Τα μέτρα κατά της βίας των ανηλίκων και των μαθητών μπορεί να αποδειχθούν επαρκή ή ανεπαρκή. Η ζωή θα δείξει.
Σίγουρα όμως είναι επιβεβλημένα.
Καμία συντεταγμένη κοινωνία δεν μπορεί να ανεχτεί συνθήκες Φαρ Ουέστ ή συμμοριών της Νέας Υόρκης στα σχολεία της.
Για την επάρκεια ή την αποτελεσματικότητα των μέτρων λοιπόν δεν έχω να πω πολλά, θα την κρίνουν η εφαρμογή και το αποτέλεσμα.
Εχουν όμως ήδη ένα θετικό: φέρνουν στο προσκήνιο τις ευθύνες των γονιών. Είναι απροσπέλαστες και θεμελιώδεις. Αν ο κανακάρης φεύγει για το σχολείο με τη φαλτσέτα του και στήνει ενέδρες για ξυλοδαρμούς, η οικογένεια έχει την πρώτη ευθύνη.
Φυσικά και οι εκπαιδευτικοί. Μόλις κόψουν τα πολλά συνδικαλιστικά και μαζέψουν τη «συναδελφική αλληλεγγύη», ίσως ασχοληθούν με τα παιδιά μας.
Ολα αυτά όμως μπορούμε να τα κουβεντιάζουμε ξανά και ξανά. Δημοκρατία έχουμε.
Ενα μόνο δεν δικαιούμαστε. Να αρνούμαστε ή να αποσιωπούμε ότι υπάρχει πρόβλημα. Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, υπάρχει. Και μόνο ηλίθιοι ή παλιοτόμαρα μπορεί να το αγνοούν ή να το υποβαθμίζουν.
Μου έκαναν εντύπωση οι αντιδράσεις της αριστερής αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, παραφυάδες ΣΥΡΙΖΑ).
Δεν βλέπουν τι συμβαίνει, δεν τονίζουν τη σπουδαιότητα και τη σημασία του, δεν προτείνουν άλλα μέτρα, δεν βάζουν το μυαλουδάκι τους να κουνηθεί μπας και λειτουργήσει.
Αναμασάνε μονότονα την παλιομοδίτικη καραμέλα για τις «συνθήκες», την «καταστολή», τις «δίκαιες διεκδικήσεις των μαθητών», τις «αιτίες της βίας», τις «συγχωνεύσεις τάξεων»… Λες κι αν γεμίσει η τάξη σου, πρέπει να βγάλεις φαλτσέτα.
Ειλικρινά δεν αξίζει τον κόπο να τους κάνεις κριτική. Διότι αν πιστεύεις (όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ) ότι στόχος των μέτρων είναι «ο επιμερισμός των ευθυνών» της κυβέρνησης, τότε δεν χρειάζεται κριτική. Αρκεί η ιατρική φροντίδα.
Είναι άλλωστε γνωστό ότι οι υπουργοί περιφέρονται στα σχολεία με σουγιάδες, σφάζουν τα παιδιά και μετά επιμερίζουν τις ευθύνες.
Για να επιστρέψω στην αρχή λοιπόν το πρόβλημα δεν είναι όσοι εθελοτυφλούν και δεν κάνουν πως δεν βλέπουν το πρόβλημα. Δεν είναι ούτε όσοι δυσκολεύονται να το καταλάβουν.
Το πρόβλημα είναι οι παπαρολόγοι. Που αντιλαμβάνονται το πρόβλημα της βίας (κι όχι μόνο των ανηλίκων) ως επιβεβαίωση μιας ανεξάντλητης παπάρας που συγκροτεί το νήμα της ζωής τους.
Γι’ αυτό το περίκλειστο σύμπαν τους είναι «ο εκφοβισμός», «τα πειθαρχικά μέτρα κατά των νέων» και η «κακούργα κοινωνία».
Μέχρι να πλακώσουν με τις φαλτσέτες τα παιδιά τους. Εκεί, πονάει.
