Θυμήθηκα προχθές κάτι πολύ παλιό: τη δήλωση –εκτός βουλής– του Ανδρέα Παπανδρέου, πρωθυπουργού τότε, όταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εξελέγη το 1984 πρόεδρος της ΝΔ: είναι αρχιαποστάτης, εφιάλτης, πήξε-δείξε, αλλά δεν θα τα ξαναπεί αυτά, θα τον αντιμετωπίζει θεσμικά, ως αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το έκανε.
Το σύνταγμα και ο κανονισμός της βουλής τους βουλευτές που εξέλεξαν πρόεδρο τον κ. Παππά αναγνωρίζουν, όχι τα καταστατικά των κομμάτων – ο «13-0» είναι νόμιμος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτά τα ξέρει πολύ καλύτερα ο πρωθυπουργός και ανησυχώ ότι είχε σοβαρό λόγο για να μιλήσει όπως μίλησε.
Ο νους μου πάει στην εξελισσόμενη εθνική σταυροφορία της Ρένας Δούρου κατά της «κλιμακούμενης τουρκικής επιθετικότητας»: σε «παληκαρού της φακής» έχει εξελιχθεί η σκιώδης υπουργός Εξωτερικών του κ. Παππά.
Η κ. Δούρου διορίστηκε τομεάρχης Εξωτερικής Πολιτικής πέρυσι τον Οκτώβριο, από τον ένδοξο Στέφανο Κασσελάκη. Τον Φεβρουάριο, στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, έκανε την εισήγηση για την εξωτερική πολιτική από την οποία βεβαιωθήκαμε πως πάσχει από ιδεολογικό διπολισμό και γραμματικό σολοικισμό με την αναφορά της στην «αριστερή πατριωτική διεθνιστική Αριστερά», η οποία «δεν κάνει βήμα πίσω στην προάσπιση των εθνικών συμφερόντων».
Μολοντούτο, από το δηλωσιολόγιο του δικτυακού της τόπου προκύπτει ότι επί εννέα μήνες, ως το καλοκαίρι φέτος, τη Ρένα Δούρου έκαιγαν αποκλειστικά θέματα παγκόσμιας πολιτικής: δικαιώματα γυναικών και μεταναστών, πράσινη μετάβαση, Γάζα, «νερό και ειρήνη».
Η ανθρωπιστική διεθνιστική περίοδος έκλεισε τον Ιούνιο – έκτοτε η κ. Δούρου ασχολείται συνεχώς με τη «κλιμακούμενη τουρκική επιθετικότητα», καταγγέλλει με κάθε ευκαιρία τους κ. Γεραπετρίτη και κ. Μητσοτάκη, οι ανησυχίες της πολλαπλασιάζονται αδιαλείπτως. Της κόλλησαν δηλαδή την ασθένεια τους οι κκ Σαμαράς – Καραμανλής.
Επιπλέον, ο Αλέξης Τσίπρας μας θύμισε προχθές με εμπνευσμένη ομιλία παλαιότερη υπόδειξή του ότι χρειάζεται «πρόσθεση και πολλαπλασιασμός» στον χώρο του οποίου φιλοδοξεί να ηγηθεί. Πρόσθεσε όμως ότι πλέον «οι πολιτικές εξελίξεις είναι τόσο σύνθετες που δε μπορούν να απαντηθούν με απλά εκλογικά μαθηματικά, ίσως να μην αρκεί πια η πρόσθεση».
Ίσως να εννοούσε ότι μόνο με πολλαπλασιασμό θα ξαναγίνει πρωθυπουργός· ίσως άφησε πίσω του την εποχή της «στροφής 360ο», εμβάθυνε στα μαθηματικά και αναφέρεται σε εκθετική αύξηση. Ίσως όμως θεωρεί ότι απαιτείται διαίρεση – αφαίρεση στη Νέα Δημοκρατία.
Κοινός στόχος κατά την περίοδο 2010-12 Τσίπρα-Σαμαρά ήταν να πέσει η κυβέρνηση Παπανδρέου και μετά «ας κερδίσει ο καλύτερος». Με τα «Ζάππεια» ο ένας, την Πλατεία ο άλλος –ούτε χιλιόμετρο δεν απέχουν– τσίμα-τσίμα 19%-17% ήρθαν στις πρώτες εκλογές του 2012. Κυβέρνησαν τελικά και οι δύο – για τούτο εγώ περί των εσωτερικών εξελίξεων ανησυχώ. Αδικαιολόγητα, ελπίζω.
