Και πάλι εδώ. Με τις επανεκκινήσεις που το φθινόπωρο πάντα επιβάλλει. Με αποφάσεις που τις περισσότερες φορές δεν υλοποιούνται.

Αλλά και με τη μαγεία της καθημερινής ροής και τις εκπλήξεις που μας επιφυλάσσει. Μια ροή που συχνά διακόπτεται βίαια και αναπάντεχα όπως για τον γράφοντα τούτο το καλοκαίρι. Ατύχημα στο νησί, εξάρθρωση αγκώνα σε τρία σημεία, γύψος και ακινησία. Ψυχολογία στο ναδίρ. Λογικό. Για εμάς τους μισθωτούς τα ‘χει πει όλα η παλιά ελληνική ταινία «Τύφλα να ‘χει ο Μάρλον Μπράντο» με τον Βέγγο.

Για την ουτοπία της ξεκούρασης των λίγων ημερών και την αναζήτηση της βραχύβιας ευτυχίας σε κάποιο νησί μέχρι τον σισύφειο Σεπτέμβρη. Ψυχολογία λοιπόν στα κάτω της αλλά και αναστοχασμός τις μέρες της καθήλωσης – και κάνα δυο βιβλία.

Ξεκουράζεται ο άνθρωπος σήμερα με τα κινητά και τα κοινωνικά δίκτυα ή αισθάνεται πάντα ετοιμοπόλεμος να αποδομήσει τεθνεώτες σαν τον Αλέν Ντελόν ή τον Χρήστο Γιανναρά, την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι, να τσεκάρει από το εστιατόριο όπου πήγε και να φωτογραφιστεί πάνω από ρόκες παρμεζάνες, να μας δείξει κάθε λεπτομέρεια του βράχου απ’ όπου βούτηξε ή να μετατρέψει το παιδί του σε έπαθλο ευζωίας και ευταξίας;

Aρκούν λίγες ημέρες για να ανασυγκροτήσεις τον εαυτό σου από τους δύσκολους χειμώνες και ενόψει δύσκολων φθινοπώρων ή είναι μια αυταπάτη και το καλοκαίρι, ενώ πια σχετίζεται και με το είδος και τις δόσεις αυτοεικόνας και ευτυχίας που θα επιδείξεις στο Ινσταγκραμ; Ζούμε όπως θα θέλαμε να ζούμε ή εγκλωβιζόμαστε στο τι λένε οι άλλοι;

Οπως καταλάβατε και όπως πιθανώς και εσείς έχει πράξει, μερικές εβδομάδες ακινησίας και καθήλωσης είναι αφορμή για να σκεφτείς αυτά και άλλα ανομολόγητα. Μαζί με την κατάσταση του ΕΣΥ, το πόσο σημαντικό είναι να σε έχουν αναλάβει άνθρωποι, επιστήμονες που έχουν εκπαιδευτεί στο μέγα δημόσιο σύστημα υγείας. Πόσο ευάλωτοι προφανώς είμαστε στη στιγμή και πόσο δεν είναι αυτονόητα όλα γύρω μας. Πόσα ακόμη μίλια πρέπει να διανύσουν τα τουριστικά νησιά μας για να οργανωθεί σοβαρή βαθμίδα υγείας.

Αυτό το δεύτερο προφανώς αφορά τους κυβερνώντες και τη δοσολογία και την ποιότητα πολιτικών που πρέπει να επιλέξουν. Στα ατυχήματα μετράς φίλους και ανθρώπους μακριά από τη σκόνη των δημοσίων σχέσεων και την αλλληλόδραση των μικροσυμφερόντων.

Μετράς και την ηλικία σου, οι όροι πια ανοικοδόμησης είναι αργοί και όχι πάντα πλήρεις. «Να ‘μαστε πάλι εδώ Αντρέα», όμως όπως έλεγε το τραγούδι του Μανώλη Ρασούλη με τον Ανδρέα Μικρούτσικο. Στη γνώριμη στήλη της εφημερίδας, εδώ, για να θυμώνουμε και να γράφουμε ή για να θυμώνουμε τους άλλους με όσα γράφουμε.

*Στίχος του Μανώλη Ρασούλη

Τελευταία Νέα