«Η κατάσταση για τα παιδιά στη Γάζα είναι παρόμοια με την κατάσταση στην Ιαπωνία στο τέλος του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου», δήλωσε την Παρασκευή ο συν-επικεφαλής του οργανισμού Nihon Hidankyo που κέρδισε το Νόμπελ Ειρήνης.
«Στη Γάζα τα παιδιά είναι βουτηγμένα στο αίμα. Είναι όπως στην Ιαπωνία πριν από 80 χρόνια», δήλωσε ο Τοσιγιούκι Μιμάκι σε συνέντευξη Τύπου στο Τόκιο.
Το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης απονεμήθηκε στην ιαπωνική οργάνωση Nihon Hidankyo, ένα κίνημα επιζώντων της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, γνωστό και ως Hibakusha.
Η οργάνωση, που ιδρύθηκε το 1956, έλαβε την τιμή «για τις προσπάθειές της να επιτύχει έναν κόσμο απαλλαγμένο από πυρηνικά όπλα και για να αποδείξει μέσω μαρτυριών ότι τα πυρηνικά όπλα δεν πρέπει ποτέ να χρησιμοποιηθούν ξανά», δήλωσε ο Jorgen Watne Frydnes, πρόεδρος της Νορβηγικής Επιτροπής Νόμπελ στο Όσλο.
Ο συν-επικεφαλής της ομάδας εξέφρασε την έκπληξή του για την κατάκτηση του βραβείου.
«Ποτέ δεν ονειρεύτηκα ότι θα μπορούσε να συμβεί αυτό», δήλωσε ο Μιμάκι σε δημοσιογράφους στο Τόκιο με δάκρυα στα μάτια.
Πριν την απονομή των βραβείων πολλοί εκτιμούσαν ότι η επιλογή του νικητή θα είχε να κάνει με τον πόλεμο στη Γάζα. Ως πιθανοί υποψήφιοι είχαν ακουστεί η UNRWA (η οργάνωση του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες), το Διεθνές Δικαστήριο ακόμα και ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ.
Τελικά η Γάζα δεν πήρε έστω και εμμέσως το Νόμπελ Ειρήνης, αλλά οι νικητές φρόντισαν να μιλήσουν για όσα συμβαίνουν εδώ και ένα χρόνο στον παλαιστινιακό θύλακα.
Ο αγώνας κατά των πυρηνικών
Τα πυρηνικά όπλα αποτελούν “το απόλυτο κακό”, σχολίασε ο δήμαρχος της Χιροσίμα, της ιαπωνικής πόλης που καταστράφηκε το 1945 από αμερικανική πυρηνικό βόμβα, μετά την απονομή του Νόμπελ.
“Οι Hibakusha γερνούν γρήγορα και υπάρχουν ολοένα και λιγότεροι άνθρωποι ικανοί να αποτελέσουν μάρτυρες του πόσο ανώφελο είναι να έχει κανείς ατομικές βόμβες, του απόλυτου κακού τους”, δήλωσε ο Καζούμι Ματσούι.
Η Ραβίνα Σαμντασάνι, εκπρόσωπος της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, ανέφερε:
“Για εμάς, πρόκειται για την αναγνώριση της σημασίας των οργανισμών ‘από τα κάτω’ και κυρίως των επιζώντων φρικτών παραβιάσεων για το ακούραστο και επίμονο έργο τους, συχνά μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, χωρίς πολλή αναγνώριση, με πολλά εμπόδια, χωρίς να έχουν πάντα στη διάθεσή τους τεράστιους πόρους”, ανέφερε η Σαμντασάνι.
