Ολα τα εγχειρίδια πολέμου, από την αρχαία Ελλάδα ως την Κίνα και ως τη σύγχρονη στρατηγική, λένε πως κάνεις πόλεμο, ή δίνεις μια μάχη για να κερδίσεις, κι όχι για να αυτοκτονήσεις. Οι πάντες συμβουλεύουν να επιλέγεις εσύ τον συμφέροντα χώρο και χρόνο που θα συγκρουστείς κι εφόσον έχεις πιο ισχυρό στράτευμα, ή κάποιο άλλο πλεονέκτημα κατίσχυσης  – δεν πας σαν το σκυλί στο αμπέλι.  Δεν κλωτσάς καν το μουλάρι που σε κλώτσησε. Περιμένεις πρώτα να ισχυροποιηθείς και διαλέγεις και τη στιγμή, αλλιώς τρως δεύτερο σουτ από τσίνισμα και πας αδιάβαστος.

Αυτή η απλή και αλύγιστη μέσα στους αιώνες λογική δεν βλέπουμε να ισχύει εκεί στη Μέση Ανατολή, όπου παρατηρούμε συνέχεια, έκπληκτοι, και σε νέα επεισόδια, τον μονόπαντο ξυλοδαρμό των Μουσουλμάνων της Γάζας και του Λιβάνου από ένα ασύγκριτα πιο ισχυρό, πιο έτοιμο και πιο ευφυές Ισραήλ, που φαίνεται να πολεμάει σαν να κλέβει εκκλησία. Η Χαμάς, η Χεζμπολάχ και οι Ιρανοί περιορίζονται σε κενές μεγαλοστομίες, κούφιες απειλές, φιγούρα, λεονταρισμούς και νταηλίκια χωρίς αντίκρισμα – μετά αρχίζουν πάλι οι φάπες και οι δολοφονίες ηγετών τους οποίους οι Εβραίοι σκοτώνουν με την ίδια ευκολία που θα πυροβολούσαν ακίνητους λαγούς σε ξέφωτο. Είναι πραγματικά απίστευτο και ιδιαίτερα οδυνηρό, ακόμα και για εκείνους που είναι υπέρ του Ισραήλ, να βλέπουνε να αποκεφαλίζονται δεκαπέντε ως είκοσι ηγέτες των Μουσουλμάνων και επιπλέον ο ίδιος ο αρχηγός, ο Νασράλα, μέσα σε μια βδομάδα, σαν κοτόπουλα, αδύναμα όχι να πολεμήσουν, αλλά ακόμα και να κρυφτούν με κάποια στοιχειώδη μυστικότητα. Ούτε καν να επικοινωνήσουν δεν μπορούν, να πούνε μια καλημέρα χωρίς να το μάθει μέχρι και ο παρκαδόρος του Νετανιάχου. Είναι πόλεμος αυτός, ή σφαγή αιχμαλώτων, που είναι δηλαδή αιχμάλωτοι, και δεν το ξέρουν ούτε οι ίδιοι;

Ακούμε συνέχεια «Αλλαχού ακμπάρ» αλλά κανείς Αλλάχ δεν δίνει δυάρα και στα παγκόσμια πολεμικά χρονικά δεν έχει καταγραφεί ανάλογη περίπτωση αυτοκτονικού πολέμου. Τα μεγάλα λόγια στα οποία φαίνεται να είναι εθισμένοι οι Μουσουλμάνοι, οι κατάρες και οι πτωχαλαζονικές απειλές εκδίκησης δεν παράγουν τίποτε, ούτε οι προαναγγελίες αντιποίνων που δεν γίνονται ποτέ. Το να εκσφενδονίζεις από μακριά ρουκέτες και πυραυλάκια σε αντίπαλο που έχει όλα τα αντίμετρα για να τους αντιμετωπίσει και να πιστεύεις πως αυτό είναι η δική σου ρεβάνς, εν μέσω ενός κόσμου που παρακολουθεί και μειδιά οδυνηρά και με μισή καρδιά, και να συνεχίζεις επί έναν χρόνο την ίδια τακτική, ε, αυτό είναι συμπεριφορά απόλεμου κι άσχετου ανθυπασπιστή που πιστεύει ότι θα γίνει ο Μέγας Ναπολέων.

Δεν έχει ξανασυμβεί. Ποτέ και πουθενά. Ανεπαρκείς και προφανώς ηλίθιοι ηγέτες να οδηγούν τους εαυτούς τους στην πριονοκορδέλα και τους λαούς τους σε τέτοια επαίσχυντη σφαγή, αλλά και σε τέτοια ιστορική διαπόμπευση. Ποιος θα τους συμπαρασταθεί; Ακόμα και οι σύμμαχοί τους, ακόμα και εκείνοι που τους συμπαθούν, έχουν παγώσει. Τους οικτίρουν, μεν, αλλά μέσα τους δεν αποκλείεται ακόμα και να τους βρίζουν βλέποντας τη θηριώδη και μοιραία τους ανικανότητα. Δέστε τους Ιρανούς, που στηρίζουν τη Χεζμπολάχ και που τώρα θα αρχίσουν να κάνουν νερά, φοβούμενοι και για τη δική τους μοίρα, διότι βλέπουν πόσο ακονισμένη είναι η ισραηλινή ρομφαία. Και πως ίσως (μάλλον) και οι ίδιοι είναι διαβρωμένοι από τις ξένες μυστικές υπηρεσίες ως το κόκαλο. Αρα, και οι ίδιοι, με μια έννοια, είναι ήδη αιχμάλωτοι. Συν το ότι το μισό Ιράν περιμένει να εξεγερθεί για τα όσα έχει τραβήξει από τους σαρικοφόρους παπάδες, τις αστυνομίες ηθικής και την ιδεολογία της μπούργκας. Και, εν πάση περιπτώσει, έστω, καλά τα σαρίκια, οι ρόμπες και ο Αλλάχ, αλλά το θέμα είναι τι συμβαίνει επί του πεδίου. Και τι γίνεται όταν έρχεται εξ ουρανού η τηλεκατευθυνόμενη βόμβα bunker bluster των δύο τόνων που ξεμπήγει κρυμμένους ακόμα και σε βάθος εξήντα μέτρων.

Διότι αυτά είναι τα τρομερά πεπρωμένα του πολέμου. Δεν αρκούνε οι όποιες θρησκευτικές παρλαπίπες και οι βρυχηθμοί αφελών εριφίων. Ενώ ήδη είναι φανερό πως έχουμε να κάνουμε με προωθημένους τρόπους μάχης που στηρίζονται κατεξοχήν στις μυστικές υπηρεσίες, στην επαρκή, λεπτομερή πληροφόρηση, στην υψηλή τεχνολογία και σε σούπερ σοφιστικέ οπλικά συστήματα που δεν περιέχονται στο Κοράνιο. Συν την τρομερή αποφασιστικότητα, τις ισχυρές συμμαχίες, την πυρετική προετοιμασία ετών που ενισχύεται και από το τραύμα του Ολοκαυτώματος. Αρα: πού πας ρε Καραμήτρο;

Είναι πραγματικά να απορεί κανείς, και με καλή προαίρεση, διότι εμείς δεν έχουμε πρόβλημα με κανέναν και προφανώς προτιμούμε τη σταθερή ειρήνη στη βάση της δικαιοσύνης και της ύπαρξης (βιώσιμου) κράτους της Παλαιστίνης. Αλλά ο πόλεμος αυτός που εξελίσσεται σε αυτοχειριασμό είναι ακατανόητος. Και προφανώς κατάλαβαν  οι Ισραηλινοί πως έχουν να κάνουνε με φανατισμένους, μεγαλοφάνταστους, πλην μάλλον ανίκανους αντιπάλους και θα το τραβήξουνε όσο μπορούν – ποιος δεν θα το έκανε στην θέση τους; (Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς – και για να μην αναφέρω τον πολυπαιγμένο Θουκυδίδη). Βέβαια, το θέμα είναι πάλι ο απλοί (κι όχι πάντα αθώοι) λαοί που πληρώνουν την νύφη και τους παλαβούς λυράρηδες.

Τελευταία Νέα