Η συνέχεια

Αν απομονώσεις το αποτέλεσμα, θα πεις ότι το ΠΑΣΟΚ κυνήγησε την ουρά του ή έκανε έναν κύκλο γύρω από τον εαυτό του. Oμως δεν είναι έτσι. Δεν άλλαξε η ηγεσία του κόμματος, αλλά ισχυροποιήθηκε, θα σωπάσουν για καιρό οι φωνές της αμφισβήτησης. Επίσης το κόμμα συζήτησε ανοιχτά για το μέλλον του, απασχόλησε την κοινωνία και γέννησε θετική δημοσιότητα καθώς το επίπεδο της αντιπαράθεσης διατηρήθηκε σε αξιοπρεπή επίπεδα. Συνεπώς μαζί με τον Ανδρουλάκη, νίκησε και το ΠΑΣΟΚ ως οργανισμός που επιδιώκει να αυξήσει την επιρροή του στην κοινωνία. Το ερώτημα είναι αν ο Νίκος Ανδρουλάκης μπορεί να υλοποιήσει αυτό τον στόχο, να προσεγγίσει, δηλαδή, δημοσκοπικά και εκλογικά τη Νέα Δημοκρατία. Εξαρτάται πώς θα αντιμετωπιστεί το αποτέλεσμα από το εκλογικό σώμα.

Αν η νίκη του Ανδρουλάκη θεωρηθεί δεύτερη ευκαιρία, τότε οφείλει και αυτός να αποδείξει ότι την άξιζε. Πώς θα το κάνει αυτό; Δεν είναι εύκολο να επανεφεύρει τον εαυτό του. Για αυτό θα πρέπει να επανεφεύρει, κατά κάποιον τρόπο, το ΠΑΣΟΚ. Να αλλάξει τον επικοινωνιακό αέρα, να παρουσιάσει πιο σύγχρονο προγραμματικό λόγο και να βγάλει μπροστά ανθρώπους που είναι ελκυστικοί σε ένα ακροατήριο που μάλλον αδιαφορεί για τον πρόεδρο του κινήματος. Πρακτικά αυτό μεταφράζεται με χώρο και ρόλο για τον Γερουλάνο και τη Διαμαντοπούλου καθώς η βάση του κόμματος στην Αττική έδειξε την προτίμησή της προς τα συγκεκριμένα πρόσωπα. Παράλληλα η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ ευνοεί το ΠΑΣΟΚ καθώς το απαλλάσσει από το άγχος της σύγκρισης και είναι πολύ πιθανό να του δώσει και τη θεσμική διάσταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Οσο ο Ανδρουλάκης δεν έχει κάποια σοβαρή απειλή από τα αριστερά του, τόσο θα αποκτά την ευχέρεια για εκσυγχρονιστικό πολιτικό λόγο και ρεαλιστική προγραμματική προσέγγιση. Ακόμα και αν δεν γοητεύει τα πλήθη, μπορεί να πατήσει πάνω στη μοναδικότητα του ΠΑΣΟΚ στο περίεργο και δύσμορφο αντιπολιτευτικό τοπίο. Δεν υπάρχει άλλος για να κάνει αντιπολίτευση. Τελεία. Αν οι ορίζοντες του ΠΑΣΟΚ διευρυνθούν και κάνει στοιχειωδώς σοβαρή αντιπολίτευση, μετά όλο και κάτι μπορεί να περιμένει ως μπόνους από το ώριμο φρούτο στο δέντρο του Μαξίμου.

Τον πολέμησε ο εαυτός του

Ο Χάρης Δούκας κάπου θυμίζει τον Ικαρο. Πολύ νωρίς πέταξε κοντά στον ήλιο και έκαψε τα φτερά του. Ο ίδιος λέει ότι πολεμήθηκε από τη διαπλοκή, τα συμφέροντα, τα ντόπια και ξένα κέντρα. Η αλήθεια είναι ότι πολεμήθηκε από τον ίδιο του τον εαυτό. Από την έπαρση που επέδειξε. Διότι ο Δούκας δεν κέρδισε τον Δήμο. Τον έχασε ο Μπακογιάννης. Και πολιτικά ήταν «αδούλευτος», άγουρος, αδαής πάνω σε σοβαρά θέματα και ντεμοντέ λαϊκιστής. Μπορούσε να περιμένει. Να ωριμάσει και ο ίδιος, αλλά κυρίως να επιδείξει κάποιο έργο. Η αποδοκιμασία από τους ψηφοφόρους της Αθήνας είναι σκληρότερη από το τελικό αποτέλεσμα. Βέβαια πέρασε στον τελικό, ήρθε δεύτερος. Ε, και; Ψηφίστηκε από απελπισμένους και ανέστιους συριζαίους. Εχει μέλλον; Στο χέρι του είναι να το φτιάξει, αν και η ζημιά που έγινε θέλει πολλά μερεμέτια.