«Μόνη μου ανεβαίνω σιγά σιγά τα σκαλοπάτια»

Με μια ταμπέλα που έγραφε «καλή σταδιοδρομία, μαμά», τα πέντε παιδιά της 55χρονης Μαρίας Λυβιάκη την υποδέχτηκαν μετά την αποφοίτησή της από το Παιδαγωγικό Τμήμα Προσχολικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Κρήτης.

Κόρη πολύτεκνης οικογένειας και η ίδια (είχε δέκα αδέρφια), η κυρία Λυβιάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα χωριό στις ρίζες των Λευκών Ορέων. Η ζωή της, ένας διαρκής αγώνας. «Θυμάστε πώς έτρεχε ο Βέγγος στις παλιές ελληνικές ταινίες; Αυτό δεν ήταν τίποτα», μας λέει γελώντας. «Δεν ήθελα να μου χαριστεί κάτι, ποτέ δεν το ζήτησα, γι’ αυτό και μόνη μου ανεβαίνω σιγά σιγά τα σκαλοπάτια, έστω και καθυστερημένα».

Τελειώνοντας το γυμνάσιο στα Χανιά, αναγκάστηκε να σταματήσει το σχολείο και να μετακομίσει στην Αθήνα για να είναι κοντά σε μια αδερφή της. Το όνειρό της, εκείνη την εποχή, η μουσική – φτιάχνει μαντινάδες και θέλησε να διδαχθεί λύρα. Δεν τα κατάφερε. Μετά, στα 19 της, ήρθε ο γάμος και η μετακόμιση στη Θεσσαλονίκη, από όπου κατάγεται ο πατέρας των παιδιών της. Στα 27 της είχε γεννήσει και τα πέντε παιδιά της. «Από το τέταρτο παιδί μου έψαχνα δουλειά, ένιωθα κι εγώ ευθύνη, ήθελα να δουλέψω για να βοηθήσω τον σύζυγο». Σπούδασε βοηθός λογιστή σε ιδιωτικό ΙΕΚ. «Επαιρνα μαζί στο σχολείο μου το μεγάλο μου παιδί όταν ήταν απογευματινός. Τα άλλα ήταν στον παιδικό σταθμό. Στο μεταξύ, γέννησα και το πέμπτο. Οταν πήγα σε ένα γραφείο για δουλειά που ταίριαζε με τα προσόντα μου, μου απάντησαν ότι δυστυχώς ήταν δύσκολο να προσλάβουν μια μητέρα με τόσα παιδιά». Ετσι αφιερώθηκε στο μεγάλωμά τους. Τα χρόνια περνούσαν, και όταν βρέθηκε τυχαία στο Δημαρχείο Θεσσαλονίκης έμαθε για μια προκήρυξη για θέσεις οδοκαθαριστών. Εκανε αίτηση και προσλήφθηκε. Ηταν η πρώτη επίσημη εργασία της. Θυμάται με συγκίνηση όταν την κάλεσαν από τον σύλλογο πολυτέκνων να μιλήσει ως η πιο νέα υπερπολύτεκνη του Δήμου Θεσσαλονίκης. «Μίλησα όχι για μένα, αλλά για τη μητέρα μου και όλες τις πολύτεκνες μητέρες». Η δουλειά στον δρόμο παράλληλα με το μεγάλωμα των παιδιών ήταν πολύ κουραστική – το μεγαλύτερο παιδί της τότε ήταν 12 και το μικρότερο 3 ετών. Ζήτησε να πάει σε γραφείο και η πρόεδρος των εργαζομένων τής πρότεινε να τελειώσει το λύκειο. «Δεν ήξερα ότι είχα αυτή τη δυνατότητα και ενθουσιάστηκα. Θέλω να πω ένα μεγάλο “ευχαριστώ” στον όποιο νομοθέτη έδωσε και δίνει την ευκαιρία στους μεγαλύτερους ανθρώπους». Στα 33 της βρέθηκε στο εσπερινό λύκειο. «Αγαπημένο μου μάθημα, τα Μαθηματικά. Διαβάζαμε με τα παιδιά μου, όλοι μαζί». Αποφοίτησε το 2007, αλλά ένα πρόβλημα υγείας δικού της προσώπου την εμπόδισε από το να δώσει Πανελλαδικές. «Με τη δύναμη του Θεού όλα τακτοποιήθηκαν και είναι πια ένα κακό όνειρο». Συχνά, στη συζήτησή μας, αναφέρει τον Θεό, την Παναγία και την πίστη της.

«Κάτω από έναν στύλο της ΔΕΗ»

Η οικογένεια μετακόμισε στα Χανιά, όπου η κυρία Λυβιάκη συνέχισε να εργάζεται. Ομως πάντα το πανεπιστήμιο ήταν στο βάθος του μυαλού της. Κάποια στιγμή, η μικρή της κόρη, που σήμερα είναι γιατρός, της είπε «μαμά, αφού το θέλεις τόσο πολύ, να το προσπαθήσεις». Τη βοήθησε στα διαβάσματά της μια κοπέλα που της έκανε μάθημα «πολλές φορές φεύγοντας από τη δουλειά στο πάρκο, κάτω από έναν στύλο της ΔΕΗ, όπου μπορούσαμε, γιατί τότε μέναμε σε ένα χωριό». Πέρασε στη Ρόδο, αλλά κατάφερε να πάρει μετεγγραφή στο Ρέθυμνο «όχι ως πολύτεκνη μητέρα, αλλά ως κόρη πολύτεκνης οικογένειας». Συνεχίζοντας να εργάζεται, παρακολουθούσε παράλληλα και τη σχολή της στο Ρέθυμνο. «Οταν χρειαζόταν, έπαιρνα από την κανονική μου άδεια», λέει. «Σας είπα, δεν ζήτησα ποτέ να μου χαριστεί κάτι».

Τι σκέφτεται για το μέλλον; «Δεν θέλω το πτυχίο μου να πάει στο συρτάρι. Σκέφτομαι να το συνδυάσω με την αγάπη μου για τη μουσική. Ισως με ένα μεταπτυχιακό στη μουσικοεκπαιδευτική εκπαίδευση». Οι σπουδές της στο πανεπιστήμιο την έχουν βοηθήσει πολύ. «Στη δουλειά μου, γιατί έχω να κάνω με κόσμο. Με βοήθησαν και στην προσωπική μου ζωή. Με έκαναν να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά. Να βλέπω τον ορίζοντα με φως».