Η είδηση λέει ότι «160 κοινωνικά στελέχη της Θεσσαλονίκης στηρίζουν Δούκα» και η πρώτη απορία μου (φαντάζομαι και δική σας) είναι εις τι ακριβώς συνίσταται η ιδιότητα του κοινωνικού στελέχους. Τι σόι επάγγελμα είναι αυτό πάλι; Από την ανάγνωση των ονομάτων καταλαβαίνω ότι πρόκειται για κομματικά στελέχη που δεν έπαιξαν ποτέ στην Α΄ Εθνική. Κοινοτικοί, δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι ως επί το πλείστον και, το πολύ πολύ, να βρεις και κανέναν πρώην δήμαρχο ανάμεσά τους. Επομένως, ο όρος «κοινωνικό στέλεχος» είναι ένας ευφημισμός, τον οποίο επιβάλλει η πολιτική ορθότητα για τα κομματικά στελέχη της Γ΄ Εθνικής.
Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι τα 160 κοινωνικά στελέχη εξηγούν κιόλας τους λόγους για τους οποίους τίθενται υπέρ της υποψηφιότητας του Χάρη Δούκα. «Τι μπορεί να δώσει ο Χάρης Δούκας;», ρωτούν οι υπογράφοντες και, μεταξύ άλλων, απαντούν: «Μπορεί να εκφράσει και να ενισχύσει τις μεγάλες προσδοκίες που άνοιξε η διαδικασία εκλογής προέδρου». Να εκφράσει και να ενισχύσει, όχι όμως να πραγματώσει, αυτές τις προσδοκίες. Τους αρκεί η συντήρηση και η ενίσχυση των προσδοκιών· με την πραγματικότητα δεν θέλουν να έχουν σχέση – γι’ αυτό και είναι ΠΑΣΟΚ οι άνθρωποι, και μπράβο τους. Τον ψηφίζουν, λοιπόν, όπως γράφουν, για τις «ακαδημαϊκές, ερευνητικές, κοινωνικές και πολιτικές του γνώσεις και εμπειρίες», καθώς και για το «ριζοσπαστικό, ολοκληρωμένο προγραμματικό πλαίσιο που κατέθεσε για την πράσινη και βιώσιμη ανάπτυξη».
Παραλείπουν, ωστόσο, τον κύριο λόγο για τον οποίο θα ψηφίσουν Χάρη Δούκα για πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ: επειδή ζουν στη Θεσσαλονίκη και δεν ζουν στην Αθήνα! Αν ζούσαν στην Αθήνα και έβλεπαν τους αρουραίους στην πλατεία Συντάγματος, την εξάπλωση των τραπεζοκαθισμάτων, την ελλιπή καθαριότητα και την παροιμιώδη αδιαφορία του κ. Δούκα για τα καθήκοντα στον Δήμο Αθηναίων, νομίζω δεν θα ψήφιζαν Δούκα. Ούτε με σφαίρες, που λένε…
ΠΑΡΕΜΠΙΠΤΟΝΤΩΣ
Μια και εξυφαίνεται τέτοια ίντριγκα γύρω από τις προϋποθέσεις υποψηφιότητας για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, ας μου επιτραπεί μία καλοπροαίρετη υπόδειξη προς τους αρμοδίους. Ας βάλουν και μια ρητή πρόνοια ότι απαγορεύεται να θέσει υποψηφιότητα όποιος την ίδια ώρα είναι υποψήφιος για την αντίστοιχη θέση σε άλλο κόμμα. Ξέρω ότι ακούγεται γελοίο και πολλοί θα το θεωρήσουν περιττό. Χρειάζεται, πάντως, γιατί τους προφυλάσσει από το ενδεχόμενο μιας υποψηφιότητας Δούκα για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ. Τον έχω ικανό…
ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ
Προφανώς επεδίωξε τη διαγραφή του ο Μάριος Σαλμάς – γι’ αυτό και δεν θα εκπλαγώ καθόλου αν τον δω μεθαύριο να διευρύνει τους πολιτικούς ορίζοντές του προς τα δεξιότερα της ΝΔ. Η διαγραφή αυτή, όμως, είναι η δραματική πράξη που δίνει υπόσταση στην εσωκομματική αντιπολίτευση: τη λεγόμενη κίνηση των 11, που ίσως πρέπει να τη λέμε κίνηση των 10, διότι πλέον παίρνουν απόσταση ασφαλείας από τη συμπεριφορά του κ. Σαλμά. Οι 10 δεν θέλουν να φύγουν, όπως ενδεχομένως ήθελε ο κ. Σαλμάς· θέλουν να μείνουν εκεί και να υποχρεώσουν τον Μητσοτάκη, δηλαδή την κυβέρνηση, να στραφεί προς τις κατευθύνσεις που εκείνοι υποδεικνύουν. Λειτουργούν εν τοις πράγμασι ως υποκατάστατο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος τον καιρό αυτό νοσηλεύεται στο φρενοκομείο και δεν περισσεύει χρόνος για να ασχοληθεί με αντιπολίτευση. Καλύπτουν το κενό – δεν λέω ότι αυτός είναι ο σκοπός τους, έτσι όμως λειτουργούν εκ των πραγμάτων.
Η συγκρότηση των 10 σε αντιπολιτευτική κίνηση δεν είναι απαραιτήτως μια δυσμενής εξέλιξη για την κυβέρνηση. Μη σας πω κιόλας ότι τη συμφέρει. Τη συμφέρει, θέλω να πω, να συγκρίνεται με τους κυρίους Κακλαμάνη, Στυλιανίδη, Βλάχο, Χαρακόπουλο και τους υπόλοιπους της ομάδας. Ο λόγος είναι ότι μια κυβέρνηση χωρίς αντίπαλο αναγκαστικά αναμετράται με τις εξωπραγματικές προσδοκίες των πολιτών. Ανταγωνίζεται δηλαδή την τελειότητα και, φυσικά, πάντα χάνει. Τώρα όμως υπάρχει, επιτέλους, ένα ρεαλιστικό μέτρο σύγκρισης. Από τη μια, έχουμε την Ελλάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη, όπως τέλος πάντων τα έχει πάει μέχρι τώρα. Από την άλλη, την Ελλάδα του Νικήτα Κακλαμάνη και του Ευριπίδη Στυλιανίδη, όταν εκείνοι κυβερνούσαν. Διαλιέχτε, που λένε και στη λαϊκή αγορά…
