Θα επιτύχει άραγε ο Μάριο Ντράγκι με 800 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως εκεί που απέτυχαν ο «απελευθερωτικός διαφωτιστής» Ναπολέων Βοναπάρτης με 1.000.000 στρατιώτες πριν 210 χρόνια και ο υποδουλωτικός σκοταδιστής Αδόλφος Χίτλερ με 13.500.000 στρατιώτες πριν 80 χρόνια; Αυτές ήσαν οι δύο απόπειρες πολιτικής ενοποίησης της ευρωπαϊκής ηπείρου manu militari, δια πυρός και σιδήρου, των νεώτερων χρόνων. Μπορούν τα δισεκατομμύρια να τα καταφέρουν καλύτερα από τους στρατιώτες;
Φοβάμαι πως όχι διότι – αρχίζοντας από τα ελάσσονα – 800 δισεκατομμύρια αθροιστικά δεν είναι παρά ο ετήσιος τζίρος της Google (280 δισ.) και της Amazon (510 δισ.). Είναι όσο περίπου το τρέχον «πρόγραμμα ανάκαμψης» (750 δισ.). Αν υπήρχε πιθανότητα ανάκαμψης, την έσβησε ο πόλεμος στην Ουκρανία. Μέσω του οποίου η Ρωσία επιχειρεί να διαλύσει ή να υποτάξει την Ενωση.
Ο κύριος όμως λόγος είναι ότι υπάρχει μέσα στην Ενωση «Πέμπτη Φάλαγγα» που αρνείται πεισματικά την ενοποίηση. Δεν πρόκειται για κάποια μυστική παράνομη οργάνωση, πρόκειται για τα mainstream πολιτικά κόμματα, κυρίως των μικρότερων χωρών, που δεν θέλουν να παραδώσουν σε ομοσπονδιακά όργανα την κυριαρχία που ασκούν, δεν θέλουν δηλαδή – μεταξύ άλλων – να στερηθούν το δικαίωμα του βέτο.
Ως τώρα η Ενωση πρόσφερε χρήμα έναντι κυριαρχίας: Μεσογειακά Προγράμματα, Πακέτα Ντελόρ, ΕΣΠΑ, Ταμείο Ανάκαμψης… Έτσι, όχι μόνο «αγόραζε κυριαρχία» αλλά εύρισκαν αγορές οι ισχυρότερες οικονομικά χώρες. Πχ, η περίφημη «Σύμβαση 717» θα μας εξασφάλιζε σιδηροδρόμους με ιταλικά, γερμανικά, γαλλικά τεχνολογικά προϊόντα. Εξασφάλισε απλώς πολυτελέστερο επίπεδο ζωής με ιταλικά, γερμανικά, γαλλικά προϊόντα στους διαχειριστές των χρημάτων και τα τρένα, όταν δεν συγκρούονται μεταξύ τους, πέφτουν πάνω σε δέντρα.
Υπάρχει και στο Σχέδιο Ντράγκι οικονομική προσφορά έναντι εξουσίας: τα ευρωομόλογα. Το όνειρο πολλών πολιτικών (πχ, του ΣΥΡΙΖΑ, όταν κυβερνούσε) είναι να δανείζεται η κυβέρνησή τους με «βόρεια επιτόκια» και η εξόφληση να γίνεται κατά την αναλογία του ΑΕΠ – δηλαδή τελικά κάποιοι «Βόρειοι Πολιτικοί» να εξοφλούν τα δανεικά με τα οποία οι υπόλοιποι κερδίζουν τις εκλογές και οι φίλοι τους αγοράζουν πολυτελή προϊόντα.
Δεν είμαι σίγουρος ότι το κίνητρο είναι αρκετό· διότι αν είναι να ελέγχουν οι Βρυξέλλες τη διαχείριση των ευρωοομολόγων, (όπως εκ των υστέρων προσπαθούν να βρουν που πήγαν τα χρήματα της 717) δεν βλέπω τι κερδίζουν οι πολιτικοί ώστε να παραχωρήσουν μέρος της κυριαρχίας τους.
Εμείς όμως, κινδυνεύουμε να χάσουμε την ειρήνη και τις πολιτικές ελευθερίες μας, αν η Ενωση διαλυθεί. Για τούτο, οφείλουμε τουλάχιστον να ελέγχουμε την ευρωπαϊκότητα των πολιτικών μας με το ερώτημα – λυδία λίθο: είστε υπέρ της κατάργησης του βέτο; Από όσο ξέρω, κανένα ελληνικό κόμμα δεν είναι.
