Την Τρίτη, υποτίθεται, θα ληφθούν οριστικές αποφάσεις για το καλώδιο ηλεκτρικής σύνδεσης Ευρώπης-Κύπρου με συμμετοχή υπουργών, αξιωματούχων και της εταιρεία Nexans που το ποντίζει. Ας ελπίσουμε ότι το σχέδιο δεν έχει ήδη τιναχτεί στον αέρα, αφού έχουν λήξει οι προθεσμίες που είχε θέσει η Nexans.
Αυτό που μάλλον έχει ήδη τιναχτεί στον αέρα, μετά τη συνάντηση Ερντογάν-Σίσι, είναι η ελληνική στρατηγική στην Ανατολική Μεσόγειο. Ο Ταγίπ Ερντογάν έχει καταφέρει να γίνει δεκτή η πολιτική ισχύος που ακολουθεί στην περιοχή, κάτι για το οποίο βοήθησε πολύ η αντίστοιχη πολιτική ισχύος που ακολουθεί το Ισραήλ.
Τουρκία και Ισραήλ είναι οι δύο ισχυρότερες στρατιωτικά χώρες της Ανατολικής Μεσογείου, για την ακρίβεια της περιοχής που εκτείνεται από την Κασπία ως τις Ινδίες και ως την υποσαχάρια Αφρική. Το Ιράν είναι βαριά άρρωστο ποντίκι που βρυχάται, απολύτως διεφθαρμένο και ανίσχυρο κράτος.
Και οι δύο χώρες είναι επεκτατικές: η Τουρκία –αν εξαιρέσουμε την κατοχή εδάφους στη Συρία– με τον τρόπο των ΗΠΑ, αποκτώντας πολιτικά προγεφυρώματα στις χώρες της περιοχή και ιδρύοντας στρατιωτικές βάσεις. Το Ισραήλ με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο ενσωματώνει σταδιακά με στρατιωτικά μέσα τη Δυτική Όχθη, τη Γάζα, τα υψώματα του Γκολάν προσποιούμενο συνεχώς ότι απειλείται. Δε απέχουν πολύ, Τουρκία-Ισραήλ, αναμεσά τους βρίσκονται Συρία και Λίβανος, δύο διαλυμένα κράτη.
Η Ελλάδα, με εξαίρεση την περίοδο Κώστα Σημίτη, αντί να αναζητήσει στα 50 χρόνια μετά την καταστροφή του 1974 –και σε εποχές που η διαφορά μεγεθών δεν ήταν όση σήμερα– τρόπους άμεσης επίλυσης των διαφορών με την Τουρκία, ακολούθησε μαξιμαλιστική πολιτική με συμμαχίες στην περιοχή που στρέφονταν εναντίον της Τουρκίας, με Βουλγαρία, Συρία, Αρμενία, Κούρδους και τελικά με Ισραήλ και Αίγυπτο. Ταυτόχρονα ελάχιστα ενδιαφερόταν να βελτιώσει τις σχέσεις της με τους Βαλκάνιους γείτονες – ιδιαίτερα η ΝΔ αντιτάχθηκε σφοδρά στο μόνο σχετικό θετικό βήμα, τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Στείλαμε άοπλους στρατιωτικούς να κάνουν «επίδειξη σημαίας» και να σκοτωθούν στη Λιβύη του συμμάχου «στρατάρχη» Χαφτάρ που στήριζε ως τώρα η Αίγυπτος – θα συνεχίσει άραγε να τον στηρίζει; Υιοθετήθηκαν ασυνάρτητα σχέδια, όπως ο αγωγός φυσικού αερίου μέσω Κρήτης και απύθμενων βαθών Ιονίου, η κοινή ΑΟΖ Ελλάδος-Κύπρου μέσω Καστελλόριζου, η στρατηγική παράκαμψη της Τουρκίας μέσω Αλεξανδρούπολης, η οποία δεν διαθέτει ούτε οδική ούτε σιδηροδρομική σύνδεση προς τον Εύξεινο και την Κεντρική Ευρώπη. Τώρα κινδυνεύει κάτι που φαινόταν λογικό, η ηλεκτρική διασύνδεση Ευρώπης-Κύπρου για λόγους που δεν είναι σαφείς.
Ενώ είναι απολύτως σαφή τόσο ο δεσπόζων ρόλος της Τουρκίας στην περιοχή όσο και η μεγάλη διπλωματική επιτυχία της εκλογής του Φρέντι Μπελέρη στην Ευρωβουλή.
