Σήμερα η Αριστερά γράφει Ιστορία: σκοτεινή, μα πάντως Ιστορία. «Αριστερά» καθώς έτσι επιμένει, με αρκετό θράσος, να αυτοαποκαλείται ο βαριά μνημονιακός και συνοδοιπόρος με την Ακροδεξιά στην εξουσία ΣΥΡΙΖΑ. Ιστορία που… σέβεται τον εαυτό της: γεμάτη ατέλειωτες ίντριγκες, απόλυτη περιφρόνηση των κομματικών μανδαρίνων της για τους οπαδούς της, μα και τις όποιες αρχές δημοκρατικής οργάνωσης ενός πολιτικού φορέα με στοιχειώδη δημοκρατία. Που μάλλον δεν θα επέτρεπε σε ένα κόμμα, αν δεν λειτουργούσε με όρους… Βόρειας Κορέας, να εκλέξει κάποιον, δεν έχει σημασία ποιον, απευθείας από τη βάση, και έπειτα πρώτα να γίνει διάσπαση, στη συνέχεια εναντίον του αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος, έπειτα αναγκαστική πορεία προς έκτακτη επανεκλογή, με κερασάκι στην τούρτα ότι το ιερατείο των ιδιοκτητών γερόντων του κόμματος θα κάνει την τελευταία ώρα την ντρίμπλα απαγορεύοντας σε εκείνον να είναι καν υποψήφιος! Ποιος; Ο εν ενεργεία πρόεδρος, ο ψηφισμένος από τη βάση του κόμματος! Ο άνθρωπος που ψήφισε η βάση, αλλά όχι απλώς τον καθαίρεσε το ιερατείο, μα για να είναι σίγουρο ότι δεν θα τον ξαναβρεί μπροστά του τού στέρησε εσωκομματικά και τα πολιτικά του δικαιώματα!

Οι ψηφοφόροι αυτού του κόμματος, εκείνοι που ακόμα θέλουν να το πιστεύουν, πρέπει να αναρωτηθούν πλέον πολύ σοβαρά για το τι πραγματικά σημαίνουν όλα αυτά – και, προσοχή, γιατί αυτό έχει μεγάλη σημασία: ξεχνώντας τελείως εάν τους αρέσει ή δεν τους αρέσει ο συγκεκριμένος Κασσελάκης. Γιατί το πιο σημαντικό που έκαναν οι μανδαρίνοι της Κεντρικής Επιτροπής δεν είναι ότι κατήργησαν και απαγόρευσαν εκείνον. Είναι ότι το έπραξαν για την κομματική τους βάση: εκείνη είναι το πραγματικό θύμα αυτού του αδιανόητου πραξικοπήματος. Γιατί ουδέποτε η βάση εκφράστηκε, κατ’ ουδένα τρόπο, ζητώντας την αποπομπή και τον… εξοστρακισμό του.

Ομως, αν και ο όρος «αδιανόητο» θα έπρεπε να εκφράζει όσα συνέβησαν το περασμένο Σάββατο, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Επειδή για την Αριστερά όλα αυτά είναι «παλιά μου τέχνη κόσκινο» – απλώς, η πολιτική ομαλότητα της Μεταπολίτευσης, τουλάχιστον η περίοδος πριν από την πτώχευση, ήταν τέτοια, που η επίδρασή της τα έκανε να ξεχαστούν. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι η Αριστερά δεν υπήρξε πάντοτε ο μέγας πρωταγωνιστής των άνευ όρων και ορίων σφαγιασμών όταν το αποφάσιζε ο εκάστοτε κλειστός φορέας κατοχής της πραγματικής εξουσίας της: η επικρατούσα κομματική κλίκα. Μια κλίκα που πάντοτε λειτουργούσε στο σκοτάδι με απέραντη εξουσία και με ολοκληρωτική περιφρόνηση ακριβώς σε εκείνους στο όνομα των οποίων «σταυροκοπιέται» από το πρωί μέχρι το βράδυ: των πολιτών, των ψηφοφόρων, της βάσης της, των ανθρώπων του λαού, τους οποίους τώρα αυθαίρετα έθεσε, για μία ακόμα φορά, τελείως εκτός.

Ολο αυτό που συνέβη, ιδίως δε η απαγόρευση της εκ νέου υποψηφιότητας του Κασσελάκη μετά τη σφαγή του, όχι απλώς δεν έχει σχέση με οτιδήποτε θα μπορούσε έστω και από μακριά να χαρακτηριστεί «προοδευτικό» ή «δημοκρατικό», αλλά το ακριβώς αντίθετο: είναι μια μεθόδευση 100% ολοκληρωτική, αμιγώς φασιστικού χαρακτήρα, για την οποία είναι ικανοί άνθρωποι που έχουν αντίστοιχα χαρακτηριστικά και πεποιθήσεις – ουδείς άλλος μπορεί να πράξει κάτι τέτοιο. Και που βέβαια, όταν μπορούν να εφαρμόσουν τέτοιου είδους τακτικές τύπου Γερμανίας του Χόνεγκερ μέσα στο κόμμα τους επειδή έχουν την εξουσία, ποιος και τι θα τους σταματούσε ποτέ από το να το πράξουν έχοντας την εξουσία στην κυβέρνηση και στο κράτος; Ποιος μπορεί να σταματήσει την εξάπλωση αυτής της λογικής όταν βρίσκεται στην καρδιά του τρόπου άσκησης της εξουσίας μιας ομάδας που λειτουργεί αδίστακτα έναντι κάθε ίχνους σεβασμού στην έννοια της δημοκρατίας; Ουδείς μπορεί. Το έχουμε ήδη δει άλλωστε. Ο μόνος που μπορεί είναι ο λαός. Ο οποίος οφείλει, επιτέλους, να κατανοήσει με ποιους και τι έχει να κάνει. Και να τους κλείσει οριστικά και αμετάκλητα στο κουτί τους.

Τελευταία Νέα