Ακόμα και οι πιο ακραιφνείς επικριτές του Νετανιάχου και της στρατηγικής του στον καθολικό πόλεμο που διεξάγεται στη Μέση Ανατολή δεν μπορούν παρά να διαπιστώσουν ένα γεγονός που όμως διαφεύγει τη γενική προσοχή: ότι, ξαφνικά, η ανθρωπιστική διάσταση του πολέμου, που είχε κυριαρχήσει συντριπτικά διεθνώς στην εναντίον του Ισραήλ επιχειρηματολογία πριν από λίγο καιρό, στην περίοδο της χερσαίας εισβολής των Ισραηλινών στη Γάζα, δείχνει πλέον να έχει υποχωρήσει ουσιωδώς από το προσκήνιο της συζήτησης, στα όρια του σχεδόν να μην υπάρχει πια. Αυτό αφορά και τα δύο της επίπεδα: τόσο ως προς τις διαφόρων τύπων εκδηλώσεις διαμαρτυρίας που έχουν αραιώσει πλέον πολύ, όσο και ως προς το πού επικεντρώνεται η διεθνής ανάλυση γύρω από την πορεία του πολέμου. Εγείρεται όμως έτσι το ερώτημα: γιατί; Τι είναι αυτό που άλλαξε τόσο πολύ τα δεδομένα και έκανε το κύριο διεθνές επιχείρημα εις βάρος αυτού του πολέμου (ο οποίος ήταν άμεσο απότοκο της πιο φρικτής τρομοκρατικής επίθεσης στην ιστορία του Ισραήλ και μιας από τις πιο φρικτές παγκοσμίως) να μπει ξαφνικά σε τόσο δεύτερη μοίρα;
Δεν είναι μία η διάσταση που μετατόπισε τη συζήτηση, αλλά αρκετές πλην λίαν συναφείς μεταξύ τους. Η πρώτη, είναι ότι μετατοπίστηκε ο ίδιος ο πόλεμος, από τη Χαμάς και τη Γάζα πέρασε πλέον στη Χεζμπολάχ και στον Λίβανο, ενώ, παράλληλα, ήρθε και η λίαν παράδοξη εμπλοκή του Ιράν – ή, τουλάχιστον, η πρώτη φάση της για την οποία αναμένεται ακόμα η απάντηση των Ισραηλινών. Αυτή η μετατόπιση, ανέδειξε σειρά διαστάσεων, όπως λ.χ. ότι ο τραγικός Λίβανος, μια χώρα-όμηρος μιας φοβερής, αδίστακτης τρομοκρατικής οργάνωσης με τρόπο που δεν πρέπει να έχει αντίστοιχο προηγούμενο, έχει επίσης χρησιμοποιηθεί από αυτήν όπως η Γάζα από τη Χαμάς. Πλήθος κάτοικοί της έχουν επίσης μετατραπεί σε ανθρώπινες ασπίδες των τρομοκρατών, που έχουν μετατρέψει γκαράζ και υπόγεια κατοικιών, αποδεδειγμένα πλέον, σε βάσεις ρουκετών και πυραύλων, ενώ οι αρχηγοί τους κρύβονται ανάμεσα στους ειρηνικούς αμάχους λιβανέζους ομήρους της Χεζμπολάχ με τον αντίστοιχο τρόπο που το έκαναν εκείνοι της Χαμάς στη Γάζα.
Η διαφορά όμως παραμένει μεγάλη: ο Λίβανος είναι άλλη χώρα, παρά το ότι οι τρομοκράτες την ελέγχουν. Αυτό αλλάζει τους όρους σε πολλά επίπεδα, ένα εκ των οποίων είναι ότι οι επιθέσεις της Χεζμπολάχ κατάφεραν να είναι πιο επιτυχείς από εκείνες της Χαμάς. Αλλος λόγος είναι ότι στην ιεραρχία των τρομοκρατικών οργανώσεων της τζιχάντ, η οργάνωση που έχει καταλάβει τον Λίβανο βρίσκεται πολύ ψηλότερα: αυτό οδηγεί στην επόμενη παράμετρο, τη χρηματοδότηση και, εν τέλει, στο Ιράν, που έχει εισφέρει πακτωλούς χρήματος στις δύο οργανώσεις, με τη Χεζμπολάχ να έχει λάβει τη μερίδα του λέοντος και το Ισραήλ να χτυπά τώρα στόχους της που συνδέονται ακριβώς με αυτό.
Τέλος, το γεγονός ότι το Ισραήλ οργάνωσε μία στρατηγική διμέτωπου πολέμου σε δύο φάσεις και όχι ταυτόχρονα – και, πιθανώς σε τρεις μετά την αναμενόμενη απάντηση στο Ιράν – προσθέτει την τελευταία παράμετρο της μεταβολής που πήρε τα φώτα από το ανθρωπιστικό και τα έστρεψε περίπου ολοκληρωτικά στο πολιτικό ζήτημα: ότι τέσσερις καθοριστικές παράμετροι συνθέτουν πλέον την εικόνα: πρώτον, ότι το Ισραήλ είχε δίκιο για το είδος, τη μορφή, την έκταση και το ενιαίο των εχθρικών δυνάμεων που δεν στοχεύουν σε τίποτα λιγότερο από την πλήρη καταστροφή του. Και αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί πλέον κανείς. Δεύτερον, ότι η απειλή δεν είναι λόγια, αλλά κάτι περισσότερο από πραγματική και ο κίνδυνος για τη χώρα και τους πολίτες της απόλυτος και άμεσος, κάτι που επίσης είναι πλέον αποδεδειγμένα αναντίρρητο. Τρίτον, ότι χωρίς αυτή τη στρατηγική, είναι πλέον παντού κατανοητό ότι το Ισραήλ θα είχε ήδη υπογράψει το ίδιο του το τέλος. Και, τέταρτον, ότι όλοι βλέπουν ότι τελικά συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: εξακολουθεί να υπάρχει και να κυριαρχεί ακριβώς επειδή έκανε ό,τι έπρεπε να κάνει για την επιβίωσή του, μα και προς το άμεσο συμφέρον της βαθιά και πολλαπλά υποκρίτριας Ευρώπης, όπου το ανθρωπιστικό ζήτημα δεν πολυχρησιμεύει πια…
