Η Κέιτ Κρόφορντ είναι μία από τις πιο χαρισματικές θεωρητικούς της οποίας τα έργα καταγράφουν το παρόν και προβάλλουν θέματα που αφορούν το αύριο. Κορυφαία στην έρευνα και θεωρία των κοινωνικών και πολιτικών επιπτώσεων της τεχνητής νοημοσύνης η οπτική της έρευνα «Anatomy of an AI System» (Ανατομία ενός συστήματος Τεχνητής Νοημοσύνης), που τη συνδημιούργησε με τον καλλιτέχνη Βλάνταν Τζόλερ, βραβεύτηκε και βρίσκεται στη μόνιμη συλλογή του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη και του V&A στο Λονδίνο.
Η σχέση της με την τέχνη συνεχίζεται και το πρόσφατο έργο στο οποίο συμμετείχε παρουσιάστηκε πάνω στην πασαρέλα, στην επίδειξη της συλλογής Miu Miu στο Παρίσι. Ηταν μία εφημερίδα. Και είχε σχεδιαστεί για να κυκλοφορεί σε χαρτί αλλά να περιέχει εκτεταμένο περιεχόμενο χάρη στη βοηθητική τεχνολογία του QR code. Μέσα στο πλαίσιο της μόδας όπου αντικατοπτρίζεται κάθε τι νέο, το φετίχ για τη χάρτινη μορφή συνάντησε την ψηφιακή πραγματικότητα. Η εφημερίδα The Truthless Times της Κέιτ Κρόφορντ και της πολωνέζας καλλιτέχνιδος Γκόσκα Ματσούγκα έδειχνε νέους τρόπους ανάγνωσης και ενημέρωσης, προβάλλοντας την αναλήθεια.
Στο κύριο άρθρο της ιδιότυπης εφημερίδας η Κέιτ Κρόφορντ μιλάει για τη διάσπαση της πραγματικότητας: «Αν κάνετε μια ερώτηση στο ChatGPT, θα λάβετε μια μοναδική απάντηση. Αυτή υποκαθιστά ένα γεγονός, χωρίς παραπομπές, και παίρνει τον μανδύα της “αλήθειας”. Ωστόσο, η απάντηση που θα λάβω εγώ θα είναι διαφορετική από την απάντηση που θα λάβετε εσείς. Αυτό δεν καταρρακώνει απλώς την έννοια της αλήθειας – εκμηδενίζει τις προϋποθέσεις μιας κοινής πραγματικότητας.
Αυτή η διάβρωση της αλήθειας δεν είναι τυχαία – είναι ένα σχεδιαστικό χαρακτηριστικό του καθεστώτος της τεχνητής νοημοσύνης. Υπονομεύοντας τη δυνατότητα κοινής αλήθειας, καθιστά τη συλλογική δράση δύσκολη, αν όχι αδύνατη. Ο καθένας, αρκετά σίγουρος για τη δική του αλήθεια, μένει αποκομμένος από τις αλήθειες των άλλων. Η συλλογική πολιτική, που κάποτε ήταν τόπος διαπραγμάτευσης και αμφισβήτησης, κατακερματίζεται, πολώνεται και τελικά παραλύει». Παράξενο να μιλάς για δυστοπίες σε ένα κοινό που δεν παρατηρεί ούτε το ντιζάιν στα ρούχα, επειδή ενδιαφέρεται για τη δική του μόνο αλήθεια.