O γνωστός αμερικανός δημοσιογράφος Τόμας Φρίντμαν, που του αρέσουν οι εκλαϊκευτικές, αν όχι απλουστευτικές, διατυπώσεις (βλέπε το βιβλίο του «Ο κόσμος είναι επίπεδος»), θεωρεί ότι τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε μια μάχη ανάμεσα σε μια «συμμαχία της συμπερίληψης» (χώρες που πιστεύουν ότι οι μεγάλες προκλήσεις της εποχής αντιμετωπίζονται, υπό αμερικανική καθοδήγηση, με οικονομική σύγκλιση, διαφάνεια και συνεργασία) και μια «συμμαχία της αντίστασης» (καθεστώτα όπως εκείνα της Ρωσίας, του Ιράν και της Β. Κορέας, που πατούν στον αντιαμερικανισμό για να δικαιολογήσουν τη στρατιωτικοποίηση των κοινωνιών τους και την παραμονή τους στην εξουσία). Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία έγινε επειδή η χώρα αυτή ήθελε να ενταχθεί στην πρώτη συμμαχία. Η τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς κατά του Ισραήλ έγινε για μην επεκταθεί η ίδια συμμαχία προς τη Σαουδική Αραβία.

Σε αυτή τη μάχη πρέπει να ενταχθεί και η δολοφονία του Νασράλα από τους Ισραηλινούς, γράφει ο Φρίντμαν στους New York Times. Για να έχει όμως κάποιο αποτέλεσμα αυτή η πράξη, όπως και ολόκληρη η βίαιη ισραηλινή εκστρατεία του τελευταίου χρόνου, θα πρέπει το Ισραήλ να συμφωνήσει να ανοίξει διαπραγματεύσεις με την Παλαιστινιακή Αρχή στη Δυτική Οχθη για μια λύση δύο κρατών. Και κάτι τέτοιο, ο Νετανιάχου (που επίσης, από μια άλλη σκοπιά, του αρέσουν οι απλουστευτικές διατυπώσεις) δεν το θέλει. Το δείχνουν οι δύο χάρτες, με αντίστοιχους τίτλους «Η κατάρα» και «Η ευλογία», που παρουσίασε την περασμένη Παρασκευή από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.

Από τον πρώτο χάρτη, επισημαίνει ο Φρίντμαν, έλειπαν τα σύνορα του Ισραήλ με τη Γάζα ή τη Δυτική Οχθη. Ο ισραηλινός πρωθυπουργός φαντάζεται μια «συμμαχία της συμπερίληψης» χωρίς τους Παλαιστίνιους. Αυτή είναι όμως μια μαγική εικόνα. Η μεγάλη πρόκληση που έχει να αντιμετωπίσει ο Νετανιάχου είναι, μετά το στρατιωτικό πλήγμα κατά του «Κόμματος του Θεού» στον Λίβανο, να καταφέρει ένα παρόμοιο πολιτικό πλήγμα εναντίον του «Κόμματος του Θεού» (δηλαδή των ακροδεξιών κυβερνητικών του εταίρων) στο Ισραήλ.

Δεν υπάρχει όμως καμιά ένδειξη για κάτι τέτοιο. Το δείχνει και ο κωδικός της επίθεσης κατά του Νασράλα: «Νέα Τάξη». Ο επικεφαλής της ισραηλινής κυβέρνησης, που αν δεν είχε συμβεί η 7η Οκτωβρίου θα βρισκόταν πιθανότατα σήμερα στη φυλακή για διαφθορά, πιστεύει ότι θα μείνει στην ιστορία ως ο άνθρωπος που έφερε οριστικά την ειρήνη στο Ισραήλ εξοντώνοντας, τον έναν μετά τον άλλο, τους εχθρούς του: τη Χαμάς, τη Χεζμπολάχ και στο τέλος τους ιρανούς μουλάδες. Οπως πολύ καλά ξέρει το επιτελείο του προέδρου Μπάιντεν, όμως, κάνει λάθος. Η λύση του Μεσανατολικού ή θα είναι (και) πολιτική ή δεν θα υπάρξει.

Στη δεύτερη περίπτωση, που μοιάζει και η πιθανότερη, ο Bibi θα έχει βάλει το λιθαράκι του, ή μάλλον το πυραυλάκι του, στη Νέα Αταξία.