Ο βασικός, ή καλύτερα ο πρώτος, ένοχος είναι χωρίς αμφιβολία οι τρομοκράτες της Χαμάς. Αυτοί επιτέθηκαν σε ένα φεστιβάλ όπου χόρευαν αμέριμνοι νέοι άνθρωποι, αυτοί σκόρπισαν τον θάνατο και την καταστροφή, αυτοί σκότωσαν ή απήγαγαν τους φίλους της Σιρέλ, αυτοί φταίνε που το νεαρό κορίτσι ανέπτυξε μετατραυματικό σύνδρομο, αυτοί κατά συνέπεια την οδήγησαν στην αυτοκτονία την ημέρα των 22ων γενεθλίων της. Πάλι καλά που η παλαιστινιακή κοινότητα της Ελλάδας δεν εξέδωσε μια ανακοίνωση για να μας πει ότι η Σιρέλ δεν ήταν ακριβώς αθώα: γιόρταζε δίπλα σε μια περιοχή όπου οι Παλαιστίνιοι ζουν σε ακραίες συνθήκες φτώχειας και εξευτελισμού, άρα είναι συνένοχη με τους δήμιούς τους…

Η τραγική αυτή ιστορία, όμως, δεν τελειώνει, δεν μπορεί να τελειώσει εδώ. Και δεν τελειώνει επειδή ο ίδιος ο αδελφός της Σιρέλ προέβη σε μια συντριπτική δήλωση. «Το κράτος του Ισραήλ σκότωσε δύο φορές την αδελφή μου», είπε. «Μια φορά τον Οκτώβριο, διανοητικά, και μια δεύτερη τώρα, στα 22α γενέθλιά της, σωματικά». Αυτό που εννοεί ο Εγιάλ είναι ότι καμιά κυβερνητική υπηρεσία δεν ενδιαφέρθηκε μετά την τρομοκρατική επίθεση ούτε για το κορίτσι ούτε για τους άλλους επιζώντες. Η μοναδική βοήθεια που είχαν οι τελευταίοι για να μπορέσουν να διαχειριστούν το σοκ τους ήταν από μια οργάνωση που ίδρυσαν συγγενείς θυμάτων.

Κάνουμε συχνά το λάθος να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα: μια οργάνωση με ένα συντεταγμένο κράτος. Διερωτώνται κάποιοι: μα περίμενε αλήθεια η Χαμάς, ή παλιότερα η Αλ Κάιντα, να μην αντιδράσει το κράτος όταν δέχθηκε μια πολύνεκρη επίθεση στο έδαφός του; Τι έπρεπε να κάνει δηλαδή η ισραηλινή ή η αμερικανική κυβέρνηση; Να στρέψει στους τρομοκράτες και το άλλο μάγουλο;

Οχι βέβαια. Ενα κράτος δεν δικαιούται απλώς, αλλά έχει υποχρέωση, να αναζητήσει και να τιμωρήσει τους υπευθύνους μιας θηριωδίας. Αντίθετα όμως με μια τρομοκρατική οργάνωση, περιμένει κανείς από αυτό να δράσει με βάση τους κανόνες του διεθνούς δικαίου. Οπως λοιπόν η δεύτερη αμερικανική εισβολή στο Ιράκ ήταν μια τυχοδιωκτική πράξη που στηρίχθηκε σε ψέματα και είχε ολέθριες συνέπειες, έτσι και η μαζική δολοφονία δεκάδων χιλιάδων Παλαιστινίων είναι μια εκδικητική πράξη που στηρίζεται σε μια προσπάθεια αντιπερισπασμού και θα έχει επίσης ολέθριες συνέπειες.

Η κυβέρνηση Νετανιάχου δεν ενδιαφέρθηκε καμιά στιγμή για την τύχη των ομήρων που βρέθηκαν στα χέρια της Χαμάς. Αντιθέτως, τους χρησιμοποίησε για να δικαιολογήσει τους τυφλούς και αδιέξοδους βομβαρδισμούς στη Γάζα και τον Λίβανο, σαμποτάροντας την ίδια στιγμή κάθε συμφωνία που θα μπορούσε να οδηγήσει στην απελευθέρωσή τους. Αν όμως ο Νετανιάχου δεν ασχολείται με ανθρώπους που αγωνιούν έναν χρόνο τώρα στα χέρια τρομοκρατών, είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται να ασχοληθεί και μ’ εκείνους που αγωνιούν από τα τραύματα της φρικτής εμπειρίας που έζησαν.

Ας μην εκπλαγούμε με την επόμενη αυτοκτονία.

Τελευταία Νέα