Κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο η Ελλάδα είχε την πολυτέλεια να έχει δύο κράτη από το φθινόπωρο του 1916 ως το Καλοκαίρι του 1917: ένα στην Αθήνα με τον Κωνσταντίνο, δεύτερο στη Θεσσαλονίκη με τον Βενιζέλο. Το κράτος της Θεσσαλονίκης είχε την στήριξη της Entente και ο αρχηγός της Στρατιάς της Ανατολής Μωρίς Σαράιγ, έκανε ό,τι μπορούσε για να δυσκολέψει τη ζωή των Αθηνών, λαμβάνοντας μέτρα, στρατιωτικά και άλλα, με το επιχείρημα ότι απειλείται η στρατιά του από τον Νότο – και οι Αθηναίοι δημιούργησαν την παροιμιώδη φράση για «τα νώτα του Σαράιγ» και τους κινδύνους που διέτρεχαν.

110 χρόνια μετά ο Νετανιάχου, ανησυχώντας για τα νώτα του στη Γάζα, –την οποία έχει ισοπεδώσει και οι κάτοικοί της έχουν πληρώσει βαρύτατο  τίμημα αίματος– επιτίθεται στον Λίβανο: απειλεί να τον καταλάβει ως τον ποταμό Awali, 300 τόσα χιλιόμετρα πάνω από τη Ραφάχ όπου ακόμα διεξάγονται μάχες. Κάλεσε τους κατοίκους 50 χωριών και πόλεων να μετακινηθούν πάνω από τον Αβάλι και να προστεθούν στους 1.000.000 εσωτερικούς πρόσφυγες που υπάρχουν ήδη.

Συμμαχώντας με τους χριστιανούς Φαλαγγίτες το Ισραήλ προσπάθησε κατά τη δεκαετία του 1980 να «αποικιοποιήσει» τον Λίβανο – δεν τα κατάφερε. Περιορίστηκε στον νότο από όπου αναγκάστηκε να αποχωρήσει ηττημένο το 2000. Τώρα επανέρχεται με πολύ περισσότερες δυνάμεις  και με σχέδια  εκδικητικά: αν Νετανιάχου φθάσει ως τον Αβάλι (πάνω από τη Σιδώνα) θα έχει καταλάβει το ένα τέταρτο του Λιβάνου για να προστατεύσει τα νώτα του από τη Χαμάς. Γιατί βεβαίως η διαλυμένη ουσιαστικά Χεζμπολάχ ελάχιστα πλήγματα μπορεί να καταφέρει στο Βόρειο Ισραήλ.

Αλλά παίρνει τα μέτρα του και προς την ανατολή, πάντα για να προστατεύσει τα νώτα του: κρυμμένοι από τη σκόνη που δημιουργεί η καταστροφή του μεγαλύτερου γκέτο στην ιστορία της ανθρωπότητας, ακροδεξιές συμμορίες εποίκων με τη συνδρομή των υπηρεσιών ασφαλείας και του στρατού, εξοντώνουν Παλαιστίνιους και ισοπεδώνουν χωριά στη Δυτική Όχθη, ώστε από τον Ποταμό ως τη Θάλασσα να μη μείνει ούτε ένας Παλαιστίνιος.

Ίσως όμως, από την αρχή, προσποιούμενος ότι ανησυχεί για τα νώτα του, να ανησυχούσε για το κεφάλι του ο πρωθυπουργός του Ισραήλ μετά την αποτυχία του να αποτρέψει την τρομερή σφαγή συμπατριωτών του από τους φονιάδες της Χαμάς. Και να μη έβλεπε άλλη λύση για να το σώσει από τη φυγή προς τα εμπρός: να ανοίξει παντού μέτωπα και ως ο σχετικά ισχυρότερος στην περιοχή τελικά να επιβληθεί, χάρη στη στήριξη της Αμερικής. Μένει να δούμε αν θα του βγει ο υπολογισμός.

Τελευταία Νέα