Πανηγυρίζουν στο ΠΑΣΟΚ γιατί κατάφεραν να συνεννοηθούν για το ντιμπέιτ. Καλά κάνουν: η δική τους τηλεμαχία, ενός κόμματος που πριν από λίγους μήνες σκόραρε μόλις 12% στις τελευταίες ευρωεκλογές, θα προσφέρει ό,τι πιο κοντινό σε προκριματική διαδικασία έχει υπάρξει ποτέ στην Ελλάδα – ούτε στη ΝΔ κατάφεραν να συναντηθούν οι υποψήφιοι τηλεοπτικά στις εκλογές που ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναδείχτηκε στην ηγεσία ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ είδαμε ποτέ ντιμπέιτ μεταξύ της Εφης Αχτσιόγλου και του Στέφανου Κασσελάκη. Το ντιμπέιτ, όμως, δεν είναι μόνο δείγμα πολιτικού πολιτισμού. Είναι επιλογή και ευκαιρία να φέρει κανείς τους ψηφοφόρους του ένα βήμα πιο κοντά στο πολιτικό προϊόν που τους προσφέρεται.

Το πασοκικό ντιμπέιτ, με τον τρόπο που αναμένεται να γίνει, στην Ελλάδα είναι η εξαίρεση, όχι ο κανόνας. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, συζητούσαν σε ακριβώς αντίθετη βάση. Η εμφανής απροθυμία του Ντόναλντ Τραμπ να μπει στη διαδικασία (την οποία αποδέχτηκε μόνο έπειτα από πίεση), οι αυστηροί όροι που έβαλε, αλλά και η απόπειρα να ξεφύγει από μια δεύτερη τηλεμαχία – σε μια χώρα που είναι αδιανόητο να παρακαλάνε τα κανάλια και οι υποψήφιοι να μη θέλουν – καθόρισε σε μεγάλο βαθμό και το αποτέλεσμά του. Στις ΗΠΑ εδώ και χρόνια έχουν κάνει μια απολύτως συνειδητή επιλογή: η πολιτική είναι σοβαρή, είναι όμως και θέαμα –γιατί αυτό είναι που προσελκύει το ενδιαφέρον των ψηφοφόρων, ειδικά σε μια οριακή εποχή για το δίπολο πρόοδος – συντήρηση. Αν η αποχή αυξήσει σημαντικά τα ποσοστά της, τότε οι λίγοι θα βρεθούν να παίρνουν καθοριστικές αποφάσεις για τους πολλούς που επέλεξαν να μην εμφανιστούν στις κάλπες. Στην Αμερική αυτή δεν είναι απλώς μια ζυγαριά οικονομική: αφορά τα δικαιώματα των μεταναστών, την ισότιμη διαχείριση μειονοτικών ή περιθωριοποιημένων κοινοτήτων, ακόμα και τη διαχείριση του σώματος των γυναικών, οι οποίες κινδυνεύουν με συνταγματική απαγόρευση των αμβλώσεων.

Τρομακτικό; Ναι, είναι. Και τι έκανε η Κάμαλα Χάρις για να κερδίσει το ντιμπέιτ και να απομακρύνει την πιθανότητα; Ζήτησε επίμονα ανοιχτά μικρόφωνα και για τους δύο υποψηφίους, καθ’ όλη τη διάρκεια της τηλεμαχίας. Κάθε ψίθυρος, κάθε σχόλιο θα καταγραφόταν κανονικά. Δεν το πέτυχε και έτσι πίεσε για τη δεύτερη καλύτερη εναλλακτική: την οθόνη χωρισμένη στα δύο, με μια κάμερα διαρκώς στο πρόσωπό της και μια άλλη στο πρόσωπο του αντιπάλου της. Φόρεσε μαύρα, ώστε η προσοχή να μη φεύγει από την έκφρασή της – την ώρα που εκείνος προειδοποιούσε πως οι μετανάστες τρώνε τα κατοικίδια, τις γάτες και τους σκύλους των νοικοκυραίων του Σπρίνγκφιλντ, εκείνη γελούσε και κουνούσε το κεφάλι σαν να μην μπορούσε να πιστέψει τι ακούει. Τι κατάφερε; Ο Τραμπ έγινε περίγελος στο TikTok και το θέαμα είχε μπει στη μάχη για την υπεράσπιση της δημοκρατίας. Χωρίς ενοχικά σύνδρομα, χωρίς προβληματική αντίληψη της επικοινωνίας. Μπροστά στην κρίσιμη στιγμή, όλα τα όπλα είναι σημαντικά και απαραίτητα. Ειδικά όταν στο παρελθόν ήταν το ατού του αντιπάλου.

Θα δούμε ποτέ στην Ελλάδα ένα τέτοιο ντιμπέιτ, αρκετά καθοριστικό για να αναγκάσει έναν πρόεδρο να μη διεκδικήσει δεύτερη θητεία και έναν πρώην πρόεδρο (τουλάχιστον να προσπαθεί) να ζυγίσει δύο φορές τι πρόκειται να πει; Τουλάχιστον δύσκολο. Το πολιτικό προσωπικό προτιμάει πάντα το προστατευμένο περιβάλλον, αλλά και το ακροατήριο δεν πιστεύει πια ότι υπάρχει κάτι που χρειάζεται να ακούσει.

Τελευταία Νέα