Αφού πρώτα μετέτρεψε σε τζαμιά τη Μονή της Χώρας και, βέβαια, την Αγία Σοφία όπου και οργάνωσε προσευχές για τους νεκρούς τρομοκράτες της Χαμάς, τώρα ο Ερντογάν ονειρεύεται μία ισλαμική παρωδία του κράτους του Βατικανού στην Αλβανία του Ράμα με χρηματοδότηση και υπό τον έλεγχο της Αγκυρας – καλή του τύχη βέβαια με τη Σαουδική Αραβία και όχι μόνον… Ομως, παρά τους διακαείς πόθους του να καταστεί ο ηγέτης του μουσουλμανικού κόσμου που ουδέποτε βρήκαν ανταπόκριση, τα θαύματα γι’ αυτόν τελικά συμβαίνουν αλλού, όπως έγινε (ξανά) στη… Μέκκα του καπιταλισμού και της Δύσης, τη Νέα Υόρκη. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί η ημίωρη συζήτηση που είχε ο τούρκος πρόεδρος την Τρίτη στο «Μεγάλο Μήλο» με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, παρά ως θαύμα και μάλιστα εντυπωσιακό; Ολα έγιναν εν κενώ, σε μία εικονική πραγματικότητα, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα απ’ όλα όσα έχουν μόλις προ εβδομάδων συμβεί ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Σαν μία αμνησία να είχε σκεπάσει τα πάντα. Αμνησία βολική και συμβατή με την Αγκυρα, πλην τραγική για την Αθήνα.
Στις 27 Ιουλίου, μετά τα γνωστά θλιβερά γεγονότα της Κάσου και της Καρπάθου αιτία των οποίων υπήρξε η υπόθεση του ελληνοκυπριακού καλωδίου και αποτέλεσμα η κατά κράτος υποχώρηση της Ελλάδας στους ωμούς, παράνομους πολεμικούς τουρκικούς εκβιασμούς, διατυπωνόταν εδώ ένα ερώτημα σε κείμενο με τον ίδιο τίτλο: «Μα τι μπορούν πια να πουν Ερντογάν και Μητσοτάκης;». Τελικά, το ερώτημα αποδείχθηκε μάλλον λανθασμένο: ορθότερο θα ήταν «τι δεν μπορούν να πουν;». Τι δηλαδή αποκλείεται να περιληφθεί στη συζήτησή τους, καθώς αν συνέβαινε κάτι τέτοιο αυτή θα ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθεί, πολλώ μάλλον σε τόσο «καλό κλίμα» γεμάτο κατανοήσεις, συμπάθειες, ελπίδες και αβρότητες… Πολύ περισσότερο, όταν μόλις λίγο πριν από τη συνάντηση των δύο, ο Ερντογάν είχε ζητήσει από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ την αναγνώριση του τουρκικού κατοχικού ψευδοκράτους στην Κύπρο και είχε ξεκαθαρίσει ότι η μόνη «λύση» που υπάρχει στο Κυπριακό είναι τα δύο έθνη και τα δύο κράτη, πιστός πάντως σε αυτό που η Τουρκία αταλάντευτα θέλει να επιτύχει εδώ και μισό αιώνα παράνομης κατοχής εδαφών μιας ευρωπαϊκής χώρας – της μόνης που βιώνει, επί της ουσίας δε πανταχόθεν αποδεκτά, τέτοιο καθεστώς στον 21ο αιώνα.
Ομως όσο μεγάλα κι αν είναι τα θαύματα, ακόμα και αυτά έχουν τα όριά τους. Και στη συνάντηση της Νέας Υόρκης κάποια εξ αυτών πλέον σκιαγραφήθηκαν. Δηλαδή το μείζον ζήτημα που αφορά στις θαλάσσιες ζώνες φαίνεται τώρα να παραπέμπεται σε κάτι λίαν νεφελώδες που χαρακτηρίζεται ως «αντιμετώπισή του στη διάρκεια της θητείας». Τι σημαίνει αυτό, αν κάτι σημαίνει, ουδείς μπορεί να γνωρίζει. Ποιας θητείας, ποιου και πώς; Ασφαλώς, οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή είναι πλέον σε τέτοια κλίμακα δραματικές και άδηλες, ώστε καθίσταται αδύνατον για τον Ερντογάν να εκβιάσει τώρα όσα πιστεύει ότι μπορεί να εκβιάσει. Είναι πλέον εκ των πραγμάτων υποχρεωμένος να περιμένει, καθώς πρόκειται πια για κατάσταση βρασμού που δεν επιδέχεται την παραμικρή επιπλέον επιβάρυνση που δεν πρόκειται να γίνει ανεκτή από καμία μείζονα πλευρά.
Η αναμονή αυτή όμως δεν… αναμένεται μονομερής: το καλώδιο που θα συνέδεε την Κύπρο με την Ελλάδα είναι κάτι παραπάνω από πιθανό ότι θα περιμένει και αυτό για πολύ ακόμα, παρά τις όποιες δημόσιες τοποθετήσεις της Αθήνας και της Λευκωσίας προκειμένου να αποφευχθεί ο (πλήρης) ευτελισμός μετά τα τουρκικά διά των όπλων τελεσίγραφα. Εκείνο που δεν θα περιμένει βέβαια, είναι η διδασκαλία της «Γαλάζιας Πατρίδας» στα τουρκικά σχολεία, που ήδη ξεκίνησε πλέον από την αρχή αυτής της χρονιάς. Και που στην καρδιά της βρίσκεται η ιδεολογία ότι οι Ελληνες έχουν κάνει κατάληψη και ασκούν κατοχή πλήθους τουρκικών νησιών στο Αιγαίο… Kαι η αποχώρηση της Τουρκίας από εδώ νατοϊκή άσκηση: δεν αναγνωρίζει τα όρια του FIR Αθηνών.
