ΠΑΣΟΚ με νέο σχήμα
Από Δευτέρα – Τρίτη θα πρέπει να περιμένουμε τις αλλαγές στο ΠΑΣΟΚ. Το δεκαήμερο που θα έχει παρέλθει, θεωρείται από τον Νίκο Ανδρουλάκη ικανός χρόνος για να παρουσιάσει τις αλλαγές αυτές που (θα) στοχεύουν στην ανασυγκρότηση της ηγετικής ομάδας του Κινήματος, κάτω από νέες πολιτικές συνθήκες που δημιούργησε η επανεκλογή του στην ηγεσία του κόμματος. Το σημαντικό είναι ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει ήδη τις απαντήσεις για το πώς θα αξιοποιήσει τους δύο κύριους ανθυποψηφίους του, τον Παύλο Γερουλάνο και την Αννα Διαμαντοπούλου, το οποίο κατά πολλούς αποτελούσε και τη λυδία λίθο των αλλαγών, και του αντίστοιχου μηνύματος που θα σταλεί στην κοινωνία.
Μια πρόγευση, αποτελεί η ανάθεση στον Π. Γερουλάνο της ιδιότητας του βασικού εισηγητή του ΠΑΣΟΚ για τον προϋπολογισμό του 2025, άρα του σκιώδους «υπουργού» επί των Οικονομικών. Θα αναλάβει, όπως όλα δείχνουν, πρώτος κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος με αναπληρωτή τον Δημήτρη Μάντζιο. Για την Αννα Διαμαντοπούλου, αποφασίστηκε, έπειτα από συνεννόηση και με την ίδια προφανώς, να της ανατεθεί ο στρατηγικός πολιτικός σχεδιασμός με ταυτόχρονη συμμετοχή στο πολιτικό γραφείο που θα δημιουργηθεί και θα πάρει τη μορφή (και τον ρόλο) που παλαιότερα είχε για το ΠΑΣΟΚ, το Εκτελεστικό Γραφείο. Στο ίδιο όργανο θα έχει θέση και ο δήμαρχος Αθηναίων Χάρης Δούκας, όπως και ο Μιχάλης Κατρίνης. Αλλά και μια σειρά στελεχών τα οποία στάθηκαν στο πλευρό του κ. Ανδρουλάκη κατά την προεδρική εκλογή, και πιο συγκεκριμένα οι Π. Δουδωνής, Δ. Μάντζιος και ίσως και ο Π. Χρηστίδης.
Πότε θα κάνει πρεμιέρα το νέο σχήμα; Το συντομότερο δυνατό. Ισως και μέσα στο α’ 15ήμερο του Νοεμβρίου…
Το νέο κόμμα και τα χρήματα
Ο έκπτωτος πρόεδρος Κασσελάκης μιλάει. Και μιλάει πολύ. Δηλαδή, πώς μιλάει; Βρίσκεται κάπου, του ανοίγουν κουβέντα, κάποιος τον ρωτάει κάτι, κι εκείνος χωρίς να φιλτράρει την ερώτηση, και πολύ περισσότερο χωρίς να εξετάζει ποιος είναι αυτός που τον ρωτάει, και γιατί ενδεχομένως του υποβάλλει τη συγκεκριμένη ερώτηση, απαντάει. Και απαντάει χειμαρρωδώς – αν μου επιτρέπεται η έκφραση. Με ό,τι του κατέβει εκείνη την ώρα στο κεφάλι. Φυσικά για τον ΣΥΡΙΖΑ και τις δικές του προθέσεις από εδώ και πέρα. Σε μία τέτοια τελευταία μάζωξη, της εβδομάδας δηλαδή, μιλάει σε έναν αριθμό ανθρώπων που έχει γύρω του. Κάποιος τον ρωτάει «γιατί δεν κάνεις κόμμα, δικό σου, και επιμένεις να είσαι υποψήφιος αφού όπως λες έχεις τον κόσμο μαζί σου;», κι αρχίζει να απαντάει τις… κάλτσες του. Τα λέει, όλα! Με το νι και με το σίγμα! Και όταν λέμε όλα, εννοούμε, τα πάντα όλα. Με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Οτι στόχος του είναι πρώτα να εξαϋλώσει τον ΣΥΡΙΖΑ, να τον φτάσει στο μη περαιτέρω, στο 0,5%, δημοσκοπικά αν είναι δυνατόν, και εν συνεχεία θα προχωρήσει στη δημιουργία ενός καινούργιου «ΣΥΡΙΖΑ». Ενός κόμματος δηλαδή, το οποίο θα κινείται στην Αριστερά, αλλά δεν θα διαθέτει τις παθογένειες του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ.
Και τότε έπεσε, στην ομήγυρη, η κρίσιμη ερώτηση. Με τι λεφτά θα κάνεις το καινούργιο κόμμα; Χρειάζονται πολλά χρήματα. Μπορεί και 15 εκατομμύρια, παρατήρησε ο ερωτών. «Θα βρεθούν» απάντησε σιβυλλικά ο δικός μας, χωρίς να δώσει περαιτέρω λεπτομέρειες για το «πού θα βρεθούν» τα χρήματα για να λειτουργήσει το καινούργιο του κόμμα…
Αυτός ξέρει, προφανώς…
Μία ανέφικτη διαγραφή
Επειδή πολλοί και διάφοροι διερωτώνται πώς είναι δυνατόν ο έκπτωτος Κασσελάκης να στήνει παράλληλο ή δεύτερο κόμμα μέσα στο κόμμα, και να μην μπορούν να τον διαγράψουν (οι της πλειοψηφίας) από απλό μέλος και να τελειώνουν μαζί του, η απάντηση είναι απλή, ξεκάθαρη. Δεν τον διαγράφουν, γιατί δεν μπορούν να τον διαγράψουν. Σε αυτή την Επιτροπή Δεοντολογίας στην οποία πρέπει να παραπεμφθεί κάποιος προκειμένου να διαγραφεί από το κόμμα, υπάρχει μια πλειοψηφία 6-4 μου λένε, υπέρ του έκπτωτου προέδρου Κασσελάκη. Επικεφαλής δε της επιτροπής, ως πρόεδρος, είναι ο Γιάννης Μπενίσης, ο σύντροφος της φίλης Ρένας (Δούρου), ο οποίος δεν είναι ιδιαίτερα ένθερμος υποστηρικτής της ιδέας ότι η καλύτερη λύση για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να διαγράψει τον τέως πρόεδρό του. Οπότε οι άλλοι, αφού δεν μπορούν να τον διαγράψουν, υπομένουν όσα κάνει, και όσα λέει…
Απλά…
Δικαίωση 25 χρόνια μετά
Η υπόθεση είχε συνταράξει το πανελλήνιο προ 25ετίας – σε ένα από τα κορυφαία πανεπιστήμια της χώρας, το Πάντειο, αποκαλύφθηκε μια τεράστια κακοδιαχείριση. Μεταξύ των κατηγορουμένων, ο πρύτανης του ιδρύματος, ο αξιοσέβαστος κύριος Δημήτρης Κώνστας, ο οποίος βρέθηκε να απολογείται μαζί με τους αντιπρυτάνεις του Π. Γετίμη και Κ. Παπαθανασόπουλο, για μια απάτη για την οποία δεν είχε και δεν μπορούσε να έχει σχέση. Παρ’ όλα αυτά, και στο «πνεύμα» της εποχής (δικάστηκε το 2012 εν μέσω Μνημονίων και «αγανακτισμένων») καταδικάστηκε σε μια εξοντωτική ποινή, παρά το γεγονός ότι απέδειξε με αδιάσειστα στοιχεία ότι ήταν αθώος. Ενιωσε προσβεβλημένος, απαξιώθηκε επιστημονικά, επαγγελματικά, κοινωνικά, και βίωσε την περιφρόνηση της εκπαιδευτικής κοινότητας, και των συναδέλφων του, στο Πάντειο. Ο άνθρωπος αυτός δίνει έκτοτε έναν μοναχικό αγώνα για τη δικαίωσή του. Και η δικαίωση ήρθε πρόσφατα από την Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, στην οποία προσέφυγε, κατά της ελληνικής Δικαιοσύνης, επειδή όπως αναφέρεται στη σχετική απόφαση του ΟΗΕ τον καταδίκασε αποσιωπώντας ή παραποιώντας (!!!) κρίσιμα στοιχεία, τα οποία αν είχαν ληφθεί υπόψη θα τον αθώωναν. Η απόφαση του ΟΗΕ κατακεραυνώνει τους δικαστές του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών, επειδή παρά την αθωωτική πρόταση του εισαγγελέα, καταδίκασαν τον πρώην πρύτανη του Παντείου σε πολυετή κάθειρξη. Ο κ. Κώνστας, που είχε δικαιωθεί και από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, διότι δεν έτυχε δίκαιης δίκης, είναι δυστυχώς γι’ αυτόν ένα ακόμη θύμα της πολιτικής σκοπιμότητας και του κλίματος που επικρατούσε εκείνη την εποχή. Η απόφαση της επιτροπής του ΟΗΕ υποχρεώνει την Ελλάδα να καταβάλει χρηματική αποζημίωση στον κ. Κώνστα, αλλά ποιο τίμημα μπορεί να αναπληρώσει τα 20 χαμένα χρόνια του στην εκπαίδευση και την εκπαραθύρωσή του από το Πάντειο;
Ενα πρωτότυπο βιβλίο
Παρέλαβα σχετικά πρόσφατα (από τις εκδόσεις Ικαρος) το βιβλίο της κυρίας Ντορίνας Παπαλιού, υπό τον τίτλο «Η φωνή στα χέρια της». Πρόκειται για το τελευταίο πόνημα της συγγραφέως, η οποία έχει χαρίσει στο αναγνωστικό κοινό τα επίσης μυθιστορήματα «Γκάτερ» και «Το απαραίτητο φως», τα οποία ευτύχησαν να έχουν και τα δύο μια εξαιρετική υποδοχή. Το καινούργιο της βιβλίο, «Η φωνή στα χέρια της», είναι όπως η ίδια αναφέρει «ένα πολυεπίπεδο μυθιστόρημα για την αξεδιάλυτη σχέση μουσικής και ζωής, το τίμημα της καλλιτεχνικής ανέλιξης και τους κινδύνους που ενέχει η άνευ όρων αφοσίωση στην τέχνη. Μια ιστορία που διερευνά το σαγηνευτικό και ενίοτε σκοτεινό σύμπαν της καλλιτεχνικής δημιουργίας».
Και όντως η κ. Παπαλιού εισέρχεται με θαυμαστή διεισδυτικότητα μέσω της βιολονίστριας πρωταγωνίστριας του βιβλίου σε έναν κόσμο απροσπέλαστο, εν πολλοίς αθέατο για την κοινωνία, και φωτίζει, θεωρώ, άπλετα κάθε γωνιά του. Πρόκειται για έναν κόσμο, ο οποίος έως τώρα έμενε καλά κρυμμένος από τα αδιάκριτα βλέμματα όσων λατρεύουν την κλασική μουσική, αλλά η συγγραφέας δεν διστάζει να αποκαλύψει πτυχές που έμεναν ανεξερεύνητες, επειδή τις κάλυπτε ερμητικά η αχλύς του μύθου της μουσικής των μεγάλων μουσουργών. Πρωτότυπο, προσωπικά δεν έχω διαβάσει κάτι ανάλογο, και κυρίως εύληπτο, με πολλές εναλλαγές όπως και ανατροπές, που το κάνουν συναρπαστικά ενδιαφέρον, χωρίς να καταντάει σαπουνόπερα ή άρλεκιν…
Καλοτάξιδο να ευχηθώ…
