«Νικάμε!» είπε ο Βενιαμίν Νετανιάχου από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, πριν ακόμη δολοφονηθεί ο Χασάν Νασραλά. Και τώρα; Τι θα κάνει ο νικητής; Εκδίκηση δεν φοβάται: οι εργοδότες του άθλιου ηγέτη της Χεζμπολάχ, το διεφθαρμένο θεοκρατικό καθεστώς των αγιατολάδων της Τεχεράνης νοιάζεται μόνο να κρατά υπόδουλους τους Πέρσες, αυτή είναι η ιερή αποστολή του. Προσλαμβάνουν φθηνούς μισθοφόρους (Χεζμπολάχ, Χάμας, Χούθι) σε εξαθλιωμένες περιοχές όπου δεν υπάρχει καλύτερο επάγγελμα από του πολεμιστή για να νομιμοποιείται, υποτίθεται, το καθεστώς τους.
Το Ιράν εξόπλιζε τη Χεζμπολάχ, αυτό πρέπει να τους προμήθευσε τους βομβητές που τη διέλυσαν. Χεζμπολάχ μη υπαρχούσης, το Ισραήλ εισβάλει για τρίτη φορά στον Λίβανο· ίσως αυτή τη φορά καταφέρει να ενσωματώσει οριστικά την Κοιλάδα Μπεκάα (τουλάχιστον)· την γνωρίζει καλά, είχε μείνει εκεί 20 χρόνια την προηγούμενη φορά.
Φυσικά, για την «ασφάλειά του» θα εισβάλει. Το πρόβλημα με τη θεωρία «περί ασφαλείας» του Ισραήλ είναι ότι ποτέ δεν δημοσίευσε χάρτες που να ορίζουν ποια είναι τα κρατικά σύνορά του ή ποια θεωρεί ασφαλή – αυτό μάλλον συνδέεται με το μείζον θεολογικό ζήτημα των ορίων του «Ερετζ Ισραήλ», της «Γης του Ισραήλ», της «Γης της Επαγγελίας» που παραχώρησε στους εβραίους δια της «Διαθήκης» ο κοινός με μουσουλμάνους και χριστιανούς Θεός τους.
Σίγουρα, η Γάζα και η Δυτική Όχθη περιλαμβάνονται· βορείως, έγκριτοι ραβίνοι -εξίσου έγκριτοι με τους αγιατολάδες- υποστηρίζουν ότι φθάνουν ως τις εκβολές του Ορόντη (ποταμού της Κοιλάδας Μπεκάα…), μέσα στην Τουρκία. Ανατολικά, όριο της παραχωρημένης από τον Γιαχβέ γης είναι η έρημος της Συρίας και της Ιορδανίας.
Δηλαδή, είναι Θέλημα Θεού ολόκληρος ο Λίβανος, η Δαμασκός και το Αμμάν να περιέλθουν στο Ισραήλ. Διότι αυτά ήσαν, λένε, τα όρια του Βασιλείου του Σολομώντα – δεν μου φαίνονται υπερβολικά για πυρηνική δύναμη: η Ρωσία διεκδικεί πολύ περισσότερα εδάφη, η Βόρεια Κορέα είναι πολύ μεγαλύτερη από το Ισραήλ.
Ο Γιτζάκ Ράμπιν ήταν ο μόνος πρωθυπουργός του Ισραήλ που αποδέχτηκε την ύπαρξη Παλαιστινιακού κράτους με τις Συμφωνίες του Όσλο και θα ξεκινούσε διαπραγματεύσεις με τον Γιασέρ Αραφάτ για να ορίσουν τα σύνορα -δολοφονήθηκε για αυτόν ακριβώς τον λόγο από ακραίο σιωνιστή, που είχε την ευλογία ραβίνου, ισχυρίστηκε. Ο Νετανιάχου πρωτοστατούσε τότε στις επιθέσεις κατά του Ράμπιν. Σήμερα, οι θεολόγοι του ακραίου σιωνισμού κυβερνάνε και νικάνε.
Σίγουρα, δεν είναι θεολόγοι οι σύγχρονοι πολιτικοί. Σε ορισμένους όμως είναι πολύ χρήσιμη η θεολογία για να καλύπτουν με θρησκευτική ορολογία πολιτικές έννοιες όπως ο «αλυτρωτισμός», ήτοι ο επεκτατισμός που κρύβεται κάτω από το μισοκακόμοιρο ύφος του ανασφαλούς θύματος.
