Αναζήτηση
Τι τραβάνε κι αυτές οι ικέτιδες Δαναΐδες. Οχι μόνο τις κυνηγούσαν οι γαμπροί, όχι μόνο τις έκανε θεατρικό έργο ο Αισχύλος, όχι μόνο τις ανέβασαν στην Επίδαυρο, όχι μόνο έπαιζε η Μαρίνα Σάττι, αλλά τις είδε και η κυρία Μαρία Κλάρα Μαρτίν.
Η κυρία είναι η μάλλον θεατρόφιλη αντιπρόσωπος της Υπάτης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες στην Ελλάδα.
Εγραψε μάλιστα και άρθρο να απαριθμήσει όλα τα σύγχρονα στερεότυπα που ανακάλυψε στον άμοιρο Αισχύλο («Τα Νέα», 16/9).
Ετσι μαθαίνουμε ότι οι δυστυχείς Δαναΐδες δραπέτευσαν από την Αίγυπτο στο Αργος επικαλούμενες «ένα αίτημα για τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματά τους» και για να ξεφύγουν από «την έμφυλη καταπίεση».
Ομολογώ ότι θα ήθελα πολύ να δω την έκφραση του βασιλιά Πελασγού όταν οι ικέτιδες επισκέπτριες του ανέπτυξαν «τον ευρύτερο αγώνα για τα δικαιώματα των γυναικών». Δεν ξέρω αν είχαν κυκλοφορήσει άλλες σουφραζέτες στο αρχαίο Αργος.
Προφανώς όλα συμβαίνουν και όλα θα μπορούσαν να συμβούν. Ασε που όλα, ως γνωστόν, συνδέονται.
Μάθαμε μάλιστα από τον διευθυντή του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες ότι «πολλές από τις προκλήσεις της ΕΕ έχουν σχέση με τη μετανάστευση, όπως η κλιματική αλλαγή, το δημογραφικό και οι ανάγκες της αγοράς εργασίας» («Τα Νέα», 16/9).
Πάλι καλά δηλαδή που οι ικέτιδες Δαναΐδες περιόρισαν την ενημέρωση του βασιλιά Πελασγού στην «έμφυλη καταπίεση» και δεν επεκτάθηκαν στην κλιματική αλλαγή, στο «ενεργειακό αποτύπωμα» ή στις συλλογικές συμβάσεις για το κατώτατο ωρομίσθιο. Θα είχε σαλτάρει ο βασιλεύς!
Μόνο που άλλο ικεσία κι άλλο μετανάστευση.
Η ικεσία και το άσυλο προϋποθέτουν απειλή και κίνδυνο. Η μετανάστευση είναι επιλογή. Η οποία υπόκειται στη βούληση του υποδοχέα.
Για να το πω απλά, εγώ δεν έχω κανένα δικαίωμα να ξεμπαρκάρω στο Μανχάταν, να στήσω το τσαρδί μου στην 5η Λεωφόρο και να χαζεύω τους ουρανοξύστες χωρίς την άδεια των αμερικανικών Αρχών.
Αν πάω στην μπούκα, θα πλακώσει η NYPD με επικεφαλής τον Ντε Νίρο και τον Πατσίνο να με στείλουν πίσω σηκωτό.
Το ίδιο ισχύει ή πρέπει να ισχύει παντού. Και στο Μανχάταν. Και στο Αργος.
Γι’ αυτό λοιπόν τζάμπα η αρθρογραφία και το συμπονετικό παραμύθι των ενδιαφερομένων.
Οποιος ικετεύει για άσυλο, χρειάζεται να αποδείξει ότι απειλείται και κινδυνεύει. Οποιος θέλει να μεταναστεύσει, έχει τη δυνατότητα να απευθυνθεί στις αρμόδιες ελληνικές Αρχές.
Οσο για την έμφυλη καταπίεση ή την κλιματική αλλαγή, πολύ φοβούμαι ότι μάλλον δεν είχαν απασχολήσει ιδιαίτερα τον Αισχύλο.
