Ενας μέσος σαραντάρης το μόνο που θυμάται από τον Ανδρέα είναι, στην καλύτερη περίπτωση, η κηδεία του. Ολα τα υπόλοιπα, όσα ξέρει ή ακούει, είναι νοθευμένα με στοιχεία μύθου ή πλάκας. Διαβάζω στα κοινωνικά δίκτυα αναρτήσεις για τον Ανδρέα και τις περισσότερες φορές διαπιστώνω ότι ο συντάκτης δεν έχει ζήσει εκείνα τα χρόνια. Αντίστοιχο ενθουσιασμό εντοπίζω και σε σχόλια ανθρώπων που βρίσκονται ή βρέθηκαν κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ και στο μυαλό τους έχουν τον Ανδρέα να ντύνεται τα φυσεκλίκια του Αρη του Βελουχιώτη – κάπως έτσι.
Εκ των πραγμάτων, τα πενηντάχρονα του ΠΑΣΟΚ εορτάζονται κάτω από μία τεράστια, από τη Χαριλάου Τρικούπη ως το Ζάππειο, αφίσα του Ανδρέα. Δεν ξέρω αν αυτό είναι σωστό πολιτικά, να επενδύεις, δηλαδή, στη φθίνουσα μνήμη και όχι στην προοπτική του μέλλοντος. Ομως να ζητάς από το ΠΑΣΟΚ να μην πουλάει Ανδρέα, είναι σαν να απαιτείς από το Μοναστηράκι να πετάξει όλα τα σουβενίρ με τσολιάδες και αρχαίους. Επίσης το «ένας καινούργιος Ανδρέας», δηλαδή Μεσσίας, συγκινεί, ως πόθος, ένα κομμάτι του πολιτικού ακροατηρίου που λησμονεί ότι ο άνδρας ήταν τέκνο μίας άλλης εποχής. Και πολύ φοβάμαι ότι αν φέρναμε τον Ανδρέα πίσω στη ζωή ή δημιουργούσαμε έναν κλώνο του, τα πράγματα δεν θα πήγαιναν και τόσο καλά. Αν επέστρεφε ο Ανδρέας μέσα σε δύο μέρες θα είχε γίνει κομμάτια στα social. Θα τον έκαναν κομφετί. Το ξεφωνητό και η πλάκα θα τσαλάκωναν τόσο πολύ την εικόνα του, θα τη μετέτρεπαν σε καρικατούρα.
Αν, από την άλλη, φτιάχναμε τον κλώνο του, με τα ίδια ψυχικά χαρακτηριστικά, θα βρίσκαμε μπροστά μας έναν πολιτικό που η εποχή θα τον οδηγούσε, αναγκαστικά, σε ένα μοντέλο εξουσίας που θα τρόμαζε. Πήγε κάποια στιγμή να τον αντιγράψει ο Τσίπρας, που ήταν σαν να ακούς κάποιον να κάνει καραόκε με ομιλίες του Ανδρέα, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό δεν πήγε και τόσο καλά. Για αυτό ας αφήσουμε ήσυχο τον πρόεδρο να αναπαύεται στο Α’ Νεκροταφείο, έχοντας δίπλα του τον Χριστόδουλο, αφού και ο θάνατος έχει χιούμορ.
Αν δεν μπουν στη Βουλή…
«Σύγχρονη Αριστερά». Μου θυμίζει τη «Σύγχρονη Εύα» που παρουσίαζε η Ελλη Ευαγγελίδου στην ΥΕΝΕΔ. Παίζει και το Συνασπισμός Σύγχρονης Αριστεράς. Δεν είναι άσχημο, μια χαρά ακούγεται. Από τη στιγμή μάλιστα που στο λογότυπο θα παραμείνει το «ΣΥΡΙΖΑ», δεν θα πρέπει να αλλάξουμε όνομα στους οπαδούς. «Συριζαίοι» θα είναι. Φιλόδοξο το σχέδιο, αλλά θα ζήσει το πολύ μέχρι το συνέδριο και δεν θα πάει ούτε μέρα παραπάνω. Διότι πέρα από το όνομα, που δεν έχει και τόση σημασία, η πρόταση Κασσελάκη για τα οργανωτικά, οδηγεί σε ένα κόμμα αυστηρά προσωπικό με κύριο όργανο αποφάσεων τα μέλη και την αδιαμεσολάβητη σχέση τους με τον πρόεδρο. Και επειδή όλα αυτά δεν θα αρέσουν και στον Πολάκη, το πρόβλημα για τον πρόεδρο Κασσελάκη θα είναι διπλό. Από τη μια θα δέχεται τα χαστούκια του Πολάκη, από την άλλη θα ξεσηκωθούν ακόμα και στελέχη που μέχρι σήμερα διατηρούσαν τους καλούς τρόπους τους. Αποτέλεσμα; Ποπ κορν. Αν δεν μπουν στην επόμενη Βουλή, θα μπουν στο Netflix.
Μία πειραματική τάξη
Δεν ξέρω αν θα πετύχει η μεταρρύθμιση (αστειεύομαι) με την απαγόρευση του κινητού τηλεφώνου στα σχολεία. Ενδεχομένως τα παιδιά να αναπτύξουν νευρώσεις από την έλλειψη διασύνδεσης με τα social media. Μεταξύ μας και εγώ δεν θα άντεχα. Τέλος πάντων, το μέτρο σίγουρα θα αυξήσει τις πωλήσεις έξυπνων ρολογιών, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες. Αυτό που θέλω να σας μεταφέρω αφορά την πειραματική τάξη που στήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου τα παιδιά διδάσκονται χωρίς δάσκαλο, με τη βοήθεια τεχνητής νοημοσύνης και σχετικών αξεσουάρ. Ομολογώ ότι δεν μπορώ να φανταστώ το ελληνικό σχολείο να λειτουργεί έτσι. Πρώτοι, άλλωστε, θα δυσφορούσαν οι γονείς. Ομως μία αντίστοιχη πειραματική τάξη, με υπολογιστές, ολογράμματα, εφαρμογές ΑΙ, γυαλιά εικονικής πραγματικότητας, θα ήταν κάτι καταπληκτικό. Και χρήσιμο.
