Στο ξεκίνημα της σεζόν οι ποινές εξακολουθούν να πέφτουν στις ποδοσφαιρικές ομάδες ασταμάτητα. Ο Παναθηναϊκός αγωνίστηκε χωρίς θεατές στο ματς με τον Πανσερραϊκό και ο Αρης στο ματς με τον Αστέρα Τρίπολης. Και οι δύο ομάδες τιμωρήθηκαν για ρίψεις αντικειμένων των οπαδών τους σε ματς εκτός έδρας – σε παιχνίδια δηλαδή που οι ομάδες αυτές το μόνο κακό που έκαναν είναι ότι ζήτησαν και πήραν εισιτήρια για τους οπαδούς τους. Κάθε εβδομάδα, όταν ανακοινώνονται οι κλήσεις του αθλητικού δικαστή οι ομάδες που έχουν κόσμο τρέμουν: μια έκθεση της αστυνομίας μπορεί να τους κλείσει το γήπεδο πανεύκολα. Αυτή την εβδομάδα κλήθηκε σε απολογία ο Ολυμπιακός για κάτι που έγινε στο ματς με τον Ατρόμητο, στο οποίο όλα ήταν άψογα, και η ΑΕΚ γιατί βγήκαν κάποια υβριστικά πανό κι άναψαν καπνογόνα στην «Opap Aρένα» στο ντέρμπι με τον ΠΑΟ. Κάποτε στην Ελλάδα υπήρχε ατιμωρησία: τώρα όχι πια. Και τιμωρίες προβλέπονται και καμπάνες πέφτουν. Αλλά τρομερά υπερβολικές κι αυτό είναι πρόβλημα. Οπως πρόβλημα είναι και ότι κανείς σε αυτή τη χώρα δεν σέβεται το δικαίωμα του φιλάθλου που πληρώνει του κόσμου τα χρήματα για ένα διαρκείας εισιτήριο και του στερούν τη δυνατότητα να δει παιχνίδια χωρίς ο ίδιος να έχει κάνει το παραμικρό.

Δυναμικά

Πέρυσι μετά την έξαρση της βίας στα πέριξ των γηπέδων (και όχι εντός τους), είχαμε μια παρέμβαση του κράτους αρκετά δυναμική. Εκλεισαν τα γήπεδα εντελώς και ομάδες όπως ο Ολυμπιακός αγωνίστηκαν χωρίς οπαδούς ακόμα και σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ενώ υπήρξε αυστηροποίηση των πειθαρχικών κανονισμών και με την ανοχή της ΕΠΟ που δέχτηκε παραβιάσεις στο αυτοδιοίκητό της – η πιο μεγάλη από τις οποίες είναι οι απόλυτες εξουσίες της Διαρκούς Επιτροπής Αντιμετώπισης της Βίας. Στο μεταξύ τοποθετήθηκαν οι περίφημες κάμερες και πλέον ταυτοποιούνται οι πάντες για να μπουν στο γήπεδο. Κι όντως υπάρχει και μια μείωση των κρουσμάτων βίας που προκύπτει από τον φόβο μιας πιθανής τιμωρίας. Αλλά τώρα που το πράγμα ηρέμησε το είδος της τιμωρίας πρέπει όλοι να το ξαναδούν. Διότι με τον τρόπο που όλα γίνονται σήμερα από τα αρμόδια πειθαρχικά όργανα τιμωρούνται αυτοί που πληρώνουν τα ωραία τους χρήματα για να δουν ποδόσφαιρο λες και κάνουν ποινικό αδίκημα.

Ελάχιστοι

Ξέρετε ποια είναι η μεγάλη διαφορά στην εφαρμογή του αθλητικού δικαίου μεταξύ της UEFA και της χώρας μας; Στην Ελλάδα έχουμε τον ΚΑΠ (Κανονισμό Αγώνων Πρωταθλήματος) και μια σειρά από άλλες πειθαρχικές ποινές που προβλέπονται από τους αθλητικούς νόμους της Πολιτείας. Στον ΚΑΠ  υπάρχει μια ποινή για οποιαδήποτε παραβατική συμπεριφορά. Επειδή οι ποινές αυτές θεωρήθηκαν μικρές, το κράτος πρόσθεσε μέσω της ΔΕΑΒ και τις δικές του. Ομως οι ποινές που σήμερα υπάρχουν δεν είναι δίκαιες. Διότι για παράδειγμα ένα γήπεδο κλείνει για όλους, για κάτι που έκαναν ελάχιστοι.

Δίκαια

Ξέρετε ποια είναι η λογική της UEFA; Είναι μια λογική ακριβώς αντίθετη από αυτή που υπάρχει στην Ελλάδα! Η πειθαρχική της επιτροπή λειτουργεί με βάση ένα κώδικα στον οποίο υπάρχουν κάποιες γενικές διατάξεις που ορίζουν το είδος των ποινών: ποινές είναι το πρόστιμο, η επίπληξη, η μερική τιμωρία της έδρας, η καθολική τιμωρία της έδρας, η αποβολή από τις διοργανώσεις κ.λπ. Ομως η πειθαρχική επιτροπή της UEFA εξετάζει τα όποια παραπτώματα κατά περίπτωση, συνεκτιμά τα προηγούμενα, κρίνει έπειτα από έρευνα και μερικές φορές μπορεί να τιμωρεί και διαφορετικά τις ίδιες ακριβώς πράξεις! Γιατί; Γιατί πάντα στέκεται στη γενικότερη συμπεριφορά των ομάδων, τη δυνατότητά τους να επιβάλουν την τάξη, την όποια συνεργασία τους με την τοπική αστυνομία κ.λπ. Ο στόχος είναι πάντα να τιμωρούνται όσοι φταίνε. Και μόνο. Ετσι η όποια ποινή εξαρτάται από την έκθεση του παρατηρητή, τα προηγούμενα της ομάδας, την εξέταση των φακέλων κ.λπ. Αυτός είναι ο λόγος που οι ποινές της UEFA δεν είναι ποτέ γρήγορες: όταν οι πειθαρχικές συνεδριάσουν κι όταν οι έρευνες ολοκληρωθούν βγαίνει μια απόφαση, ο σκοπός της οποίας πρέπει να είναι το να νιώθεις ότι είναι δίκαιη. Ετσι για υβριστικά ή ρατσιστικά πανό π.χ. κλείνουν οι θύρες στις οποίες αυτά τοποθετήθηκαν – όχι όλο το γήπεδο. Και το ίδιο ισχύει και για τις ρίψεις αντικειμένων, τις εισόδους θεατών κ.λπ.

Δεν πρέπει

Τι αξίζει να αντιγράψουμε από την UEFA; Κυρίως τον τρόπο διοργάνωσης των αγώνων και τα στάνταρ που βάζει για τη διεξαγωγή τους. Σε ματς ευρωπαϊκών διοργανώσεων είναι μάλλον απίθανο να δεις ανθρώπους να βρίζουν διαιτητές όταν αυτοί πάνε να δουν κάτι στο VAR. Αλλά κατά τ’ άλλα παντού στον κόσμο όπου αντιμετώπισαν το πρόβλημα της βίας το έκαναν με ένα τρόπο: αναβάθμισαν το προϊόν, δημιούργησαν ειδικές μονάδες στην αστυνομία για την πάταξη του χουλιγκανισμού, ασχολήθηκαν με το Διαδίκτυο, έλεγξαν το κοινό που πάει στα γήπεδα και άφησαν έξω από τα γήπεδα όσους θέλουν να πάνε εκεί για να εκτονωθούν. ‘Η δημιούργησαν συνθήκες που αυτές τις εκτονώσεις τις απαγορεύουν: οι κάμερες π.χ. για αυτό χρειάζονται. Ωστόσο παντού σέβονται τον κάτοχο του διαρκείας εισιτηρίου. Πρώτα το κάνουν οι ομάδες γιατί αυτός είναι ο καλύτερος πελάτης τους. Και στη συνέχεια θα πρέπει να το κάνει η Πολιτεία. Που δεν πρέπει να ψάχνει τρόπους να κάνει δύσκολη τη ζωή των ανθρώπων που δεν φταίνε σε τίποτα.

Ονομαστικά

Αν από τα πέταλα πέφτουν αντικείμενα, τα πέταλα να κλείνουν. Αν κάποιοι τρομοκρατούν διαιτητές να μην ξαναμπούν στο γήπεδο. Οποιοι βγάζουν υβριστικά πανό να τιμωρούνται, κι αν στις περίφημες θύρες υπάρχει για αυτά ανοχή να κλείσουν κι αυτές. Παλιά έλεγαν ότι κλείνουν τα γήπεδα για όσα κάνουν οι περίφημοι οργανωμένοι οπαδοί επειδή αν κλείσουν μόνο τις θύρες τους, αυτοί θα βρουν τρόπο και για μια Κυριακή να μπουν σε άλλες. Τώρα με κάμερες, ταυτοποιήσεις οπαδών και ονομαστικά εισιτήρια, αυτά πρέπει να είναι αδύνατον να γίνουν. Ας υπάρξει επιτέλους λίγο θάρρος, που καμιά φορά είναι και συνώνυμο της δικαιοσύνης.  Τιμωρώντας όσους δεν φταίνε απλά τους διώχνεις για να μείνουν στο γήπεδο και να το κάνουν τσιφλίκι τους όσοι προβλήματα δημιουργούν. Σε κάθε κοινωνική εκδήλωση μπορεί να έρθουν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα. Αλλά μόνο στο ποδόσφαιρο σκέφτονται όλοι πώς θα διώξουν τα ήμερα. Ή πώς θα τα εξαγριώσουν.