Διαβάζεις πως η 33χρονη Ρεμπέκα Τσεπτέγκι είχε κερδίσει το 2022 τον Μαραθώνιο της Πάντοβας, είχε έρθει δεύτερη το 2023 στον Μαραθώνιο της Φλωρεντίας, 14η την ίδια χρονιά στον Μαραθώνιο του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Στίβου στη Βουδαπέστη και 44η, μόλις πρόσφατα, στον Μαραθώνιο των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι. Και πως ο άνδρας που την περιέλουσε με βενζίνη και της έβαλε φωτιά την Κυριακή, μπροστά στις δύο μικρές της κόρες, ήταν πρώην σύντροφός της, και είχαν, λέει, μια διαμάχη για ένα κομμάτι γης. Διαβάζεις πως στην Κένυα, όπου ζούσε και προπονούνταν αυτή η ουγκαντέζα αθλήτρια, μία στις τρεις γυναίκες έχει πέσει θύμα έμφυλης βίας. Πως άλλες δύο κορυφαίες δρομείς μεγάλων αποστάσεων, η Αγκνες Τίροπ και η Νταμάρις Μούτουα, είχαν δολοφονηθεί εκεί από τους συντρόφους τους, το 2021 και το 2022 αντίστοιχα. Και πως η Αφρική κατέχει δυστυχώς το ρεκόρ των γυναικοκτονιών, με περίπου 20.000 θύματα το 2022, έναντι 18.400 στην Ασία, 7.900 στη Βόρεια και Νότια Αμερική, 2.300 στην Ευρώπη και 200 στην Ωκεανία.
Διαβάζεις πως στο Αφγανιστάν, οι Ταλιμπάν, που είχαν ήδη απαγορεύσει στις γυναίκες το σχολείο πέραν του δημοτικού, την εργασία στους περισσότερους εργασιακούς χώρους, την πρόσβαση σε δημόσιους χώρους όπως τα πάρκα, τα γυμναστήρια και τα κομμωτήρια, τα ταξίδια εφόσον δεν συνοδεύονται από άνδρα συγγενή και φυσικά το να βγαίνουν από το σπίτι τους αν δεν είναι καλυμμένες από την κορφή μέχρι τα νύχια, απαγόρευσαν τώρα και τον ήχο της φωνής τους εκτός σπιτιού. Και πως οι νεαρές Αφγανές που διατηρούσαν ακόμα ελπίδες ότι οι μουλάδες θα έπαιρναν πίσω κάποια από τα πιο περιοριστικά μέτρα εναντίον τους, το ένιωσαν αυτό σαν το τελευταίο καρφί στο φέρετρό τους. Διαβάζεις πως ο επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας, ο Ζοζέπ Μπορέλ, δήλωσε πως ο νέος αφγανικός νόμος «ενδεχομένως να συνιστά δίωξη λόγω φύλου, που αποτελεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, σύμφωνα με το Καταστατικό της Ρώμης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, του οποίου το Αφγανιστάν είναι κράτος – μέλος». Και πως αυτή είναι η πρώτη φορά που η ΕΕ ήγειρε την πιθανότητα να ζητήσει από το ΔΠΔ να κηρύξει τη μεταχείριση των γυναικών από τους Ταλιμπάν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Διαβάζεις πως στη δίκη για τους «βιασμούς του Μαζάν», στη Γαλλία, πήρε χθες για πρώτη φορά τον λόγο το θύμα, η Ζιζέλ Πελικό, η 72χρονη που έμαθε στις 2 Νοεμβρίου του 2020 από την αστυνομία πως ο σύζυγος, τον οποίο νόμιζε επί πέντε δεκαετίες έναν «υπέροχο άνδρα», καλοπροαίρετο και τρυφερό, διέλυε επί 10 χρόνια μέσα στο βραδινό φαγητό της λοραζεπάμη, ένα ισχυρό αγχολυτικό, και καλούσε στην κρεβατοκάμαρά τους αγνώστους, από ένα φόρουμ με τίτλο «Εν αγνοία της», ώστε να τη βιάσουν ενώ ήταν αναίσθητη. Συνολικά 92 βιασμοί, συνολικά 83 βιαστές, συνολικά 52 κατηγορούμενοι, αυτοί που ταυτοποιήθηκαν. Η Πελικό μίλησε για το πώς κατέρρευσε ο κόσμος της εκείνη τη μέρα, πώς σκέφτηκε να πάρει το αυτοκίνητό της και τον σκύλο της και απλά να εξαφανιστεί, πώς βρήκε το κουράγιο να τηλεφωνήσει στα τρία παιδιά της, που είναι συνεχώς δίπλα της στο δικαστήριο, πώς έφτασε ο περασμένος Μάιος για να αντέξει να δει όλα τα βίντεο, για τα συναισθήματα του σοκ («Εζησα ένα τσουνάμι στις 2 Νοεμβρίου. Ποια γυναίκα μπορεί να το ζήσει αυτό; Γιατί; Γιατί το άξιζα αυτό; Ποια το αξίζει αυτό;»), της αηδίας («Τα είχαμε όλα για να είμαστε ευτυχισμένοι, όλα. Δεν καταλαβαίνω πώς μπόρεσε να φτάσει μέχρι εκεί. Θυσιάστηκα στον βωμό του βίτσιου»), της οργής («Αυτοί οι κύριοι δεν με βίασαν με τον όπλο στον κρόταφο. Με βίασαν εν πλήρη γνώση και συνείδηση»), της αποφασιστικότητας: «Θέλω να ανακτήσω τον έλεγχο της ζωής μου. Οχι για να κάνω διαφήμιση αλλά για να καταγγείλω τη χημική υποταγή. Αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο θέλησα να είναι δημόσια η δίκη. Το κάνω για λογαριασμό όλων εκείνων των γυναικών που μπορεί να μην αναγνωριστούν ποτέ ως θύματα».
Διαβάζεις πως αυτή η γυναίκα, που τους έχει εντυπωσιάσει όλους με την αξιοπρέπειά της, κι ας νιώθει μέσα της «ερείπιο», που ζήτησε να μη γίνει κεκλεισμένων των θυρών η δίκη ώστε «να αλλάξει η ντροπή στρατόπεδο», που ομολογεί ότι βρίσκεται στο άγνωστο και πραγματικά «δεν ξέρει τι της επιφυλάσσει το μέλλον», αναγκάζεται να αντιμετωπίσει στο δικαστήριο τους υπαινιγμούς συνηγόρων των κατηγορουμένων ότι μπορεί να ήταν «συνεργός» του πρώην συζύγου της, ότι μπορεί να μην ήταν πραγματικά κοιμισμένη αλλά να έκανε πως κοιμάται – γιατί στην τελική, πώς-είναι-δυνατόν-να-μην-κατάλαβε-τόσα-χρόνια-τίποτα, γίνεται ποτέ να μην έχει ευθύνη το θύμα;
Ελάτε τώρα να συζητήσουμε πόσο σωστό ή λάθος, απαράδεκτο ή αδιάφορο, είναι το γεγονός ότι η επόμενη Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αν μείνουν τα πράγματα ως έχουν, θα έχει πολύ λιγότερες γυναίκες από ό,τι άνδρες, κόντρα στην επιθυμία της προέδρου της, και το πόσο ντροπιαστική ή μη είναι για την ΕΕ αυτή η διαμάχη.
