Οταν δεν υπάρχει άμεσο επίδικο, ούτε καλλιεργείται πολιτικό κλίμα, οι δημοσκοπήσεις είναι λογικό να αποτυπώνουν και το ένα και το άλλο.

Γι’ αυτό, δεν χρειάζεται να βιαζόμαστε. Εχουμε να λέμε.

Κι άλλωστε αν έχω καταλάβει κάτι από τη δουλειά μου τόσα χρόνια είναι πως η πραγματικότητα ούτε αποφασίζεται, ούτε εξαγγέλλεται.

Ηλπιζα ότι θα έπρεπε να το έχουν καταλάβει και άλλοι. Αλλά όπως έλεγαν οι παλιοί «έξις δευτέρα φύσις» ή όπως λένε οι πιο πρόσφατοι «πρώτα φεύγει η ψυχή του ανθρώπου και μετά το χούι του».

Είναι αναμφίβολα θετικό λοιπόν ότι το νεοσύστατο Ινστιτούτο Τσίπρα αποφάσισε να ασχοληθεί με «τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας» (22/10).

Στο παρελθόν η Αριστερά νόμιζε ότι η οικονομία αποφασίζεται σε κάποια Κεντρική Επιτροπή και εξαγγέλλεται κατά προτίμηση «με έναν νόμο και ένα άρθρο».

Είναι και αισιόδοξο το γεγονός πως όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι εξακολουθούν να αναζητούν «έναν άλλο δρόμο». Ελπίζω να μην τον ψάχνουν κι αυτόν «με έναν νόμο κι ένα άρθρο».

Βεβαίως αυτή η αναζήτηση της Αριστεράς διαρκεί κάπου ενάμιση αιώνα και η συνήθης κατάληξή της είναι κάτι ανάμεσα σε πτωχοκομείο και νεκροταφείο.

Ισως επειδή ακόμη θεωρούν στο βάθος του μυαλού τους πως η οικονομία αποτελεί προϊόν πολιτικής βούλησης και κομματικών αποφάσεων.

Αλλά δεν θέλω να είμαι άδικος. Καλύτερα να συζητούν για την οικονομία έστω κι έτσι παρά να πετούν καρέκλες ο ένας στον άλλο.

Ακόμη περισσότερο που με τη συζήτηση όλο και κάτι μπορεί να καταλάβεις. Με την καρεκλιά το πολύ πολύ να ανοίξεις κανένα κεφάλι.

Παρεμπιπτόντως. Δεν υπάρχει «υποψήφια πρωθυπουργός Νέου Λαϊκού Μετώπου Γαλλίας Λουσί Καστέ» όπως ανακοινώθηκε από τους διοργανωτές της ημερίδας.

Στη Γαλλία τον πρωθυπουργό επιλέγει ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και πάπαλα. Η Καστέ ήταν απλώς μια πρόταση του Μελανσόν που δεν είχε καν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να την υποστηρίξει.

Φυσικά δεν υιοθετήθηκε από τον πρόεδρο, η Γαλλία απέκτησε πρωθυπουργό τον Μισέλ Μπαρνιέ και κανέναν υποψήφιο.

Εναντίον του μάλιστα οι «ανυπότακτοι» φίλοι του Μελανσόν κατέθεσαν και πρόταση μομφής που απορρίφθηκε μετ’ επαίνων από την Εθνική Συνέλευση (8/10).

Συνεπώς η συμπαθέστατη κυρία Καστέ είναι (στην καλύτερη περίπτωση) «πρώην προτεινόμενη από μια κοινοβουλευτική ομάδα της μειοψηφίας».

Λεπτομέρειες, θα μου πείτε. Φυσικά. Αλλά και δείγμα των καιρών.

Παλαιότερα μας απασχολούσε τι θα κάνουν εκείνοι που εκλέχθηκαν να κυβερνήσουν.

Τώρα μπλέξαμε με τους πρώην και δεν βγάζουμε άκρη. Τι να σου πουν μετά κι οι δημοσκοπήσεις;