Κόκκινη γραμμή

Τα πρόσωπα του δράματος είναι πολλά. Ο Σωκράτης Φάμελλος, που εκπαραθυρώθηκε ξαφνικά από πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας «διότι δεν συνεμορφώθη». Ο Νίκος Παππάς, που πήρε τη θέση του διότι αλλάζει τους συσχετισμούς. Η Αθηνά Λινού, που διεγράφη από την ΚΟ διότι δεν έπεισε. Ο Χρήστος Σπίρτζης, που περιμένει τη σειρά του. Η Πόπη Τσαπανίδου, που ανταμείβεται επιτέλους για τη θυσία της να εγκαταλείψει τη δημοσιογραφία. Η Ολγα Γεροβασίλη, που δεν έχει κουραστεί να διαμαρτύρεται. Η Βούλα Κεχαγιά, που προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Ο Παύλος Πολάκης, φυσικά, που αρχίζει να σκέπτεται το αδιανόητο: να πάρει το μαγαζί.

Στην πραγματικότητα, όμως, οι άνθρωποι που θα καθορίσουν τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ, και εν τέλει την τύχη του, είναι δύο – και δεν θα μπορούσε να διαφέρουν περισσότερο μεταξύ τους. Πρόκειται για τον νυν αρχηγό και τον προκάτοχό του.

Ο Αλέξης Τσίπρας ακολουθεί προς το παρόν το παράδειγμα του Κώστα Καραμανλή: παραμένει στο περιθώριο και εκφράζεται μέσω «κύκλων», υποστηρικτών, ανθρώπων που πρόσκεινται στο «περιβάλλον» του ή «γνωρίζουν τι σκέφτεται». Η αμηχανία του είναι εμφανής: λένε πως αυτός προώθησε την υποψηφιότητα Κασσελάκη για να κόψει τα φτερά της Αχτσιόγλου και κατέληξε να χάσει τον έλεγχο του κόμματος. Η θλίψη του, επίσης: στις διακοπές του, λέει, δεν έβλεπε ειδήσεις! Θα μπορούσε να αφοσιωθεί στο Ιδρυμα που φέρει το όνομά του και να οργανώσει κι άλλες πετυχημένες ημερίδες όπως εκείνη για τις Πρέσπες. Αλλά έχει μεγαλύτερες φιλοδοξίες από αυτό. Θεωρεί, επίσης, ότι έχει μια ιστορική ευθύνη για το μέλλον της Αριστεράς. Την έφερε στην κυβέρνηση για να τη δει μόλις δέκα χρόνια αργότερα να γελοιοποιείται;

Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν έχει μεγάλη σχέση με την Αριστερά. Ή, εν πάση περιπτώσει, με την Αριστερά όπως λειτουργούσε μέχρι τώρα στην Ελλάδα. Βασικά είδε ένα κενό και έσπευσε να το καλύψει. Αν ο πρώην έπαιζε τον οραματιστή, ο νυν παίζει τον μάρτυρα. Είναι χαρακτηριστική η απάντηση που έδωσε σε δημοσιογράφο που του είπε ότι με τις διαγραφές δεν θα πάει μακριά: «Θέλεις να πάρεις τη θέση μου;». Τον πολεμούν οι γραφειοκράτες, τα συμφέροντα, το σύστημα, οι αποτυχημένοι, οι ξεπερασμένοι και οι διεφθαρμένοι. Αλλά εκείνος θα τους νικήσει όλους, στην ανάγκη θα τους διαγράψει όλους, και θα φτιάξει την Αριστερά από την αρχή. Μπορεί τελικά να μην είναι εκείνος που θα νικήσει τον Μητσοτάκη. Αλλά το Μαξίμου θα το αλώσει όσα χρόνια κι αν περάσουν, να είμαστε σίγουροι. Είναι γεννημένος για πρωθυπουργός.

Το ερώτημα, εν τέλει, είναι πότε θα παρέμβει ο Τσίπρας. Με δεδομένο ότι δεν θα γίνουν σύντομα εθνικές εκλογές, ποιο δημοσκοπικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, ποια διαγραφή, ποια πρόκληση θα παραβιάσει τη δική του κόκκινη γραμμή;