Γυρίσαμε και φέτος από τις διακοπές μας ζωντανοί κι ευγνώμονες, σαν να επιστρέψαμε σώοι απ’ τον πόλεμο. Δεν πήγαμε, ευτυχώς, από πυρκαγιά, δεν πήγαμε από πλημμύρα, το τρένο δεν έκανε μετωπική με άλλο τρένο, το φέρι μποτ δεν βούλιαξε, δεν υπέστη επακούμβηση, δεν του ‘φυγε η προπέλα εν πλω, κι εκεί στο νησί αποφύγαμε – από τύχη – το τροχαίο, τη δηλητηρίαση από μύδια, ή από μπαγιάτικες σαρδέλες. Λούνα παρκ δεν υπήρχε να ανεβούμε στις κούνιες – και καλύτερα. Δεν μπλέξαμε σε άγριο καβγά, δεν πνιγήκαμε στη θάλασσα, παρότι λόγω ηλικίας είμαστε στο γκρουπ που πνίγεται κάθε καλοκαίρι – πάνω από τετρακόσιοι ηλικιωμένοι παραδίδουν πινακίδες μέσα στο νερό, και μάλιστα στα ρηχά, κάθε καλοκαίρι. (Παρότι κατά μια έννοια φεύγουν περίπου όπως θα ήθελε να αποχωρήσει και ο Νίκος Καββαδίας.)
Αρα το ότι γυρίσαμε σώοι και αρτιμελείς είναι ένα πραγματικό κατόρθωμα. Διότι, πλέον, δεν ξέρεις από πού θα σου ‘ρθει – όλα μπορούν να συμβούν, ίσως ακόμα και το να δεις τον Κουτσούμπα στη Μύκονο. Η πραγματικότητα εκτός σπιτιού είναι, πια, απρόβλεπτη κι επικίνδυνη, άσε που κι εντός δεν είναι τίποτα σίγουρο, ειδικά αν γλιστράει το πάτωμα στο μπάνιο, στις σκάλες, ακόμα και στο μπαλκόνι, αν σκύβεις περισσότερο απ’ όσο πρέπει. Συν την ψύχωση του ιδρυματισμού, του εμμονικού εγκλεισμού, που σε κάνει φοβικό με τους άλλους, αντικοινωνικό και μισάνθρωπο – βέβαια το να είσαι μισάνθρωπος δεν πειράζει, αρκεί να μην είσαι αντι-woke και ισλαμοφοβικός. Οφείλεις να αγαπάς τον Αλλάχ, τους ποικίλους Χάρε Κρίσνα, αλλιώς γίνεται στόχος, σημαδιακός κι αταίριαστος. (Δεν μπαίνεις στην επιλεκτική συμπερίληψη.)
Αλλά το πιο εξωφρενικό είναι αυτοί οι ενιαύσιοι πνιγμοί στη θάλασσα. Πάνω από τετρακόσια άτομα ετησίως, συνταξιούχοι κατά μέγιστο ποσοστό. Πώς θαλασσοπνίγονται; Δεν ξέρω, κι έχω αναπτύξει σχετική θεωρία. Πιστεύω πως δεν πνίγονται από μόνοι τους, αλλά τους πνίγουν – δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση. Δηλαδή το κράτος έχει αναπτύξει δυνάμεις βατραχανθρώπων, ΟΥΚ, των υποβρυχίων καταστροφών, που μόλις βλέπουνε έναν συνταξιούχο λουόμενο ξεμοναχιασμένο, ή να έχει πάει μόνος του προς τα βαθιά, τον πλησιάζει ένας βατραχάνθρωπος από κάτω, αθόρυβα, τον τραβάει από τα πόδια στον βυθό και τον πνίγει χωρίς να πάρει κανείς χαμπάρι. Και γιατί αυτό; Διότι αν πνίγονται τετρακόσιοι συνταξιούχοι τον χρόνο, συν άλλους τόσους που σκοτώνονται στα τροχαία, αμέσως ελαφρύνονται εντυπωσιακά τα ταμεία που πληρώνουνε τις συντάξεις. Σώζονται τα ταμεία, και όχι μόνο αυτό, αλλά μπορούν πλέον να δίνουνε και εντυπωσιακές αυξήσεις σε όσους συνταξιούχους απέμειναν, για να πάρουν και την ψήφο τους όταν έρθει η ώρα – αν, βέβαια, έχουνε επιβιώσει κι αυτοί ως τότε, ή έστω ως το μεθεπόμενο καλοκαίρι με τα μπάνια και τους νέους προγραμμένους των ακτών.
Είναι μια πειστική, συνωμοσιολογική θεωρία. Πώς αλλιώς, γέροντα, να εξηγήσεις τόσους πνιγμούς κάθε χρόνο, δεκαπλάσιους από όσους χάθηκαν εφάπαξ στα Τέμπη, και χωρίς να διαμαρτύρεται κανείς στο πολιτικό φάσμα; Είναι μια καθαρή κι αθόρυβη δουλειά αποδεκατισμού και χωρίς να γίνεται ούτε μια διαμαρτυρία, ούτε μισή διαδήλωση. Γεροκτονία. Τα ανάλογα συμβαίνουνε και με τα τροχαία: αν αφήνεις να οδηγούν ανεξέλεγκτοι, χωρίς να έχουνε περάσει γιατρό, χωρίς να βλέπουν επαρκώς, οι ογδοντάρηδες και πάνω, είναι βέβαιο πως θα έχεις έναν επαρκή αριθμό τροχαίων – δηλαδή όσοι γλίτωσαν απ’ τον πνιγμό θα πάνε αδιάβαστοι στην άσφαλτο. Αποτελεσματική μέθοδος αραιώματος όσων ξεπέρασαν τα ανεκτά όρια, δηλαδή, να παίρνουνε σύνταξη πάνω από είκοσι χρόνια διαρκώς, ζημιώνοντας το κράτος, ζορίζοντας τα ταμεία, το ΕΣΥ, τα νοσοκομεία και τις εντατικές, στερώντας έδαφος από τους νεότερους. Τους αφήνεις απλώς να οδηγούνε μετά τα ογδόντα, χωρίς έλεγχο, οπότε αρκετοί εξ αυτών λύνουνε το πρόβλημα μόνοι τους.
Τώρα, αν προσθέσουμε τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες, τις επιδημίες ιών και τις ασθένειες των ευπαθών ομάδων, καταλαβαίνουμε πως πολλά εκκρεμή και άλυτα θέματα του ανεπαρκούς κράτους λύνονται εύκολα, δυναμικά και με σχεδόν φυσικό τρόπο – όπως αντίστροφα, ας πούμε, η υποβοηθούμενη εγκυμοσύνη. Ο υπερτουρισμός επίσης βοηθάει με τις ταλαιπωρίες του, τον περιορισμό του ζωτικού χώρου και τις αφόρητες, ακατόρθωτες διακοπές. Οπως και η κλιματική αλλαγή που είναι ένας επιπλέον σύμμαχος του κράτους εξοντώνοντας με τον ανελέητο καύσωνα, τη λειψυδρία, τους ανεμοστρόβιλους και με τα άλλα δεινά πολύν κόσμο που παλιότερα χανότανε με τους πολέμους και αραίωνε ο πληθυσμός της γης, ενώ οι εναπομείναντες ξεκινούσαν πάλι με μάταιη ελπίδα απ’ την αρχή για να καταλήξουν στα ίδια και χειρότερα. Τώρα αλλάζει το παίγνιο και υπάρχουν πιο μαζικοί αλλά και πιο σοφιστικέ τρόποι αποδεκατισμού και δύσκολης ισορροπίας.
Κατά συνέπεια, το ότι γυρίσαμε φέτος, δηλαδή άλλη μια φορά σώοι από τις ζορισμένες διακοπές μας, είναι ένα κατόρθωμα και βεβαίως μεγάλη τύχη – αν σκεφτείς ότι επίσης γλιτώσαμε και από τον νέο Κόβιτ, τον ιό του Νείλου, την ευλογιά των πιθήκων, ή τις αιμορροΐδες της μαϊμούς. Να δούμε τι άλλο θα μας βρει αυτόν τον χειμώνα που έρχεται. Αντιπολίτευση δεν υπάρχει ούτε για ζήτω και ο πόλεμος είναι ακόμη κάπως μακριά. Ολα, επομένως, θα πάνε καλά και ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
