Την περασμένη Παρασκευή δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πολίτης» ένα δριμύτατα επικριτικό άρθρο του Χρίστου Γεωργίου για την πρόσφατη ομιλία του Αντώνη Σαμαρά στην Κύπρο, με αφορμή την απονομή του βραβείου «Γυναίκα της χρονιάς» εκ μέρους του περιοδικού «Madame Figaro», που φημίζεται για το κύρος του και στο Κυπριακό. Ο συντάκτης του άρθρου επισημαίνει εύστοχα μια διάσταση της πολυσυζητημένης εμφάνισης του κ. Σαμαρά στην Κύπρο, η οποία διέφυγε από εμάς του Ελλαδίτες, που σπεύσαμε να ερμηνεύσουμε το γεγονός υπό το πρίσμα των προτεραιοτήτων της δικής μας εσωτερικής επικαιρότητας. Μας διέφυγε ότι τις κατηγορίες περί επικείμενης προδοσίας στο Κυπριακό ο κ. Σαμαράς τις διετύπωσε από την Κύπρο, ενώπιον της πολιτικής ηγεσίας*, την ώρα ακριβώς που ο Νίκος Χριστοδουλίδης και η κυβέρνησή του πασχίζουν με κάθε τρόπο να αναθερμάνουν τη διαπραγμάτευση του Κυπριακού.
Αυτή ακριβώς τη διάσταση τονίζει ο κ. Γεωργίου στο άρθρο του, στο οποίο, συνοπτικά, μέμφεται τον κ. Σαμαρά, επειδή «έρχεται ένας πρώην πρωθυπουργός να δείξει το δάχτυλο στην κυπριακή πολιτική ηγεσία, στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά και στην κυβέρνηση της χώρας του». Ετσι εξέλαβαν στην Κύπρο το θράσος του κ. Σαμαρά: τους έδειξε το δάχτυλο. Καλά η αγένεια εκ μέρους του πρώην πρωθυπουργού. Πώς εξηγείται όμως η πολιτική αστοχία του;
Είναι πασίγνωστο ότι, μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, οι παράμετροι του Κυπριακού έχουν αλλάξει δραματικά. Το αποτέλεσμα είναι ότι η πλευρά εκείνη, που επεδίωκε σταθερά τη στασιμότητα στο Κυπριακό και υπονόμευε κάθε πρόοδο, υποχρεώνεται τώρα ως κυβέρνηση να προσπαθεί να αναθερμάνει τη διαπραγμάτευση, παρότι οι συνθήκες δεν είναι καθόλου ευνοϊκές. Ομως, όλη η προσπάθεια, στην οποία συμμετέχει πλήρως η Αθήνα, αποσκοπεί στη σταθεροποίηση της κυβέρνησης. Αυτός είναι ο σκοπός της όλης υπόθεσης. Οι ιθύνοντες της προσπάθειας γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι απίθανο να αποδώσει αποτελέσματα, την καταβάλλουν όμως για να μην απαξιωθεί εντελώς η κυβέρνηση του Προέδρου Χριστοδουλίδη, που έχει αποδειχθεί άβουλη, άτολμη και αναποφάσιστη, με τη δημοτικότητά της να κατρακυλάει σε βάθη ανεξερεύνητα. Για τη σωτηρία της πολιτικής σταθερότητας στην Κύπρο γίνεται όλη η δουλειά! Αν αυτό δεν είναι εθνική προτεραιότητα, όπως αρέσει να χαρακτηρίζουμε τα κρίσιμα θέματα της εξωτερικής πολιτικής μας, τότε τι είναι «εθνικό θέμα»; Είναι δυνατόν να μην το καταλαβαίνει αυτό ο κ. Σαμαράς;
Είτε το καταλαβαίνει ο πρώην πρωθυπουργός είτε όχι, σημασία έχει ότι αυτή η ναρκισσιστική επίδειξη υπερπατριωτισμού που έκανε πρόσφατα στην Κύπρο έβλαψε το εθνικό συμφέρον. Ούτε αυτό με ξενίζει, εφόσον πρόκειται για τον κ. Σαμαρά. Δεν είναι πρώτη φορά…
- Το βραβείο απονεμήθηκε στην κ. Φιλίππα Καρσερά-Χριστοδουλίδη, σύζυγο του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Οσοι γνωρίζουν λίγο τα κυπριακά πράγματα ξέρουν τη μεγάλη επίδραση που ασκεί διαχρονικά στον σύζυγό της η βραβευθείσα. Συνεπώς, ήταν σαν να τα είπε αυτά ο κ. Σαμαράς στον ίδιο τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη…
ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΤΗΚΑΝ
Να αναγνωρίσουμε ότι ο εσωτερικός ανασχηματισμός στο ΠΑΣΟΚ είναι σαφής ένδειξη της αναζωογόνησης που προκάλεσε στον οργανισμό του ΠΑΣΟΚ τα 10 χιλιόμετρα που έτρεξε στον διάδρομο. Είναι πολύ θετικό ότι το νέο σχήμα ανακοινώθηκε γρήγορα και ότι συμμετέχουν οι πάντες. Αν θα λειτουργήσει η αναδιάρθρωση είναι άλλη υπόθεση. Ούτως ή άλλως, στην πορεία θα φανεί η αξία του σχήματος και αυτό ισχύει για κάθε υπόδειγμα διοικητικής οργάνωσης. Η μέθοδος της δοκιμής και του λάθους δεν είναι ντροπή, στο κάτω κάτω. Ακόμη και το περίφημο «New Deal» του FDR, χάρη στο οποίο ανέκαμψε η Αμερική από το ιστορικό κραχ του 1929, με τη μέθοδο αυτή διαμορφώθηκε. Οι νέες καταστάσεις απαιτούν και νέες λύσεις. Χωρίς αμφιβολία, ήταν μια σωστή κίνηση εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ.
Ως προς την κατανομή των προσώπων στις θέσεις, ωστόσο, είναι φανερό ότι διαμορφώνονται δύο διακριτές κατηγορίες. Η πρώτη είναι η «επιτελική», στην οποία ανήκουν όσοι μετέχουν στο Συντονιστικό Κέντρο, καθώς και η κ. Διαμαντοπούλου που αναλαμβάνει επικεφαλής Πολιτικού Σχεδιασμού. Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι σκιώδεις υπουργοί, αυτοί είναι «οι επί του πεδίου». Με όρους Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, θα λέγαμε ότι η πρώτη κατηγορία είναι οι αξιωματικοί που μένουν στα ωραία σατό, δεκάδες χιλιόμετρα πίσω από τη γραμμή του μετώπου, ενώ η δεύτερη είναι εκείνοι που βρίσκονται στα χαρακώματα και τις λάσπες. Λογικό και καθόλου άδικο.
