Αν και πέρασε με χαμηλή πτήση στην ατζέντα της επικαιρότητας, η προηγούμενη εβδομάδα ήταν πιο σημαντική απ’ όσο φάνηκε για το Κυπριακό και, βέβαια, για τα ελληνοτουρκικά και έθεσε σε κίνηση εξελίξεις. Φαίνεται επίσης να μάθαμε και ότι τελικά το ψάρι – δολοφόνος, το σαν μικρή αγκάθινη μπάλα πλην τρομερό fugu που σκοτώνει επτά στους εκατό που το τρώνε, δεν σερβίρεται μόνο στην Ιαπωνία – αν ο σεφ δεν είναι μαέστρος να βγάλει όλο το δηλητήριο, αντίο, μάταιε τούτε κόσμε… Είναι λοιπόν απορίας άξιον μήπως το σέρβιραν, κρυφά ή φανερά, στο δείπνο του γ.γ. του ΟΗΕ Γκουτέρες με τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Χριστοδουλίδη και τον κατοχικό ηγέτη Τατάρ. Και μήπως κάποιος κατάπιε και το δηλητήριο του θανάτου, αλλά απλώς δεν το ξέρει…

Ομως ο Τατάρ μάλλον δεν κινδυνεύει από το μοιραίο: από τις δύο απαιτήσεις του πριν από το τραπέζι, δηλαδή να μετέχουν στη συζήτηση και οι «μητέρες πατρίδες» και να υπάρξει πλήρης αναγνώριση και διεθνής αποδοχή της κυριαρχίας του ψευδοκράτους ως προϋπόθεση (ούτε καν ως… αποτέλεσμα) των διαπραγματεύσεων, την πρώτη ήδη την πήρε. Τη δεύτερη, αν μάθουμε ότι την πήρε, θα είναι πια αργά.  Κι ενώ το ψευδοκράτος ξέρει πολύ καλά τι θέλει και, όπως φαίνεται, και πώς να το πάρει, η Λευκωσία έχει θέσει τον λίαν απροσδιόριστο και ακατανόητο… σπουδαίο στόχο «να βγει το Κυπριακό από το τέλμα». Δηλαδή; Τι σημαίνει αυτό; Θεωρητικά, περιλαμβάνει και όσα θέλουν η Τουρκία και ο Τατάρ. Αλλωστε, συχνότατα βγαίνεις από το τέλμα μόνον όταν είναι να σε πάνε τέσσερις… Εκτός αν ο Τατάρ γοητεύθηκε τόσο πολύ από τα όσα του είπε ο Χριστοδουλίδης με τη μακρά διπλωματική του πείρα ώστε ξέχασε τα πάντα, ακόμα και τις μόνιμες αυτές απαιτήσεις της Αγκυρας και του ψευδοκράτους, ή το άλλο που είπε επίσης μόλις προχθές, ότι τα τουρκικά F-16 απέχουν μόλις πέντε λεπτά από την Κύπρο.

Τώρα λοιπόν, πώς από αυτά φτάσαμε ξαφνικά σε κάτι που θυμίζει περισσότερο το «Πλοίο της αγάπης», ε, ακριβώς εκεί εγείρεται πιεστικά το ερώτημα αν σερβίρανε fugu και βέβαια με συνοδευτικό τίποτα μυστήρια μανιτάρια… Πρέπει να μάθουμε αν ο Τατάρ είπε ότι κάνει δίαιτα… Γιατί, όχι, δεν άλλαξε στάση, αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Οχι απλώς επειδή δεν θέλει, αλλά και επειδή δεν τον ρωτάει και κανείς: αχυράνθρωπος της Τουρκίας είναι. Αν του πει ο Ερντογάν να μην αναπνέει, θα προσπαθήσει.

Μέχρι όμως να βγουν οι… τοξικολογικές, θα έχει φανεί και κάτι άλλο, αυτό στις αρχές Νοεμβρίου, στην Αθήνα: ότι, όσο κι αν θέλει κανείς, το μαύρο άσπρο δεν γίνεται. Γιατί αυτή είναι η εργώδης, αγωνιώδης προσπάθεια της κυβέρνησης, αψηφώντας πλήρως κάθε πραγματικότητα, όσο κι αν εκείνη κατεδαφίζει καθημερινά τους στόχους της.

Η κυβέρνηση έχει κολλήσει με ακατανόητη επιμονή στον διάλογο με την Τουρκία, ενώ από την Αγκυρα εκπέμπεται διαρκώς, δημόσια και σε επίπεδο κορυφής, ότι ο διάλογος αυτός αφορά ζητήματα κυριαρχίας και στο Αιγαίο και στη Θράκη. Πώς γίνεται η κυβέρνηση να κάνει ότι δεν τα ακούει όλα αυτά και να συνεχίζει να συμπεριφέρεται σαν να μη συμβαίνουν, ενώ κυριαρχούν στις εξελίξεις; Ο Ερντογάν μόλις δήλωσε ότι πάμε πλέον προς μία «ολιστική προσέγγιση» Ελλάδας και Τουρκίας για το Αιγαίο και όχι μόνον, εκθέτοντας ανεπανόρθωτα την κυβέρνηση που ευλαβικά τηρεί σιγή (ψόφιου) ιχθύος. Σιγή, η οποία έχει σπάσει μόνον άπαξ, πολύ καιρό πριν, όταν ο Πρωθυπουργός και αργότερα ο υπουργός Εξωτερικών ζήτησαν δημοσίως να είναι η χώρα έτοιμη για υποχωρήσεις!..

Ετσι, με την παραπάνω προαναγγελία ως βάση, ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών Φιντάν έρχεται στις αρχές Νοεμβρίου για συζητήσεις στην Αθήνα και αναμένεται με ανοιχτές αγκάλες. Εκείνος, είναι απόλυτα ξεκάθαρο γιατί έρχεται. Η κυβέρνηση, όμως, τι πραγματικά (και όχι περί διαγραμμάτων) θέλει; Σε όλα αυτά, δεν πρέπει κανείς να ξεχνά να αθροίσει το τι έγινε στην Κάσο και την Κάρπαθο: γεγονότα που ερμηνεύουν την ουσία και δείχνουν την τελική στόχευση όσων εξελίσσονται.

Τελευταία Νέα