Θεωρητικά το ΚΚΕ ανήκει στην Αριστερά. Είναι ο ορισμός της Αριστεράς. Επειδή όμως λογίζεται περισσότερο ως θρησκεία και λιγότερο ως πολιτικός φορέας, στη συλλογική συνείδηση δεν εγγράφεται στον χώρο της Αριστεράς, τοποθετείται σε ένα τοπίο όπου ο χρόνος έχει παγώσει και κυκλοφορούν αντάρτες με φυσεκλίκια. Στην Ελλάδα όταν συζητούμε για Αριστερά αναφερόμαστε, γενικώς και αορίστως, στα υπόλοιπα σχήματα που, αν μη τι άλλο, είναι και πιο δεκτικά στην καινοτομία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν, πράγματι, η ηγεμονική δύναμη στον χώρο της Αριστεράς. Αλλωστε κυβέρνησε τη χώρα, ο Τσίπρας πήγε και άφησε λουλούδια στην Καισαριανή όταν εξελέγη πρωθυπουργός, εμείς γράφαμε και συζητούσαμε για κυβερνώσα Αριστερά. Και υπήρχαν άλλοι που, προφανώς ύστερα από ρετσίνες στην Καισαριανή, μας έλεγαν ότι, επιτέλους, η Αριστερά πήρε την εκδίκησή της για τον Δεκέμβρη του 1944.

Αφήνουμε, λοιπόν, στην άκρη το ΚΚΕ. Πάμε να δούμε τους άλλους που αυτοπροσδιορίζονται ως φορείς της Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια πολιτικός χώρος, αλλά ριάλιτι. Η Νέα Αριστερά θυμίζει τον κουλτουριάρη φίλο που δεν μπορεί να βρει ταίρι. Η Αριστερά της Ζωής είναι αυτό ακριβώς που δείχνει, δηλαδή της Ζωής. Υπάρχει ο Βαρουφάκης – δεν χρειάζεται παραπάνω. Από εκεί και πέρα κυκλοφορούν και κάποια εξωκοινοβουλευτικά σχήματα με κυριότερο την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Είναι πολλοί. Και μικροί. Ακόμα και αν ράψεις τον έναν δίπλα στον άλλον, δεν θα πάρεις κάτι ενιαίο. Λογικό. Αυτό που γενικόλογα ονομάζουμε ως Αριστερά, είναι μία ολόκληρη ήπειρος. Εχεις Ελληνες και Σκανδιναβούς, Λιθουανούς και Πορτογάλους. Ποτέ στο παρελθόν η έννοια της Αριστεράς δεν ήταν τόσο αόριστη όσο σήμερα. Τι είναι στα αλήθεια η Αριστερά; Τι αντιπροσωπεύει; Ακόμα και σε αυτά, τα βασικά ερωτήματα δεν μπορείς να δώσεις ουσιαστικές απαντήσεις. Και οι διαθέσιμες απαντήσεις είναι περισσότερες από αυτές που αντέχεις να ακούσεις. Ναι, θα συμφωνήσουμε ότι σήμερα η Αριστερά είναι μία εφηβική φωνή σε έναν κόσμο ενηλίκων. Αφαιρεί τον ρεαλισμό και αυξάνει τη δοσολογία σε συναίσθημα. Αλλά μέχρι εκεί. Πιο κάτω αναλαμβάνουν τα μεγάλα παιδιά.

Οι φίλοι του Μητσοτάκη

Σε τηλεοπτικές συνεντεύξεις τους η Ολγα Γεροβασίλη και ο Χρήστος Σπίρτζης υποστήριξαν ότι ο Στέφανος Κασσελάκης υλοποιεί ένα σχέδιο διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ, δουλεύοντας ουσιαστικά για τη Νέα Δημοκρατία. Πάλι καλά που δεν μίλησαν για ξένα κέντρα αποφάσεων με μεθοδεύσεις εναντίον του κόμματος που δοκίμασε να αλλάξει την Ευρώπη. Διότι αν κάτι χρειάζεται αυτή τη στιγμή ο Μητσοτάκης, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε. Με την Ολγα, τον Χρήστο, τον Νίκο Παππά και, εν ανάγκη, τον κύριο Αλέκο στην πρώτη γραμμή. Ο Κασσελάκης μπορεί να έκανε και καμιά έκπληξη δημιουργώντας ένα υβριδικό κόμμα διαμαρτυρίας υποστηριζόμενο από ακροατήριο που θέλει να τρολάρει το πολιτικό σύστημα. Αντιθέτως, ο ΣΥΡΙΖΑ της Ολγας και του Σπίρτζη είναι αυτό ακριβώς με το οποίο ένα μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων εκδηλώνει αλλεργική αντίδραση. Τους βλέπει και πιάνει το τηλεκοντρόλ. Με τον Κασσελάκη μπορεί να έκανες χάζι. Αυτούς μπορεί και να μη θέλεις να τους βλέπεις.

Η απώλεια

Τα χρόνια της ενεργούς πολιτικής δράσης απολάμβανε προσφώνησης με το μικρό της όνομα. Μόνο και μόνο για το ακατάρριπτο

ρεκόρ συλλογής σταυρών στη Β’ Αθηνών, δικαιούτο να αποκαλείται Βάσω, σκέτο. Ο πρόεδρος της Βουλής Κώστας Τασούλας έκανε

χθες μία περιεκτική και εξαιρετική αναφορά στον πολιτικό βίο της Βάσως Παπανδρέου, αξίζει να δείτε το βίντεο. Hταν εμβληματική

μορφή από ένα άλλο σύμπαν. Γιατί οι καιροί τρέχουν πιο γρήγορα από τις ζωές μας.

  • Και σε ρωτάει το παιδί σου για

    τη Βάσω και δεν ξέρεις από πού να

    ξεκινήσεις και πώς να τελειώσεις

Eκανε update ο Τραμπ;

O Τραμπ εμφανίστηκε σε προεκλογική συγκέντρωση και δεν μίλησε. Εμεινε στη σκηνή να ακούει μουσική επί τριάντα λεπτά. Και έτσι όπως τον χάζευα σκέφτηκα ότι μόνο δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: είτε αρχίζει και τα χάνει, είτε εκείνη τη στιγμή έκανε update, κατεβάζοντας την τελευταία έκδοση λογισμικού. Και επειδή θεωρώ πιθανότερη την πρώτη εκδοχή, οφείλω να παραδεχθώ ότι δεν με τρόμαξε τόσο. Ενας ανοϊκός Τραμπ είναι προτιμότερος από τον κανονικό. Δεν αποκλείεται μάλιστα ένας οποιοσδήποτε πρόεδρος των ΗΠΑ να συμφέρει περισσότερο με άνοια, παρά χωρίς. Χθες είδα την Κάμαλα Χάρις στο Fox News. Και κατάλαβα ότι την είχαμε αδικήσει ή, τέλος πάντων, αυτή αδίκησε τον εαυτό της. Εξαιρετική, προβάλλοντας αυτά που δεν έχει ο Τραμπ. Η Χάρις δείχνει ανθρώπινη. Ο Τραμπ είναι σαν καρικατούρα κακού από περιπέτεια με σούπερ ήρωες. Αλλά και εδώ υπάρχει πρόβλημα. Διότι είναι μεγάλος ο αριθμός ψηφοφόρων, πολλά εκατομμύρια, που θεωρούν ότι ο Τραμπ τους μοιάζει.

Τελευταία Νέα