Unleashed. Απελευθερωμένος. Ο Μπόρις Τζόνσον αποφάσισε να κυκλοφορήσει (πιο νωρίς από το αναμενόμενο) την αυτοβιογραφία του με αυτόν τον τίτλο. Παρουσιάζει τον εαυτό του σαν ομηρικό ήρωα. Πλέον είναι ένας ηγέτης που δεν υπόκειται σε περιορισμούς. Αναφέρεται στην απελευθέρωσή (εξού και ο τίτλος) του από την πίεση και τις δεσμεύσεις που συνόδευαν την πρωθυπουργία του.
Το βιβλίο του βρετανού πρώην πρωθυπουργού παρουσιάζεται ως ντοκουμέντο, χωρίς όμως να χαρακτηρίζεται απαραίτητα ως πολύτιμο από ιστορική σκοπιά. Γεμάτο προσωπικές αφηγήσεις και επιθέσεις κατά αντιπάλων του, με έναν τρόπο που υποδηλώνει ότι η εξιστόρηση αυτή χρησιμεύει περισσότερο ως προσωπική απολογία του παρά ως μια αντικειμενική ανάλυση της πολιτικής του σταδιοδρομίας. Αυτά λένε στο Νησί. Αναφέρεται σε πολλά γεγονότα της πρωθυπουργίας του, όπως η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου κατά της αναστολής του Κοινοβουλίου το 2019. Δεν δείχνει όμως σημάδια βαθύτερης ενδοσκόπησης.
Το ύφος ακολουθεί το χαρακτηριστικό του: έναν συνδυασμό ανεκδότων, υπερβολικών αστείων και ακραίων επιθέσεων. Εχει χιούμορ, όπως η περιγραφή του Μαρκ Σπένσερ ως αγρότη με «τεράστια χέρια για να στραγγαλίζει φασιανούς», αλλά αυτό δεν αρκεί για να αποκαλύψει την αλήθεια πίσω από τα πολιτικά γεγονότα.
Ξεχωρίζει η αναφορά σε μια υποτιθέμενη συνωμοσία για την εισβολή στην Ολλανδία με σκοπό την ανάκτηση εμβολίων κατά του COVID-19, μια φανταστική ιστορία που, αν και εντελώς παράλογη, αντικατοπτρίζει τη συνήθειά του να παρουσιάζει γεγονότα με τρόπο υπερβολικό και ενίοτε παραπλανητικό. Οι «Financial Times» έγραψαν ότι έκανε «έναν ρατσιστικό απολογισμό της πολιτικής του καριέρας». Βαρύ.
Κάνει πάντως κριτική αναφορά στην πανδημία, όπου παραδέχεται την αποτυχία της κυβέρνησής του να την αντιμετωπίσει αποτελεσματικά. Χρησιμοποιεί εκφράσεις όπως «ναπαλμάραμε την οικονομία μας» για να υπογραμμίσει τον αρνητικό αντίκτυπο των περιορισμών στην κοινωνία.
Αξιοσημείωτη η απουσία ουσιαστικής αναφοράς στην προσωπική ζωή του ή στην παιδική του ηλικία. Οι σχέσεις του με πρόσωπα όπως ο Μάικλ Γκόουβ, του οποίου η «προδοσία» το 2016 περιγράφεται με πικρία, δεν αναλύονται με αυτοκριτική.
Η αφηγηματική προσέγγιση μοιάζει με αυτοπροβολή, προσπαθώντας να γράψει ο ίδιος την ιστορία του, κατά τα λόγια του αγαπημένου του ήρωα Ουίνστον Τσόρτσιλ.
Αναφέρεται στην κλιματική αλλαγή, όπου παραδέχεται ότι είχε επηρεαστεί από κλιματοσκεπτικιστές όπως ο Πιρς Κόρμπιν, αλλά τώρα δηλώνει σταθερά υποστηρικτής της πράσινης ατζέντας, κατηγορώντας τον διάδοχό του Ρίσι Σούνακ για την «υποχώρηση» από τις περιβαλλοντικές δεσμεύσεις.
Για τους υποστηρικτές του, το βιβλίο αποτελεί μια επιβεβαίωση της αποφασιστικότητάς του να προχωρήσει σε ριζοσπαστικές αποφάσεις σε δύσκολες εποχές, όπως η πανδημία και το Brexit.
