Είχα πάντα ένα κράτημα απέναντι στη λέξη «φιλότιμο». Ειδικά μάλιστα όταν επισημαίνεται πως δεν υπάρχει σε άλλες γλώσσες και δεν μεταφράζεται. Μου κάνει κάπως εθνικολυρικό φολκλόρ, σαν το τσαρούχι του τσολιά σε συναίσθημα. Είναι όμως περιπτώσεις που δεν μπορώ να βρω κάποια άλλη λέξη ή, τέλος πάντων, πρέπει να την αντικαταστήσω με πολλές: συνέπεια, ειλικρίνεια, αποτελεσματικότητα, συναδελφικότητα, διαθεσιμότητα και μπλα, μπλα, μπλα. Νομίζω λοιπόν αυτό ήταν το κριτήριο (με μία λέξη ή με πολλές) με το οποίο ψήφισε η πλειοψηφία στις προχθεσινές επαναληπτικές εκλογές για ανάδειξη αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ. Και γι’ αυτό καταψήφισε τον Χάρη Δούκα.
Ο άνθρωπος που, πριν από έναν χρόνο, έπεσε σαν ουρανοκατέβατος στην πολιτική ζωή του τόπου, που κέρδισε (έστω και με καραμπόλα) τη δημαρχία της Αθήνας, με το που ανέλαβε τα καθήκοντά του έδειξε, χωρίς καν να κρατήσει τα προσχήματα, ότι ο δήμος ήταν εφαλτήριο πριν καν προλάβει να γίνει σκαλί. Και μάλιστα εφαλτήριο για να ηγηθεί της «Μεγάλης Κεντροαριστεράς». Ο λαός το λέει «πήραν τα μυαλά του αέρα», εμείς να το πούμε πιο «ακαδημαϊκά»: αμετροέπεια, αυταρέσκεια, ναρκισσισμός, υπέρμετρη φιλοδοξία, αχαριστία, υπεροψία. Και πριν ακόμη δώσει έστω και ένα μικρό δείγμα περί των ικανοτήτων του ως δήμαρχος, έβαλε πλώρη για αρχηγός κόμματος, απέναντι μάλιστα σε αυτόν που τον επέλεξε (ακόμη και αν, με κάποιον τρόπο, του τον επέβαλαν). Αφήνοντας εν τω μεταξύ την Αθήνα στο έλεος της βρώμας, των σκουπιδιών και των σπασμένων πεζοδρομίων, εγκαινιάζοντας τις τελευταίες εβδομάδες έργα που είχαν αρχίσει επί Μπακογιάννη και είχαν τελειώσει προ πολλών μηνών και απονέμοντάς μας (σε σύσσωμο τον ελληνικό λαό) ένα βραβείο που είχε την αφέλεια να πιστεύει όχι ότι θα εξέθετε εκείνον αλλά ότι θα κολάκευε εμάς.
Ο Χάρης Δούκας, αν και, θεωρητικά, εκπροσωπούσε το «νέο», υιοθέτησε παλαιοπασοκικές τακτικές (και υιοθετήθηκε από παλαιοπασοκικά στελέχη). Εδρασε παρασκηνιακά, ακολούθησε υπόγειες διαδρομές, υποσχέθηκε είσοδο σε ορφανά του παραπαίοντος ΣΥΡΙΖΑ, κάποιες υποσχέσεις τις πραγματοποίησε κιόλας. Οχι ότι δεν γίνονται τέτοια στην πολιτική. Πάντα γίνονται, αλλά όχι με τόσο προφανή τρόπο. Ενας πραγματικά σύγχρονος πολιτικός θα έπρεπε να ξέρει ότι, στην εποχή μας, το παρασκήνιο που, κατά κανόνα, συντελείται στο ημίφως ένα τσακ θέλει για να βγει στο φως.
Τέλος πάντων, ο Χάρης Δούκας εμφανίστηκε – ή πλασαρίστηκε – ως ένα νέο κεφαλαίο στην πολιτική. «Κάηκε» πριν καν προλάβει να σπαταληθεί.
Πολύ σκληρός για να πεθάνει
Τι έγινε λοιπόν στο ΠΑΣΟΚ; Πολύ κακό για το τίποτα, αφού επανεξελέγη ο Ανδρουλάκης; Δεν νομίζω. Η επανεκλογή τού δίνει το καύσιμο να βγει από την εσωστρέφεια, από φοβικά πολιτικά σύνδρομα, από την ηττοπάθεια που κατατρέχει το κόμμα από το 2012. Ο,τι διαγνώσεις ήταν να κάνει, τις έκανε το προηγούμενο διάστημα, τώρα μπορεί να εφαρμόσει τις θεραπείες. Και το σημαντικό είναι ότι σε μια εποχή που τα δύο κόμματα της αντιπολίτευσης μας απασχολούν αποκλειστικά με τα εσωκομματικά τους και όχι με τις προτάσεις τους, φάνηκε ποιο από τα δύο πρέπει να παίρνουμε στα σοβαρά και ποιο στην πλάκα.
Τελικά, ο Νίκος Ανδρουλάκης αποδεικνύεται πολύ σκληρός για να πεθάνει. Παρά την ασύμμετρη αμφισβήτηση που δέχθηκε από στελέχη όπως ο Παύλος Γερουλάνος και η Νάντια Γιαννακοπούλου το βράδυ των ευρωεκλογών και ενώ είχε μια, έστω και μικρή, άνοδο των ποσοστών του.
Και επειδή αναφέρθηκα στον Γερουλάνο, διαβάζω εγκώμια (έχω γράψει κι εγώ άλλωστε) για το ήθος του, την ευγένειά του, τους καλούς του τρόπους, όλα αυτά που φέρει η καταγωγή του. Μόνο να θυμίσω ότι στο ΠΑΣΟΚ έψαχναν αρχηγό. Οχι γαμπρό για το προξενιό της Ιουλίας. Επίσης αυτή η ευγένεια πού πήγε όταν έλεγε ότι αν δεν υπήρχε η συμμετοχή της Αννας Διαμαντοπούλου θα ήταν δεύτερος στον πρώτο γύρο; Ναι, επίσης αν δεν ήταν και ο Ανδρουλάκης, ο Δούκας, ο Κατρίνης και η Γιαννακοπούλου, θα ήταν μόνος του και πρώτος.
- Το Σάββατο, παραμονή των εκλογών στο
ΠΑΣΟΚ, ο Γιώργος Παπανδρέου θεώρησε
ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να δηλώσει
τη στήριξή του στον Χάρη Δούκα.
Και πήγε κουβά για άλλη μία φορά
- Μετρώ τους κουβάδες του τα τελευταία
χρόνια, αλλά δεν μου φτάνουν τα δάχτυλα
