα, προκειμένου να πληρούνται οι περιβαλλοντικοί όροι και, γενικώς, να μην παραβιάζεται ο νόμος.

Του Κώστα Σκλαβενίτη

H ανακοίνωση και μόνο της πρόθεσης να μπουν ανεμογεννήτριες στην περιοχή, κατά τα ειωθότα, έφτιαξαν αμέσως κίνημα. Ασφαλώς περιβαλλοντικό, αλλά ταυτόχρονα και αρχαιολογικό (επειδή λέει η περιοχή είναι αρχαιολογικού ενδιαφέροντος) και αισθητικό (επειδή, λέει, η περιοχή είναι ιδιαίτερου φυσικού κάλλους).

Το κίνημα αυτό επενδύει σε μια ψευδεπίγραφη επιστημονικότητα αλλά, κυρίως, επενδύει στις φοβίες που καλλιεργούνται κυρίως στο Διαδίκτυο και σε μεθοδευμένα fake news: ότι θα καταστραφεί το περιβάλλον, ότι ένα τόσο μικρό βουνό (2.404 μέτρα ύψος είναι ο Ταΰγετος) δεν είναι πρέπον να παραδοθεί «στην ανάπτυξη» και στα συμφέροντα των επιχειρηματιών, ότι αλίμονο στα δέντρα και στα πουλιά. Ηδη, οι επιρρεπείς στις συνωμοσίες έχουν αρχίσει τον διαγωνισμό τερατολογίας στα σόσιαλ μίντια ενώ τη σκυτάλη πήραν ήδη αριστεροί εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης – δίνοντας το μέτρο και στις δημοτικές Αρχές, που ασφαλώς θα πάνε με εκείνους που θα τους φανούν ότι είναι οι περισσότεροι.

«Πού να τις βάλουμε τις ανεμογεννήτριες;» αναρωτιούνται όσοι διακινούν το σύνθημα «Λεύτερα βουνά χωρίς αιολικά», και το ανάλογο κίνημα. Προφανώς θα τις βάλουν εκεί όπου έχει αέρα. Συμβάλλουν στην ερημοποίηση, λέει ένας άλλος μύθος. Για περιοχές που κυριολεκτικά έχουν αδειάσει από τους κατοίκους τους, για χωριά έρημα, χωρίς παιδιά, χωρίς σχολεία, χωρίς καμία οικονομική δραστηριότητα. Είναι περιοχή αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, λέει ένας άλλος μύθος – που επικαλείται νεολιθικούς οικισμούς πολλές δεκάδες χιλιόμετρα μακριά.

Το έργο το έχουμε ξαναδεί – πιο πρόσφατα, μάλιστα με έμφαση, στο Ελληνικό, που ήδη το κατατάσσουν σε περιοχή για πλούσιους που εμείς, οι κοινοί θνητοί, περνώντας θα την κοιτάμε. Ολη η μεταπολίτευση έχει σημαδευτεί από προσπάθειες ακύρωσης έργων, χωρίς τα οποία σήμερα η Ελλάδα θα ήταν μια άλλη χώρα, στη ζώνη της υπανάπτυξης – ανάμεσα στα έργα αυτά είναι το αεροδρόμιο των Σπάτων ή η τουριστική επένδυση του Costa Navarino. Κι όμως, κάθε νέα επένδυση αντιμετωπίζεται ακριβώς όπως οι παλαιότερες. Επινοούνται λόγοι για να πολεμηθεί – και η παραδοσιακή επαναστατική γυμναστική σήμερα πλαισιώνεται από τους αντιρρησίες του Διαδικτύου και την τρομολαγνική ψευδολογία που τους εμπνέει.

Το αντάρτικο του τίποτα είναι έτοιμο να αναλάβει δράση. Ακόμα μια σεζόν αρχίζει.

Η Τσαπανίδου και η έδρα

Στην Κοινοβουλευτική Ομάδα μεταφέρεται σήμερα η αναμπουμπούλα στον ΣΥΡΙΖΑ – και είναι βέβαιο ότι πολλούς θα απασχολήσει η πρώην εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος, Πόπη Τσαπανίδου, η οποία σε λίγες μέρες θα κληθεί να ορκιστεί βουλεύτρια Επικρατείας, αντικαθιστώντας τον Οθωνα Ηλιόπουλο, που προτίμησε να επιστρέψει στην Αμερική, στην ιατρική και στο ερευνητικό έργο του.

Δεν ξέρω τι προσδοκούν από την Πόπη Τσαπανίδου αλλά έχω την αίσθηση ότι θα κρατήσει την έδρα. Ενα μάλιστα από τα πιθανά επιχειρήματά της είναι ότι και να την παραδώσει, αυτή δεν θα φτάσει ποτέ στον Στέφανο Κασσελάκη, επειδή κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα της Ζωρζέτας Λάλη, πλέον μέλους της Νέας Αριστεράς, που είναι πιο πάνω στη λίστα Επικρατείας από τον νυν πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και έχει δηλώσει ότι δεν θα παραδώσει την έδρα.

Με τεταμένες τις σχέσεις προέδρου και της τάσης Τσίπρα μέσα στο κόμμα, η Πόπη Τσαπανίδου πιστεύω ότι θα υποστηρίξει ένα πιο στιβαρό επιχείρημα: ότι οι έδρες ενός κόμματος είναι προσωπικές – ακόμα και στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, καθρεφτίζεται η ιεραρχική σημασία που δίνει το κόμμα στους υποψηφίους του. Η βουλευτική έδρα Επικρατείας είναι επιβεβαίωση αριστείας. Και είναι ένδειξη περιφρόνησης προς τους ψηφοφόρους η ακύρωση της δεδομένης αξιολόγησης.