Υπάρχει ζωή μετά τον Στέφανο;

Επί έναν χρόνο ο Στέφανος Κασσελάκης τους ξεφτίλισε τα ιερά και τα όσια στην Αριστερά και εκείνοι, μη μπορώντας να κάνουν κάτι άλλο, το υπέμεναν. Φαντάζεστε, λοιπόν, έπειτα από όλα αυτά, να αποδειχθεί ότι ένα υπολογίσιμο τμήμα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ επιβραβεύει το καραγκιοζιλίκι και ξαναψηφίζει Κασσελάκη; Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, προχθές, η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ απέκλεισε την υποψηφιότητά του από τις εκλογές. Γιατί, ακόμη και αν ηττηθεί ο Κασσελάκης, το γεγονός ότι θα έχει λάβει ένα σοβαρό διψήφιο ποσοστό, το οποίο θα έχει καταγραφεί με τον πιο επίσημο τρόπο, που είναι η ψήφος των μελών, θα επισημοποιεί τον διχασμό στη βάση. Προτιμότερο ήταν, συνεπώς, να μην καταμετρηθεί καθόλου η επιρροή του Κασσελάκη στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ και ο μοναδικός τρόπος για να γίνει αυτό ήταν να τον αποκλείσουν τελείως από τις εκλογές. Διάλεξαν λοιπόν το μη χείρον ή, εν πάση περιπτώσει, έτσι πιστεύουν. Επιπλέον, η διαγραφή τούς προστατεύει και από το χειρότερο για τους ίδιους σενάριο, δηλαδή τη θριαμβευτική επανεκλογή του Κασσελάκη, μετά την οποία θα τους έπαιρνε, θα τους σήκωνε και θα τους έστελνε στη «Νέα Αριστερά» κι ακόμη παραπέρα…

Αυτή ήταν η απόλυτη αναγκαιότητα που υπαγόρευσε τον αποκλεισμό του εκπεσόντος προέδρου, γι’ αυτό και δεν δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή στα προσχήματα και τις τεχνικές λεπτομέρειες από πλευράς εκείνων που μεθόδευσαν τον αποκλεισμό. Είδαμε, συγκεκριμένα, ότι τον έκοψαν μεν, αλλά ο αποκλεισμός θα επικυρωθεί από το συνέδριο, που έχει προγραμματιστεί για τις 8-10 Νοεμβρίου. Τι νόημα όμως έχει αυτή η δυνατότητα, εφόσον το όριο για την κατάθεση υποψηφιοτήτων είναι η 24η Οκτωβρίου; Αν το συνέδριο δικαιώσει τον Κασσελάκη και ανατρέψει τον αποκλεισμό του, τι θα ακολουθήσει ακριβώς; Εν πάση περιπτώσει, το πρωθύστερο του πράγματος δεν τους απασχολεί. Αν είναι το κάρο που μπαίνει μπροστά ή το άλογο, είναι ερώτημα το οποίο η Αριστερά διαχρονικά το σνομπάρει.

Σε κάθε περίπτωση, οι τεχνικές λεπτομέρειες και η μεθόδευση του αποκλεισμού μικρή σημασία έχουν. Το κρίσιμο ζητούμενο ήταν να φύγει από τη μέση ο Κασσελάκης και έφυγε. Μπορεί ο τρόπος να ήταν προσχηματικός και η μεθόδευση αυταρχική, σχεδόν σταλινική, αλλά αυτό είναι η Αριστερά και έτσι λειτουργούν τα κόμματα αυτού του είδους. Ηταν ξένο σώμα και έπρεπε, πάση θυσία, να τον ξεφορτωθούν. Βεβαίως, αυτοί οι χειρισμοί δεν νομίζω ότι προσελκύουν κεντροαριστερούς ψηφοφόρους στον ΣΥΡΙΖΑ. Ενδεχομένως να προσφέρουν ικανοποίηση στους ίδιους, που τόσα υπέφεραν από τον διασυρμό υπό το κασσελάκειο άγος, αλλά δεν συμβάλλουν στη διαμόρφωση της λεγόμενης ευρύτερης Κεντροαριστεράς. Αντιθέτως, είναι κινήσεις οι οποίες δείχνουν προς την κατεύθυνση του ηρωικού 3%, επιστροφή στις ρίζες, με άλλα λόγια.

Η διαφαινόμενη στροφή προς την καθαρή Αριστερά, ας μη μας κάνει εντύπωση. Μετά τον τυφώνα Κασσελάκης, που σάρωσε τα πάντα στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι εύλογο και φυσικό οι επιζήσαντες να στρέφονται προς την παράδοση, η οποία στο κάτω κάτω ήταν αυτή που απειλήθηκε σοβαρά από την ηγεσία Κασσελάκη. Η τραγική εμπειρία που είχαν ενίσχυσε τα συντηρητικά ένστικτα μέσα τους. Το μόνο αξιοσημείωτο σε όλο αυτό ήταν ο μόνος που κατάλαβε τις επιπτώσεις για τον ΣΥΡΙΖΑ από τον αποκλεισμό του Κασσελάκη ήταν ο Παύλος Πολάκης!

Ωστόσο, συνολικά εξεταζόμενο το θέμα του αποκλεισμού και με δύο λέξεις, καλά έκαναν. Λέγεται μάλιστα και με τρεις: πολύ καλά έκαναν. Η ζημία για το κόμμα βέβαια δεν επανορθώνεται, τουλάχιστον όμως οι ίδιοι περισώζουν ό,τι έχει απομείνει από την τιμή τους. Αυτή είναι η εκτίμησή μου για τις εξελίξεις στο αγαπημένο μας πολιτικό φωτορομάντζο και είναι, κατά το δυνατόν, αντικειμενική και ανεπηρέαστη από το προσωπικό συμφέρον. Διότι, για προφανείς λόγους επαγγελματικού συμφέροντος, είμαι φανατικός του Κασσελάκη και την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, να το ξέρετε, μέσα μου πενθώ. Και έξω μου, μη νομίζετε…

Να κλείσω με δύο απορίες, που ελπίζω ότι θα απαντηθούν συν τω χρόνω. Η πρώτη: τουλάχιστον θα τον αφήσουν να ψηφίσει; Διερωτώμαι, γιατί, αφού δεν τον διέγραψαν από το κόμμα, διατηρεί το δικαίωμα της ψήφου στις αρχαιρεσίες. Η δεύτερη: να περιμένουμε την επιστροφή των εξόριστων της «Νέας Αριστεράς» στο σπίτι τους;