Σέβομαι τη Νέα Δημοκρατία ως τη βασική παράταξη του αστισμού στην Ελλάδα για τα 50 αυτά χρόνια. Ο πυρήνας της προφανώς είναι η Κεντροδεξιά – Δεξιά στη χώρα. Και οι καταβολές της η προδικτατορική ΕΡΕ και η τομή του Κωνσταντίνου Καραμανλή με την ευρωπαϊκή της πλεύση το 1974 που τη μετέβαλε από δύναμη της μετεμφυλιακής εθνικοφροσύνης σε παράταξη ενός ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού με ευρωπαϊκή και νατοϊκή προσήλωση.
Παρά τις μεταμορφώσεις της, άντεξε να είναι όλα αυτά τα χρόνια κυβερνώσα. Να κάτι απόλυτα πρωτότυπο, δεδομένης της κρίσης του κομματικού φαινομένου. Αντεξε όμως γιατί παρέμεινε στη βάση της λαϊκή. Ναι μεν τάχθηκε με την επιχειρηματικότητα, αλλά και διαμόρφωσε μια εικόνα και ένα σχέδιο συμπερίληψης για τους μικροϊδιοκτήτες, αγρότες, τους ΕΒΕ. Εδώ είναι το κλειδί, νομίζω, της ανθεκτικότητας. Οι βαρόνοι της ΝΔ, οι βουλευτές, οι πολιτευτές είχαν μια σταθερή σχέση με το εκλογικό ακροατήριο ανά περιοχή. Εχω την αίσθηση πως πολύς κόσμος της γαλάζιας βάσης ψηφίζει από τα κάτω προς τα πάνω, ιεραρχεί τον πολιτευτή που ξέρει, τον άνθρωπό του κοινώς. Ακόμη κι αν δεν του λέει κάτι το όλο σχέδιο του κόμματος ή στο μυαλό του διασφαλίζει μια κάποια σταθερότητα.
Αν η νίκη του 2019 ήταν νίκη Κυριάκου Μητσοτάκη, η νίκη του 2023 ήταν περισσότερο νίκη του κόμματος. Το γεγονός πως ο Μητσοτάκης πήρε επιτυχώς μέρος του Κέντρου δεν ήταν και δεν είναι το κομβικό, αφού χωρίς τον δεξιό πυρήνα της παράταξης δεν θα είχε καμία σημασία. Η πανελλαδική δικτύωση του κόμματος, η παρέμβαση και παρουσία της ΝΔ σε επιμελητήρια και επαγγελματικά σωματεία, ο τρόπος που αναπαράγεται στη νεολαία στα πανεπιστήμια, η απήχηση που έχει στα σώματα ασφαλείας και στον Στρατό είναι κρίκοι που διατηρούν τη ΝΔ στην πρωτοκαθεδρία του πολιτικού συστήματος και της διαμορφώνουν και μια ελάχιστη δεξαμενή που δεν πέφτει από το 18% χοντρικά.
Μετά το «Pasokification», η ΝΔ κατέστη επίσης η παράταξη του Ναι, του Μένουμε Ευρώπη, της αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετωπικής. Εκεί συσπείρωσε και κόσμο του Κέντρου ή του τέως ΠΑΣΟΚ που δεν ήθελε Τσίπρα ούτε ζωγραφιστό και που με κλειστή τη μύτη ψήφισε Δεξιά για να μη βγει η Αριστερά. Σήμερα η ΝΔ πάντως δείχνει τα όριά της μαζί με το σύνολο του πολιτικού σκηνικού. Δεν αρκεί που δεν έχει αντίπαλο. Το ανάποδο συμβαίνει. Η πρωτοβουλία των κινήσεων που έχει, ούτε τη λαϊκή Δεξιά ικανοποιεί, ούτε το Κέντρο, που ήλθε εδώ μετά το 2015. Ο Μητσοτάκης είναι προφανές πως αναζητεί τη νέα ισορροπία στις δύο τάσεις. Αν και πλειοψηφική η Δεξιά εντός της πολυκατοικίας, δεν θα υποχωρήσει από τη μάχη του Κέντρου. Το τελευταίο, γιατί αχνοφαίνεται μνηστήρας που το διεκδικεί.
