Το φιλί της Μελίνας
Ο Γιώργος (μην πάει ο νους σας στον ΓΑΠ, δεν είναι αυτός, άλλος είναι) μου ζήτησε μια μέρα να «καθίσω να γράψω» μερικά αθέατα από τη μεγάλη εικόνα «παρασκήνια της Αλλαγής», με αφορμή τα 50 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ. Του κόμματος που άλλαξε την Ελλάδα, την έκανε καλύτερη για τους ανθρώπους της, και ισχυρότερη στην Ευρώπη και τον κόσμο. Βασανίστηκα αρκετά για να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου, να ανοίξω με τον πρέποντα σεβασμό παλιά «συρτάρια» που έχουν αποθηκευμένες τις ιστορίες μιας ζωής. Κατέληξα σε μία, την ακόλουθη (για τις υπόλοιπες έχουμε καιρό):
Σεπτέμβρης του 1981. Ολα δείχνουν ότι το ΠΑΣΟΚ το πολύ σε έναν μήνα θα γίνει κυβέρνηση, και κάθε περιοδεία του Ανδρέα έχει πανηγυρικό χαρακτήρα. Εκείνη όμως που επιχειρεί στην Αχαΐα είναι ξεχωριστή. Εχει σημαδιακό χαρακτήρα. Ο Ανδρέας επισκέπτεται ως μελλοντικός πρωθυπουργός την πατρίδα των Παπανδρέου, τη γενέτειρα του «Γέρου της Δημοκρατίας» και πατέρα του. Προσομοιάζει με προσκύνημα, παρά με πολιτική περιοδεία.
Στα σύνορα του Νομού Αχαΐας, εκατοντάδες αυτοκίνητα τον περιμένουν σημαιοστολισμένα, να τον συνοδεύσουν ως την πόλη. Πομπή χιλιομέτρων. Εκκωφαντικά κορναρίσματα, άνθρωποι μισοί μέσα, μισοί έξω από τα παράθυρα, με σημαίες στα χέρια, αδιαφορώντας για τον κίνδυνο. Αγροτικά γεμάτα κόσμο στις καρότσες, φορτηγά, λεωφορεία, μηχανάκια με τρεις πάνω – χαμός.
Η συγκέντρωση είναι προγραμματισμένη για την πλατεία Βασιλέως Γεωργίου της Πάτρας, που έχει σχήμα τέλειου τραπέζιου, και την κοσμεί το νεοκλασικό Δημοτικό Θέατρο «Απόλλων». Ο Ανδρέας θα μιλήσει από το μεσαίο μπαλκόνι του Θεάτρου, εκεί απ’ όπου είχε μιλήσει κι ο πατέρας του, σε εκείνη την ιστορική συγκέντρωση του ’63, στη δική του πορεία προς την εξουσία. Κόσμος συρρέει από παντού, άντρες κάθε ηλικίας και απίστευτα πολλές γυναίκες, κρατώντας σημαίες και αυτοσχέδια πανό για την Αλλαγή. Οι κόρνες συναγωνίζονται σε θόρυβο τις μουσικές που παίζουν στη διαπασών, από τον «ήλιο τον πράσινο» μέχρι το «Ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα» και το «θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες 3 του Σεπτέμβρη να περνάς». Πανηγύρι. Το ΠΑΣΟΚ έρχεται, και τίποτε δεν μπορεί να ανατρέψει αυτή τη βεβαιότητα.
Εμείς, πιτσιρικάδες της δημοσιογραφίας, αλλά και οι μεγαλύτεροι του νεοσύστατου τότε «ρεπορτάζ» ΠΑΣΟΚ, όρθιοι στα σκαλιά του Θεάτρου να καταγράφουμε ό,τι βλέπουμε, και κυρίως ό,τι ακούμε.
Κάποια στιγμή, μας λένε από το «οργανωτικό», ότι θα μας αφήσουν να ανέβουμε λίγοι-λίγοι στο μπαλκόνι του Θεάτρου, δίπλα από εκεί απ’ όπου σε λίγο θα απευθυνθεί ο Ανδρέας στο πλήθος, «να δούμε τη συγκέντρωση από πάνω». Ανεβαίνω κι εγώ, κοιτάζω κάτω – τα χάνω! Πρώτη φορά βλέπω τόσο πλήθος, και τέτοιον παλμό. Κοιτάζω σαν χαμένος, και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Μια θάλασσα άνθρωποι ως κάτω στην προκυμαία του λιμανιού.
Με συνεφέρνει μια γνώριμη γυναικεία φωνή, δίπλα μου. «Μικρέ, βοήθα με, να ανέβω». Γυρίζω, ήταν η Θεά Μελίνα! Σε τι να βοηθήσω; Να πατήσει στο διάστημα μεταξύ του τοιχάριου και του κάγκελου του μπαλκονιού, για να δει κι αυτή τη συγκέντρωση από πάνω. Τη σηκώνω να πατήσει στο τοιχάριο, το πλήθος που την αντιλαμβάνεται την αποθεώνει, εκείνη κατενθουσιασμένη ανταποδίδει, γελάει τρανταχτά, χαιρετάει, στέλνει φιλιά, και κάποια στιγμή, μου ζητάει πάλι να τη βοηθήσω – αυτή τη φορά για να κατέβει. Το κάνω κι αυτό. Κι έτσι χαρούμενη κι ευτυχισμένη όπως είναι, μου συμβαίνει το απίστευτο: γυρίζει και μου «σκάει» ένα πεταχτό φιλί στο στόμα!
Κατακοκκινίζω, εκείνη μου στρέφει την πλάτη κι απομακρύνεται, οι συνάδελφοί μου με χτυπάνε στην πλάτη λέγοντάς μου «α, ρε τυχερέ». Κι εγώ; Α, τίποτε σοβαρό. Εγώ έκανα… τρεις μέρες να πλύνω το στόμα μου!..
Δεν την είδα παρά μήνες μετά, ως υπουργό Πολιτισμού. Και ναι, νομίζω πως ούτε που το θυμόταν εκείνο το φιλί του ενθουσιασμού, στο μπαλκόνι του Θεάτρου της Πάτρας…
Το μεγάλο ερώτημα
Εχω βαρεθεί να ακούω τον όρο «κρίσιμη» πριν από κάθε συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, εξού και θα τον αποφύγω για τη σημερινή συνεδρίαση αυτού του χαρακτήρα, η οποία θα πραγματοποιηθεί στο κλασικό ξενοδοχείο του Μεταξουργείου όπου, από εποχής Τσίπρα, συνέρχεται η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος. Σήμερα, λογικά πλην των ομιλιών, δεν πρέπει να αναμένονται θεαματικές εξελίξεις. Οπως μου είπε μια πηγή μου στο κόμμα της χαράς, σήμερα, μετά την ομιλία του προέδρου Κασσελάκη και της γραμματέως Σβίγκου, θα μιλήσουν ο αναμενόμενος Παππάς, και εν συνεχεία όσοι άλλοι εγγραφούν στον σχετικό κατάλογο. Τα αιτήματα, οι προτάσεις, και βεβαίως οι προκλήσεις, θα υποβληθούν αύριο.
Εξηγώ: η πρόταση δυσπιστίας του «πολλά βαρύ και όχι» Πολάκη κατά του προέδρου Κασσελάκη θα υποβληθεί επισήμως αύριο Κυριακή, που η Εκκλησία μας εορτάζει το Γενέθλιον της Θεοτόκου (βοήθειά μας), έτσι ώστε να ακολουθήσει η σχετική ψηφοφορία, στην οποία υπάρχει μια (σοβαρή) παράμετρος: τι θα κάνουν οι υποστηρικτές του προέδρου Τσίπρα, του βετεράνου, του απόμαχου. Θα στηρίξουν την πρόταση Πολάκη, ώστε να έχει πιθανότητες επιτυχίας το διάβημα ή θα τον αφήσουν να στραπατσαριστεί, ώστε το τελικό ραντεβού για το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών στο τσίρκο – όχι σοβαρά πράγματα για το πρώτο, δεύτερο όνομα στη μαρκίζα, ο καβγάς – να πραγματοποιηθεί στο προσεχές Συνέδριο, όποτε και αν αυτό πραγματοποιηθεί;
Είναι ένα ερωτηματικό, το οποίο ως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, δεν είχε απαντηθεί…
Τι θα κάνει το τοτέμ;
Ενα δεύτερο ερωτηματικό είναι ο ίδιος ο πρόεδρος Αλέξης, ο βετεράνος, ο απόμαχος. Διάφοροι «φιρφιρίκοι» μας μεταφέρουν τις σκέψεις του, ότι, πότε είναι έντονα απογοητευμένος και πότε έντονα προβληματισμένος, αλλά ο ίδιος, αντιγράφει Κώστα Καραμανλή, επίμονα: δεν μιλάει. Οπότε εκ των πραγμάτων τίθεται το (αμείλικτο, λέμε τώρα) ερώτημα: θα διακόψει τις long time «διακοπές» στο φτωχικό του στο Σούνιο, να παρευρεθεί στη σημερινή (και κυρίως την αυριανή) συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής ή θα πάει για ουζάκια στο αγαπημένο του «Συρτάκι» στον δρόμο για το Λαύριο; Αν και δεν έχω ιδιαίτερη πληροφόρηση, κλίνω προς τη δεύτερη εκδοχή του ερωτήματος: νομίζω ότι δεν θα παραστεί στη συνεδρίαση. Πλην των άλλων κινδυνεύει, με το που θα τον δουν οι «άλλοι» οι «κασσελίστας», να του την πέσουν κανονικά, ως υπεύθυνου για όλα όσα συμβαίνουν στο πρόγραμμα του… τσίρκου.
Ξέρει, νομίζω, να φυλάγεται ο δικός μας, από τις κακοτοπιές. Ετσι κι αλλιώς το τοτέμ του θα μουτζουρωθεί σήμερα και αύριο, δεν χρειάζεται να είναι και παρών να το παρακολουθήσει Live το έργο…
Το σακούλι του Κυριάκου
Ο Κυριάκος τώρα, καταστενοχωρημένος όπως είναι (δεν κοιμάται τα βράδια, με Netflix τη βγάζει) από όλα όσα συμβαίνουν στην αντιπολίτευση, ανεβαίνει Θεσσαλονίκη σήμερα. Και το απόγευμα, πρώτα ο Θεός, στο (κατάμεστο – έχει γίνει σχετική «δουλίτσα» από το οργανωτικό της ΝουΔου) Βελλίδειο θα προσπαθήσει να δώσει μια διαφορετική εικόνα από αυτή που έχει ο πολύς ο κόσμος για την κυβέρνησή του. Λεφτά δεν ξέρω αν έχει να μοιράσει, υπό τύπον παροχών. Αν και όπως μου ανέφερε ένας σημαντικός κυβερνητικός παράγων χθες, «κάτι θα γίνει» – εκ του υστερήματος του προϋπολογισμού, ο οποίος είναι ένα βήμα πριν αρχίσουμε πάλι να ξύνουμε το βαρέλι.
– Κι αυτά τα περί κάποιας εκπλήξεως που μας επιφυλάσσει στην ομιλία του;
– Κι εγώ τα έχω ακούσει, αλλά σε διαβεβαιώ δεν έχω τη βεβαιότητα ότι πρόκειται για κάτι σημαντικό ή για κάτι που θα συγκλονίσει τον κόσμο. Βλέπεις το πλαίσιο είναι αρκετά ανελαστικό… Το «αρκετά» δεν είναι «εντελώς», οπότε, κάτι (φαίνεται τελικά πως) θα βγάλει από το σακούλι του ο πρόεδρος Κυριάκος…
Το θέμα όμως είναι αν αυτό το «κατιτίς» θα σταθεί… αρκετό για να αντιστρέψει την αρνητική εικόνα. Ζητούμενο. Και αυτό…
