Ο Σινουάρ δεν ήταν μόνο κακός, είχε και φάτσα κακού. Με τέτοια φυσιογνωμία ήταν, θα έλεγες, γεννημένος για να ενσαρκώσει το απόλυτο κακό· και η 7η Οκτωβρίου, το φρικαλέο δημιούργημά του, το επιβεβαίωσε. Αν κάτι θα έπρεπε να του αναγνωρίσουμε είναι ότι έζησε τη ζωή του σύμφωνα με τη φάτσα του. Υπήρξε υπόδειγμα αρμονίας μεταξύ μορφής και περιεχομένου: αυτό έβλεπες, αυτό ήταν. Αλλωστε και στις γραμμές της Χαμάς ως κτήνος αναδείχθηκε στην κορυφή. Δεν τον έλεγαν τυχαία «ο «χασάπης από το Χαν Γιουνίς», διότι αναδείχθηκε ως επικεφαλής της υπηρεσίας εσωτερικής ασφαλείας και ήταν προσωπικά υπεύθυνος για δολοφονίες αντιφρονούντων. Δεν ήταν αγαπητός ούτε από τους συμπατριώτες του.

Γι’ αυτό και η δημοσίευση των λεπτομερειών και, κυρίως, των φωτογραφιών από το τέλος του ήταν κάτι απαραίτητο και καθαρτικό, τουλάχιστον για τους Ισραηλινούς. Οχι μόνο για αυτούς όμως. Αντιλαμβάνομαι ότι όλη η διεθνής κοινότητα, στη Δύση τουλάχιστον, το ευχαριστήθηκε. Αυτό ήταν το νόημα των επίσημων δηλώσεων, εκ μέρους των περισσότερων κυβερνήσεων αλλά και διεθνών οργανισμών, με τις οποίες ο θάνατος του Σινουάρ χαιρετίζεται ως «ευκαιρία για την ειρήνη». Το ευχαριστήθηκαν, αλλά στη ζωή και πολύ περισσότερο στη διπλωματία και στις διεθνείς σχέσεις υπάρχουν πράγματα που τα χαίρεται κανείς από μέσα σου, αλλά δεν θεωρείται σωστό να το δείχνει. Ούτε είναι και χρήσιμο άλλωστε, αντιθέτως μάλιστα. Ας μη μας διαφεύγει εξάλλου ότι και το Ισραήλ, προσωπικά δε ο Νετανιάχου στο διάγγελμά του, με το ίδιο περιτύλιγμα παρουσίασε το γεγονός: ως ευκαιρία για την ειρήνη.

Ας αφήσουμε όμως το πρόσωπο για να περάσουμε στον θεσμό. Τόσο με τη Χαμάς όσο και με τη Χεζμπολάχ σχολιάζονται ευρέως οι επικίνδυνες συνθήκες εργασίας των ηγετών τους, στις οποίες οφείλεται το πολύ χαμηλό προσδόκιμο ζωής τους. Κανείς, ωστόσο, δεν έχει αναδείξει μια άλλη πλευρά του θέματος, που ίσως μας είναι χρήσιμη: την ταχύτητα των διαδικασιών με τις οποίες επιλέγεται ο αντικαταστάτης του εκάστοτε τεθνεώτος. Υποψιάζομαι ότι θα έχουν δικά τους, ενδεχομένως πρωτοποριακά συστήματα διοίκησης, που πρέπει να μελετηθούν. Το λέω επειδή τώρα ξεκινά στη Βουλή η συζήτηση του νομοσχεδίου για την επίσπευση των διαδικασιών του ΑΣΕΠ και ίσως κάποιες φρέσκες ιδέες να ήταν χρήσιμες. Μπορεί να ήταν χρήσιμες και στον ΣΥΡΙΖΑ, που προσπαθούν τόσο καιρό οι φουκαράδες να αλλάξουν ηγεσία και δεν τα καταφέρνουν.

Επομένως, με ποιον θα πρέπει να μιλήσουμε στη Χαμάς; Σε ποια υπηρεσία να απευθυνθούμε; Εχουν, λ.χ., διεύθυνση διεθνών δημοσίων σχέσεων; (Την οποία μάλλον δεν χρειάζονται μετά την 7η Οκτωβρίου…) Καταλαβαίνω ότι αυτό τον καιρό δεν τους περισσεύει χρόνος και δεν θα το παρεξηγήσω καθόλου αν δεν λάβω σαφή απάντηση. Θα το ψάξω όμως και θα σας ενημερώσω…

ΔΕΝ ΑΡΓΕΙ

Πάμε στο δικό μας «Μεσανατολικό», δηλαδή στον ΣΥΡΙΖΑ, όπου το μόνο που απομένει να δούμε είναι η μορφή της επερχόμενης διάσπασης. Θα επέλθει, δηλαδή, με τη διαγραφή του Στέφανου Κασσελάκη, που θα τον οδηγήσει στην ίδρυση δικού του κόμματος, ή θα επέλθει μέσω του συνεδρίου, στο οποίο θα αναμετρηθούν οι δύο τάσεις; Τεχνικά ζητήματα, με άλλα λόγια, γιατί από τις εκλογές που ανέδειξαν στην προεδρία τον Κασσελάκη μέχρι σήμερα είναι κοινό τοις πάσι ότι υπάρχουν δύο ΣΥΡΙΖΑ υπό την ίδια επωνυμία, των κασσελίστας και των ορθόδοξων. Απλώς τώρα βλέπουμε τα δύο αυτά κομμάτια να διαχωρίζονται.

Για τον λόγο αυτόν είναι υποκριτική η μομφή των ορθοδόξων προς τους κασσελίστας περί φραξιονισμού. Είναι επίσης ακουσίως αυτοκριτική, διότι με τα χέρια τους έβγαλαν τα μάτια τους. Αυτοί μπέρδεψαν τη λαϊκή βάση με το λενινιστικό κόμμα κι έτσι άνοιξαν διάπλατα την πόρτα «στον δικό του τον ΣΥΡΙΖΑ». Και μην ξεχνάμε κάτι ακόμη, ότι ο Κασσελάκης ήρθε μεν από το πουθενά, όχι όμως χωρίς υποστήριξη. Η υποψηφιότητά του είχε τη συναίνεση του Αλέξη Τσίπρα – ο προεδρικός εξάδελφος, που σήμερα ελεεινολογεί τον Κασσελάκη, είχε υπογράψει την υποψηφιότητά του, θυμίζω. Είχε επίσης τη στήριξη των ισχυρών φίλων του Αλέξη, που είχαν βολευτεί πολύ ωραία με την Entente Cordiale των δύο λαϊκισμών όσο κυβερνούσαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Συνεπώς, δεν τους φταίει ο Κασσελάκης για την επικείμενη διάσπαση. Αυτός είδε φως και μπήκε – άλλοι το ξέχασαν ανοιχτό…

Τελευταία Νέα