Τα συριζαϊκά μαχαίρια έχουν βγει απ’ τα θηκάρια. Οι κασσελακικοί σύντροφοι τσακώνονται με τους ορθόδοξους για την ερμηνεία της έκπτωσης από το προεδρικό αξίωμα που περιέχεται στο καταστατικό του κόμματος. Κι όχι μόνο. Ηδη κάποιοι μιλούν δημόσια υπέρ της παραπομπής του Στέφανου Κασσελάκη στο πειθαρχικό προκείμενου εκείνος να χάσει την κομματική του ταυτότητα – κι ο ΣΥΡΙΖΑ να κλείσει τη μεταπολιτική του παρένθεση.
Στην πράσινη προεκλογική περίοδο, πάλι, επικρατεί έως τώρα πολιτικός πολιτισμός, λένε αυτάρεσκα εμπλεκόμενοι. Οι μπηχτές του κάθε υποψηφίου για τους συνυποψηφίους του διατυπώνονται έτσι ώστε να μη μουτζουρωθεί πολύ η εικόνα της πολιτικής δύναμης, η οποία έχει συνειδητοποιήσει πως αυτή η εσωτερική αναμέτρηση είναι η τελευταία της ευκαιρία να επιστρέψει στο στάτους του παρελθόντος – εκείνο της εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης, δηλαδή.
Βέβαια, οι θιασώτες της ρεαλπολιτίκ ξέρουν ότι μια κομ ιλ φο ενδοπασοκική αντιπαράθεση είναι η ενδεδειγμένη στρατηγική ενόψει του δεύτερου γύρου, αφού στις 13 Οκτωβρίου οι δύο διεκδικητές της αρχηγικής καρέκλας θα χρειαστούν συμμάχους. Το ύφος της μιας διαδικασίας εκλογής προέδρου από τη βάση διαφέρει απ’ της άλλης, λοιπόν.
Ουσία
Ωστόσο, οι διαφορές στο στυλ δεν υποδηλώνουν πάντα κι ανομοιότητες στην ουσία. ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα: αναζητούν ένα πρόσωπο ικανό να γοητεύσει σημαντική μερίδα ψηφοφόρων, καθώς και τις πολιτικές οι οποίες θα πείσουν όσο το δυνατόν περισσότερους πως καταθέτουν στον δημόσιο διάλογο ένα εφαρμόσιμο σχέδιο για την επίλυση των μικρών και μεγάλων προβλημάτων της καθημερινότητάς τους. Η διαπίστωση των κυβερνητικών ανεπαρκειών ή οι αντιδεξιές κορόνες δεν φτάνουν πια για να κερδίσει κανείς τον τίτλο εκείνου που έρχεται. Τα ποσοστά των δύο κομμάτων σε κάθε κάλπη που στήθηκε από το 2019 μέχρι σήμερα το έχουν επιβεβαιώσει.
Η αντιπολίτευση έχει ανάγκη από φρέσκες ιδέες. Αυτές δεν γεννιούνται χωρίς δουλειά, όμως. Οσο τα στελέχη της δεν εργάζονται για να τις βρουν αλλά ψάχνουν μόνο τις λέξεις που ίσως ακούγονται ευχάριστα στ’ αφτιά των στενών κομματικών τους ακροατηρίων, δεύτερο και τρίτο κόμμα θα παραμένουν εγκλωβισμένα στην κοινοτοπία που έχει προκαλέσει τη σημερινή τους κατάσταση. Γιατί τα ρητορικά σχήματα, όπως και η επικοινωνία, δεν υποκαθιστούν την παραγωγή πολιτικής. Μπορούν να την αναδείξουν. Ή να κρύψουν για λίγο πως έχει σταματήσει. Δεν μπορούν να ξεγελάσουν το εκλογικό σώμα όταν αρχίσει να απαιτεί προτάσεις.
