«Το Οραμα»

Μα τι ωραίο. Τι γλυκό, τι παυσίλυπον αυτό το μικρό μικρό διάγγελμα του αποτυχημένου (προς το παρόν) Δημάρχου αλλά και εν δυνάμει προέδρου του ΠΑΣΟΚ κυρίου Δούκα με τ’ όνομα ή μάλλον κατ’ όνομα.

Διαβάστε το, έτσι ακριβώς όπως βγήκε απ’ τον λάρυγγα κι αφού διαμορφώθηκε στη γλώσσα γλίστρησε απαλά από τα χείλη του και έφτασε στα ευάλωτα μας ώτα.

«Εκλεισε. Θα το κάνουμε! Θα υπάρξει ένα άγαλμα οδοκαθαρίστριας σε εμβληματικό σημείο της πόλης».

Κατ’ αρχάς νομίζω ότι προτρέχει ο Δουξ των Αθηνών. Ισως θα έπρεπε να προηγηθεί το άγαλμα ενός γιγαντιαίου πλαστικού γαντιού καθαριστρίας, κόκκινου κατά προτίμηση, σαν αυτό που τις πρώτες ένδοξες μέρες του ΣΥΡΙΖΑ είχε γίνει έμβλημα ενός γενικότερου αγώνα και όχι μόνο των καθαριστριών.

Θυμάμαι τι συγκίνηση προξένησε η κίνηση αυτή της φρεσκοορκισμένης υπουργού Νάντιας Βαλαβάνη με τα γλυκά στο χέρι να τρέχει να κεράσει τις καθαρίστριες – θύματα της αιμοβόρας προηγηθείσας κυβέρνησης.

Μου φαίνεται, έτσι μια ιδέα ρίχνω (πώς άλλος βάζει υποψηφιότητα εκεί που κάθεται;), ότι θα ήταν πολύ ταιριαστό να δημιουργήσουν ένα ωραίο τρίπτυχο στον περίβολο της ΕΡΤ ένθεν κακείθεν του μνημείου των νεκρών (μπρρρ) να τοποθετηθούν σαν να το αγκαλιάζουν ένα μαρμάρινο άγαλμα καθαριστρίας με το βετέξ στο ένα χέρι και τη μαλαστούπα στο άλλο, και τεράστιο ένα γάντι από κατακόκκινη σιλικόνη να βγάζει μάτι από χιλιόμετρα, ν’ αναβιβασθεί κι αυτή η Μεσογείων που ως γνωστόν πάσχει από χρόνια έλλειψη καλαισθησίας και βιταμίνης Εψιλον.

Το προτείνω μετά λόγου γνώσεως το έκτρωμα, γιατί αν έβαζαν, ή και κοτσάριζαν αν θέλετε, ας μη φοβόμαστε τις λέξεις, ανδριάντα καθαρίστριας εν τω μέσω του Συντάγματος, πρώτον, θα στέρευε το σιντριβάνι και, δεύτερον, είχε να πέσει πολύ γιαούρτι. Αν και δεν ξέρω αν θυμάστε τι είχε πει ο άχαστος κύριος Τσίπρας όταν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ γιαούρτωναν επί καθημερινής βάσεως υπουργούς (αυτός ο κύριος Πάγκαλος όλο με την μπουκιά στο στόμα έφευγε απ’ την πίσω πόρτα της ταβέρνας). Είχε πει λοιπόν ο πρώην: «Τι έχει το γιαούρτι; Μια χαρά το γιαούρτι. Είναι και δροσερό».

Πάντως, για να επανέλθω, η τοποθέτηση μιας καθαρίστριας από πεντελικό μάρμαρο στο Σύνταγμα και γύρω γύρω να χορεύουν φούρφουλο καμιά πεντακοσαριά αρουραίοι πιασμένοι χέρι χέρι θα προκαλούσε μια τέτοια ωραία κόντρα, μια τέτοια σύγκρουση του καθαρού με το ακάθαρτο, ένα θέαμα τόσο θελκτικό και ρηξικέλευθο όχι μόνο για τους τουρίστες αλλά και για το ολόκληρο το καλλιτεχνικό γίγνεσθαι πρωτευούσης και περιχώρων.

Γιατί; Μην πας μακριά. Στο 1917, δεν έκανε ο Ντισάν (Μαρσέλ το μικρό του) μια λεκάνη αποχωρητηρίου έργο τέχνης και το ονόμασε «Κρήνη» και χάλασε ο κόσμος;

Το ίδιο μπορεί να γίνει και με το όραμα του Δημάρχου. Αν και μου φαίνεται πως δεν περιμένει τον κύριο Δούκα να χαλάσει ο κόσμος.

Χάλασε από μόνος του.

Φίλε. Αλήθεια τώρα.

Χάλασε ο κόσμος.

Χαιρετώ.