Όταν κάποιος κάνει την ερώτηση «ποια είναι η πιο παλιά χώρα του κόσμου;» το μυαλό όλων μας πάει αμέσως στις κλασικές απαντήσεις: Ελλάδα, Αίγυπτος, Κίνα, Ιταλία, άντε και Ιράν. Όλες τους είναι χώρες με πλούσια ιστορία που κρατάει εκατοντάδες χρόνια προ Χριστού. Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.

Η αλήθεια είναι ότι στο πέρασμα αυτών των χρόνων, πολλά από τα κράτη -όπως τα ξέρουμε σήμερα- μετράνε μερικές δεκαετίες ζωής. Για παράδειγμα, η σημερινή Ελλάδα (δηλαδή, η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία) υπάρχει επίσημα από το 1974.  Στην ίδια λογική η Ιταλία μπορεί να έχει από πίσω της τα μεγαλεία της αρχαίας Ρώμης, αλλά μετράει πάνω κάτω 80 χρόνια ζωής, ενώ η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας ιδρύθηκε το 1974.

Άρα, ποια είναι η πιο παλιά χώρα του κόσμου, αυτή που δεν την έχει επηρεάσει καθόλου το πέρασμα του χρόνου; Η απάντηση -ταμάμ για τηλεπαιχνίδι γνώσεων- είναι το Σαν Μαρίνο. Η τρίτη πιο μικρή χώρα της Ευρώπης είναι και η πιο παλιά χώρα του κόσμου.

Το Σαν Μαρίνο, που είναι μεγαλύτερο μόνο από το Μονακό και το Βατικανό, ιδρύθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 301 και από τότε δεν το έχει αγγίξει κανείς! Τα μόλις 61,19 τ.χλμ. και οι 33.971 κάτοικοί του βρίσκονται «στριμωγμένοι»  στην κεντρική ιταλική χερσόνησο, στη βορειοανατολική πλευρά των Απεννίνων Ορέων.

Το Σαν Μαρίνο, που είναι μεγαλύτερο μόνο από το Μονακό και το Βατικανό, ιδρύθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 301 και από τότε δεν το έχει αγγίξει κανείς!

Ο Μαρίνος της Ραμπ και το δημοκρατικό πρότυπο

Σύμφωνα με την παράδοση, ο Μαρίνος προερχόταν από το νησί Ραμπ στην Αδριατική. Στην προσπάθειά του να ξεφύγει από τους διωγμούς του ρωμαίου αυτοκράτορα  Διοκλητιανού, κατέφυγε στο κοντινό βουνό Μόντε Τιτάνο, έχτισε μια μικρή εκκλησία και με αυτόν τον τρόπο ίδρυσε την πόλη και αυτό που σήμερα γνωρίζουμε ως το κράτος του Σαν Μαρίνο.

Στο πέρασμα των χρόνων, το Σαν Μαρίνο λειτουργούσε ανεξάρτητα, κατάφερε να διατηρήσει την αυτονομία της, ενώ το 1631 η ανεξαρτησία της αναγνωρίστηκε μέχρι και από τον Πάπα. Η χώρα κατάφερε κατά την διάρκεια των μεγάλων πολέμων που έπληξαν την Ευρώπη να παραμείνει ουδέτερη, αποθεώθηκε από τον Ναπολέοντα που δεν δέχθηκε να την καταλάβει αποκαλώντας την «δημοκρατικό πρότυπο», ενώ ο Αβραάμ Λίνκολν σε επιστολή του τόνιζε: «το κράτος το οποίο θεμελιώθηκε πάνω σε δημοκρατικές αρχές είναι σε θέση να διοικηθεί έτσι, ώστε να είναι ασφαλές και παντοτινό».