Δεν γνωρίζω πόσο μπορεί να αμείβεται ως υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ ο Αντονι Μπλίνκεν, όποια και αν είναι όμως η αμοιβή του δεν νομίζω ότι μπορεί να αντισταθμίζει το αίσθημα της ματαιότητας που πρέπει να βιώνει καθημερινά αυτός ο άνθρωπος. Εχει κάνει Κολιάτσου – Παγκράτι τη διαδρομή Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ, επιδιώκοντας το ανέφικτο, δηλαδή την εκεχειρία μεταξύ Ισραήλ και Χεζμπολάχ, ενώ δεν υπάρχει αμφιβολία πως καταλαβαίνει πολύ καλά ότι αυτό που επιδιώκει δεν γίνεται. Η δουλειά του όμως είναι να παριστάνει ότι το αδύνατο είναι δυνατό και να προσπαθεί φιλότιμα, με το γνωστό περίλυπο ύφος του, να το πετύχει. Αυτή την ώρα, δεν υπάρχει άνθρωπος στο Μεσανατολικό σε πιο αξιολύπητη θέση από τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ. Κυνηγάει έναν μονόκερο, ενώ το ξέρει, όπως το ξέρουμε όλοι μας, ότι ο μονόκερος δεν υπάρχει έξω από τον κόσμο των ρομάντζων του Μεσαίωνα.
Οποιος υποστηρίζει ότι υπάρχει η δυνατότητα εκεχειρίας το κάνει είτε επειδή δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει εκεί κάτω είτε επειδή υπηρετεί κάποια ανώτερη σκοπιμότητα, όπως λ.χ. ο Αντονι Μπλίνκεν. Για λόγους τακτικής όσο και στρατηγικής, το Ισραήλ είναι αδύνατο να σταματήσει την επιχείρηση εναντίον της Χεζμπολάχ προτού καταφέρει το αποφασιστικό πλήγμα εναντίον της. Ας αναλογιστούμε μόνο τι έκανε μέχρι τώρα το Ισραήλ. Πρώτα ανατινάχτηκαν 3.000 βομβητές και μετά τα γουόκι τόκι. Με το σύστημα ενδοεπικοινωνίας της Χεζμπολάχ να έχει καταρρεύσει και χιλιάδες τραυματίες, οι χεζμπολάδες βγήκαν στους δρόμους χωρίς προφυλάξεις. Η κινητικότητα αυτή επέτρεψε στους Ισραηλινούς να εντοπίσουν στόχους και να τους εξουδετερώσουν έναν προς έναν. Αποκεφάλισαν με πλήγματα ακριβείας όλη την ηγεσία της Χεζμπολάχ, φτάνοντας μέχρι και στον ανώτατο ηγέτη της, τον Χασάν Νασράλα. Την ίδια ώρα, η ισραηλινή αεροπορία καταστρέφει εκατοντάδες θέσεις από τις οποίες η Χεζμπολάχ εκτοξεύει τις ρουκέτες της εναντίον του Ισραήλ. Εχει καταφέρει λοιπόν τέτοιον άθλο το Ισραήλ, για να δεχτεί να δώσει τρεις εβδομάδες χρόνο στη Χεζμπολάχ ώστε να ανασυνταχθεί; Για ποιο λόγο να θυσιάσει ένα τέτοιο τακτικό πλεονέκτημα;
Είναι όμως και στρατηγικοί οι λόγοι για τους οποίους το Ισραήλ δεν μπορεί να σταματήσει τώρα. Ο αντίπαλός του σε αυτόν τον πόλεμο δεν είναι η Χεζμπολάχ και η Χαμάς, αυτοί είναι τα εργαλεία. Ο αντίπαλος του Ισραήλ που τα χειρίζεται είναι το Ιράν και το καθεστώς των αγιατολάδων. Το Ισραήλ αποδυναμώνει το Ιράν, τσακίζοντας τα δύο μακριά χέρια της Τεχεράνης που σχηματίζουν τη μέγγενη της Χεζμπολάχ και της Χαμάς. Μακροπρόθεσμα βέβαια το Ισραήλ δεν λύνει το πρόβλημα, γιατί το μίσος τρέφεται από το αίμα που χύνεται. Είναι όμως υπαρξιακή ανάγκη για το Ισραήλ να στείλει τουλάχιστον είκοσι χρόνια πίσω τους στρατούς των πληρεξουσίων της Τεχεράνης. Αυτό ήταν το μάθημα της 7ης Οκτωβρίου για τους Ισραηλινούς, γι’ αυτό και η συζήτηση περί εκεχειρίας δεν έχει νόημα, εφόσον το Ισραήλ δεν έχει πετύχει ακόμη το μέγιστο εις βάρος των αντιπάλων του, με το μικρότερο δυνατό κόστος για το ίδιο. Οσο για την απήχηση των εξελίξεων στην Τεχεράνη και τη θρυλούμενη «φοβερή και τρομερή» αντίδρασή της, αρκεί και μόνο η λεπτομέρεια ότι, την επομένη του βομβαρδισμού που σκότωσε τον Νασράλα, οι αγιατολάδες της Τεχεράνης πήραν σηκωτό τον γηραιό ανώτατο θρησκευτικό (ατύπως και πολιτικό) ηγέτη της χώρας και τον μετέφεραν σε ασφαλές καταφύγιο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Μπλίνκεν έχει πλήρη αντίληψη του ανέφικτου που επιδιώκει, υπηρετεί όμως μια ανώτερη σκοπιμότητα. Γιατί ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή εκτυλίσσεται καθώς η Αμερική βαδίζει προς μια προεδρική εκλογή, που ίσως να είναι η κρισιμότερη της τελευταίας εβδομηκονταετίας. Με την εκλογική βάση των Δημοκρατικών διχασμένη στο Μεσανατολικό, η αμερικανική κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να παρουσιάζει μια εικόνα διπλωματικής δραστηριότητας που θα ικανοποιεί τους ριζοσπαστικούς (liberal, όπως τους λένε εκεί) ψηφοφόρους του κόμματος. Ποινή εκτίνει ο Μπλίνκεν, εξού και το μονίμως περίλυπο ύφος.
Τα αθώα θύματα αυτής της υπόθεσης είναι βέβαια οι άμαχοι. Είτε στην περίπτωση της Γάζας είτε τώρα στον Νότιο Λίβανο, αυτοί την πληρώνουν, επειδή οι πληρεξούσιοι της Τεχεράνης τούς χρησιμοποιούν ως ανθρώπινες ασπίδες. Λάθος τακτική. Ποτέ δεν απέδωσε, ούτε και τώρα θα αποδώσει, παρά την κάλυψη που παρέχουν τα διεθνή ΜΜΕ στο ανθρώπινο δράμα αυτού του πολέμου. Αν οι πόλεμοι κερδίζονταν βάζοντας μπροστά τα παιδιά, σήμερα δεν θα υπήρχε καν Μεσανατολικό. Δεν θα υπήρχαν καν μουσουλμανικοί πληθυσμοί στη συγκεκριμένη περιοχή, γιατί θα είχε καταληφθεί από τους χριστιανούς με τη λεγόμενη σταυροφορία των παιδιών…
