Το 1979 το καταστατικό που ψηφίστηκε στο πρώτο συνέδριο της ΝΔ προέβλεπε ότι γραμματέας του κόμματος –εσαεί πρόεδρος ήταν ο ιδρυτής Κωνσταντίνος Καραμανλής– γίνεται «ο εκάστοτε υπουργός προεδρίας Κυβερνήσεως», ο Κωστής Στεφανόπουλος, τότε. Το καταργημένο «υπουργείο Προεδρίας» ήταν σημαντικότατο, είχε τις εξουσίες που αποδίδουμε σήμερα στο περί τον πρωθυπουργό «Μέγαρο Μαξίμου».
Αναδεικνυόταν έτσι ιδιότυπη σχέση αλληλεξάρτησης κόμματος-κράτους: σαν να ήταν το κόμμα δημόσια υπηρεσία, σαν να ήταν το κράτος ιδιοκτησία του κόμματος και θα του ανήκε πάντα το υπουργείο Προεδρίας.
Υπάρχει και σήμερα στη ΝΔ νοοτροπία ιδιοκτησίας του κράτους αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας: το θέμα είναι η νοοτροπία οιονεί δημόσιας αρχής της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ που αποφάσισε να υποβάλουν οι υποψήφιοι πρόεδροι του κόμματος τη δήλωσή περί «Πόθεν Έσχες» που έχουν ήδη υποβάλλει στη σχετική κρατική υπηρεσία.
Αλλά δεν υποβάλλουν όλοι/ες οι Έλληνες/ίδες πολίτες δήλωση «Πόθεν Έσχες»: υποβάλλουν τα μέλη της κυβέρνησης, οι αρχηγοί των κομμάτων, αιρετοί άρχοντες και βουλευτές, κρατικοί μανδαρίνοι, δικαστικοί και ορισμένοι ιδιώτες –μεταξύ αυτών και οι δημοσιογράφοι– που θεωρείται ότι διαθέτουν ισχύ απέναντι στις κρατικές αρχές και μπορούν να τις επηρεάσουν. Άρα, αν δεν είσαι ήδη «αιρετός» ή αν δεν σε θεωρεί «ισχυρό» το κράτος, δεν μπορείς να διεκδικήσεις την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Ουσιαστικά η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ με αυτή την απαίτηση λαμβάνει «διοικητικά μέτρα» κατά του κ. Κασσελάκη που δεν έχει υποβάλλει δήλωση Πόθεν Έσχες: το επιτελικό κράτος παλεύει επί δύο χρόνια να φτιάξει αλγόριθμους που να υπηρετούν τον νέο σχετικό σοφό νόμο που ψήφισε η βουλή.
Θα γελάσουμε με τη μάχη των γνωματεύσεων «έγκριτων νομικών» ως προς το αν ο κ. Κασσελάκης δικαιούται ή όχι να είναι υποψήφιος, αν θα ήταν προτιμότερο να αναλάβει το ΑΣΕΠ την εκλογή των αρχηγών κομμάτων, η ουσία όμως είναι ότι η πλειοψηφία της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ φέρθηκε με νοοτροπία κρατικής αρχής και όχι ένωσης πολιτών.
Ετσι, στην αναμενόμενη αναμέτρηση θα έχουμε από τη μία πλευρά υποψήφιο/ους που θα τον/τους στηρίζει κρατικής νοοτροπίας και υφής κομματικός μηχανισμός και από την άλλη υποψήφιο που θα διεκδικεί μέσω Apps, «αδιαμεσολάβητη σχέση» με τους ψηφοφόρους, κάπως σαν αυτή που είχαν οι απολυταρχικοί ηγεμόνες –όσοι είχαν καταφέρει να υποτάξουν ευγενείς και κλήρο, όπως ο Λουδοβίκος ΙΔ’– με τους υπηκόους τους.
Θα παρακολουθήσουμε λοιπόν ευρείας έκτασης κλινικό πείραμα που θα μας δείξει αν πράγματι Apps –facebook, Instagram, X, κτλ– καταργούν τα κόμματα και τους διαμεσολαβητές μεταξύ πολιτών-πολιτικών και μας οδηγούν σε άμεσες εξουσιαστικές σχέσεις που μάλλον δεν θα είναι σχέσεις άμεσης δημοκρατίας.
