Διάβαζα χθες σε μια εφημερίδα το ανθολόγιο των εγκλημάτων που υποτίθεται ότι έχει κάνει η Κατερίνα Σακελλαροπούλου στη διάρκεια της θητείας της, από τη σημαία και τα καριοφίλια που δήθεν αφαίρεσε από το γραφείο της μέχρι το τραπέζι στο wine bar μετά την ψήφιση του νόμου για τον γάμο των ομοφύλων (όπου ήταν πράγματι παρούσα για να τιμήσει τη διεύρυνση των δικαιωμάτων στην Ελλάδα) και την παραλαβή του βραβείου της μεταπολίτευσης από τον Χάρη Δούκα (ενός βραβείου που αποφασίζεται από μια επιτροπή και απονέμεται κάθε χρόνο από τον δήμαρχο). Ομολογώ ότι το διασκέδασα, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι ήταν πολύ ευχάριστο για την Πρόεδρο. Ομολογώ επίσης ότι θα το απολάμβανα αν απαντούσε σε όλα αυτά με χιουμοριστικό τρόπο, αν «ομολογούσε» ας πούμε ότι έχει κάνει όλες αυτές τις συνωμοσίες κι άλλες τόσες, αλλά υποθέτω ότι τέτοιες πρωτοτυπίες δεν τις σηκώνει ο θεσμός.

Αναρωτιέμαι όμως τι να σκέπτεται ο Πρωθυπουργός όταν διαβάζει τέτοια δημοσιεύματα. Υπάρχει μια πιθανότητα, ομολογουμένως μικρή, να συμφωνεί, οπότε αυτονοήτως θα έχει μετανιώσει για την επιλογή του. Λογικά, πάντως, θα έπρεπε να το διασκεδάζει κι εκείνος και να επιβεβαιώνεται μέσα του η απόφασή του να προτείνει με αποφασιστικότητα την ανανέωση της θητείας μιας Προέδρου η οποία επιτέλεσε με άψογο τρόπο τα καθήκοντά της σε όλα τα επίπεδα.

Μόνο που η λογική έχει όλο και χειρότερες σχέσεις με την πολιτική. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης φέρεται να έχει αποφασίσει να προτείνει άλλο πρόσωπο για την προεδρία, όχι επειδή πιστεύει τα fake news για τη Σακελλαροπούλου, αλλά επειδή φοβάται ότι ένας σημαντικός αριθμός βουλευτών του κόμματός του δεν θα την ψήφιζε. Θα μπορούσε βέβαια να αντιμετωπίσει αυτούς τους αντάρτες με την αυστηρότητα που επέδειξε απέναντι σε όσους καταψήφισαν τον νόμο για τον γάμο των ομοφύλων ή με τη σκωπτικότητα που επιδεικνύει απέναντι σε όσους καταθέτουν κατά καιρούς στη Βουλή ερωτήσεις με κριτικό περιεχόμενο για την κυβέρνηση. Θα μπορούσε να θέσει το ζήτημα στην αντιπολίτευση, επιδιώκοντας μια ευρύτερη συναίνεση γύρω από το πρόσωπο της σημερινής Προέδρου. Θα μπορούσε, τέλος, να επιμείνει για λόγους αρχής σε αυτό που πιστεύει και να αποδεχθεί με αξιοπρέπεια ενδεχόμενη ήττα του.

Αβυσσος, όμως, η ψυχή του Πρωθυπουργού.

Το ζήτημα δεν περιορίζεται στον ή στην ένοικο του προεδρικού μεγάρου. Το ζήτημα είναι αν «ο πρωθυπουργός του 41%» θα συνεχίσει να λαμβάνει τις σημαντικές αποφάσεις για τη χώρα με βάση τα καπρίτσια κάποιων βουλευτών του ή τις τερατολογίες κάποιων εφημερίδων. Το ζήτημα είναι αν ο «ισχυρότερος κεντροδεξιός πρωθυπουργός της Ευρώπης» ασχολείται περισσότερο με το αν θα συμμετάσχουν στο σημερινό street party ο Καραμανλής και ο Σαμαράς από το αν θα ολοκληρωθούν επιτέλους οι έρευνες για μεγάλα σκάνδαλα όπως οι υποκλοπές ή το ναυάγιο της Πύλου.

Τελευταία Νέα