Αναζήτηση
Το «Ταμπού», η νέα δραματική σειρά του Mega σε σενάριο Βάνας Δημητρίου και σκηνοθεσία Αντρέα Γεωργίου, έχει ως φόντο την πόλη των Ιωαννίνων. Η αφήγησή της αρχίζει να ξεδιπλώνεται μετά την ανάσυρση ενός πτώματος από τα παγωμένα νερά της λίμνης Παμβώτιδας, μια στιγμή που φέρνει ντόμινο αποκαλύψεων για το παρελθόν των ηρώων. Η οικογένεια Καρτάλη, η οποία θα μπει στο στόχαστρο, κρύβει ένα ένοχο μυστικό. Η πρωταγωνίστρια της σειράς, Κατερίνα Μισιχρόνη, μιλάει στο «Νσυν».
Πείτε μας λίγα λόγια για την ηρωίδα σας.
Εγώ υποδύομαι τη Μάρθα Καρτάλη, σύζυγο του Λουκιανού. Είναι μια βασική ηρωίδα. Ασχολείται με το γιαννιώτικο κόσμημα. Θα έλεγα ότι είναι μάλλον ένας αλέγκρος χαρακτήρας. Είναι πολύ αγαπημένη με τον σύζυγό της, τον οποίο υποδύεται ο Μέμος Μπεγνής. Εχει μια καλή οικογένεια με δύο παιδιά, τα οποία στην αρχή τα πηγαίνουν καλά μεταξύ τους, αλλά αργότερα συμβαίνουν διάφορα και βρίσκονται στη βασική παρέα που θα διαχειριστεί το γεγονός του φόνου. Νομίζω ότι είναι ένας ζωντανός χαρακτήρας. Είναι ειλικρινής, πηγαία, αυθόρμητη, αγαπάει πάρα πολύ την οικογένειά της, είναι προστατευτική και έχει και ένστικτο και διαίσθηση που θα τα χρησιμοποιήσει.
Η Κατερίνα Μισιχρόνη με τον Θεοχάρη Ιωαννίδη στο «Ταμπού»
Με το «Ταμπού» επιστρέφετε στην τηλεόραση ύστερα από πέντε χρόνια απουσίας. Εχετε αλλάξει ως ηθοποιός αυτά τα χρόνια;
Ευελπιστώ, ελπίζω να έχω εξελιχθεί. Αυτά τα χρόνια απουσίας μου από την τηλεόραση ήταν και συνειδητά. Ασχολήθηκα και με το σινεμά, οπότε υπήρχε μια επαφή με την κάμερα, βέβαια σε άλλο πλαίσιο. Στη συγκεκριμένη δουλειά, αν νιώθω κάτι διαφορετικό σε μέσα από τη διαδικασία αυτών των γυρισμάτων, τολμώ να πω ότι νιώθω λίγο πιο ελεύθερη. Νομίζω ότι μπαίνω λίγο πιο γρήγορα στην ουσία της σκηνής και του χαρακτήρα και το απολαμβάνω περισσότερο. Νιώθω πιο ελεύθερη να υπάρξω με ό,τι πιστεύω.
Υπάρχει κάποιο ταμπού που εσείς έχετε αντιμετωπίσει στην προσωπική και την επαγγελματική σας ζωή;
Στην επαγγελματική μου ζωή έχω αντιμετωπίσει σίγουρα κάποια ταμπού. Για παράδειγμα, το ότι τα ωραία κορίτσια δεν είναι και τόσο ταλαντούχα ή ότι η ομορφιά τους ξεπερνάει το οποιοδήποτε ταλέντο ή ικανότητα μπορεί να έχουν. Ναι, εντάξει, είναι ωραίο που είμαι όμορφη, αλλά δεν το επέλεξα. Είναι κάτι που συμβαίνει έτσι. Είμαι και άλλα πράγματα, όχι μόνο όμορφη. Μπορεί να είμαι κι έξυπνη, τρυφερή, στοργική, δοτική, δουλευταρού, ακόμα και σπαστική. Είναι ωραίο να σου κάνει κάποιος ένα κομπλιμέντο και αν ισχύει να το δέχεσαι, αλλά δεν κατανοώ το να υπερκαλύψει όλη μου την προσωπικότητα. Με ενοχλούσε πάντα όταν τονιζόταν πάρα πολύ η ομορφιά, γιατί θεωρώ ότι είμαι πολλά παραπάνω. Γι’ αυτό και προσπαθούσα κάθε φορά κάπως να το πω, να εκφράζω ότι δεν είμαι εδώ για αυτόν τον λόγο μόνο.
Πιστεύετε ότι στην ελληνική κοινωνία σήμερα εξακολουθούν να υπάρχουν ταμπού που ίσως περιορίζουν την ελευθερία;
Πιστεύω ότι η ελληνική κοινωνία είναι συντηρητική. Υπάρχουν πραγματικά πολλά ταμπού και τεράστιες δυσκολίες που οδηγούν σε μια ουσιαστική ανελευθερία. Διαπιστώνω καθημερινά ότι υπάρχουν πάρα πολλά στεγανά και στερεότυπα. Αναγνωρίζω την προσπάθεια που συμβαίνει σε διάφορους τομείς για να σπάσουν αυτά και χαίρομαι, αλλά θεωρώ ότι η ελληνική κοινωνία, στο σημείο τώρα που συζητάμε, είναι πολύ σκληρή και συντηρητική ακόμη, χωρίς να είναι φιλική ως προς τους πολίτες – κυρίως το κράτος και οι μηχανισμοί του βέβαια.
Μπορεί η τέχνη, και συγκεκριμένα η τηλεόραση, να συμβάλει ώστε να υποχωρήσουν κάπως τα κοινωνικά ταμπού;
Νομίζω ότι με κάποια από τα καινούργια έργα μυθοπλασίας που έχουν μπει άλλοι χαρακτήρες και αντιπροσωπεύουν διαφορετικές ομάδες, σίγουρα ως έναν βαθμό η τηλεόραση, το θέατρο και ο κινηματογράφος μπορούν να παίξουν καταλυτικό και κομβικό ρόλο. Κι αυτό αναγνωρίζω ότι συμβαίνει σε κάποιον βαθμό. Απλώς η τηλεόραση ή το θέατρο ή η τέχνη είναι και οι άνθρωποι που εκπροσωπούν. Οταν οι άνθρωποι αυτοί είναι οι ίδιοι πολύ συντηρητικοί ή εμφανίζονται πολύ συντηρητικοί στις επιλογές τους, είναι και αυτό σημαντικό για μένα. Το πεδίο της τέχνης στην Ελλάδα, ενώ έχει εξελιχθεί και το βλέπω εν εξελίξει και χαίρομαι, θεωρώ ότι πρέπει να πάει ακόμα πιο βαθιά, να απενοχοποιηθεί ακόμα περισσότερο και να ανοίξει ακόμα περισσότερο, γιατί ισχύουν ακόμη αρκετά στερεότυπα κατά τη γνώμη μου. Αυτό πολλές φορές έχει να κάνει και με την τόλμη των παραγωγών, των σκηνοθετών. Αν δεν τολμήσουν να προβάλουν κάτι διαφορετικό, με φόβο μήπως δεν κάνει τηλεθέαση ή δεν έχει διαφημίσεις, δεν αλλάζει αυτό. Θέλει και μια τόλμη κάπου το πράγμα.
