Τα πράγματα έξω είναι θεωρητικά πιο απλά. Πάρτε, για παράδειγμα, αυτόν τον άτυπο ελληνοπολωνικό άξονα. Δύο ένθερμοι ευρωπαϊστές, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Ντόναλντ Τουσκ, αναλαμβάνουν διάφορες δύσκολες αποστολές, από το να προωθήσουν την επανεκλογή της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν μέχρι να πείσουν τον εθνικιστή πρόεδρο της Σερβίας ότι τον συμφέρει περισσότερο να μείνει στην τροχιά της Δύσης. Δεν τα πάνε άσχημα ή, τέλος πάντων, καταφέρνουν να μην εκτεθούν. Και είναι προφανές ότι στο μυαλό τους δεν είναι μόνο τα ευρωπαϊκά ιδεώδη, αλλά και κάποιες προσωπικές φιλοδοξίες.
Θα έλεγε κανείς ότι στις αποστολές αυτές, οι συμμαχίες είναι σαφείς: οι καλοί με τους καλούς ή, έστω, οι δεξιοί με τους δεξιούς. Αλλά η πολιτική είναι άτιμο πράγμα. Πάρτε μια άλλη αποστολή του Μητσοτάκη και του Τουσκ, εκείνη που έχει στόχο να κοπούν τα φτερά του Μάνφρεντ Βέμπερ λόγω των ανοιγμάτων του προς την Ακροδεξιά. Ο πολωνός πρωθυπουργός εκνευρίζεται, ας πούμε, με τα πάρε-δώσε που έχει ο πρόεδρος του ΕΛΚ με τους ορκισμένους εχθρούς του στην Πολωνία, το Κόμμα Νόμου και Δικαιοσύνης. Τόσο ο ίδιος όμως όσο και ο έλληνας ομόλογός του βλέπουν με καλό μάτι το deal που έκανε προχθές ο Βέμπερ με το γερμανικό AfD, στηρίζοντας τροπολογίες του στον προϋπολογισμό της ΕΕ που προβλέπουν περισσότερους ευρωπαϊκούς πόρους για τις μεθοριακές υποδομές και τους κόμβους απέλασης μεταναστών.
Το AfD εξέφρασε τον ενθουσιασμό του για την κατάρρευση του «τείχους κατά της Ακροδεξιάς». Και ένας βουλευτής του ολλανδικού «Κόμματος της Ελευθερίας» είπε στο Politico ότι γιόρτασε το γεγονός με πόρτο και χορό.
Μπορείς να έχεις με τους ακροδεξιούς σχέσεις α-λα καρτ; Μπορείς, η ηθική σπανίως τέμνεται με την πολιτική. Σε τελευταία ανάλυση, οι προτάσεις του AfD για το μεταναστευτικό δεν διαφέρουν από αυτά που συζήτησαν οι ευρωπαίοι ηγέτες στην τελευταία σύνοδο κορυφής. Μην απορείς όμως μετά αν δεν υπάρχουν πλέον σταθερές. Οπως είπε κι ο ευρωβουλευτής των γερμανών Πρασίνων Ερικ Μάρκαρντ, «αν αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να δουλεύει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, τότε δεν δουλεύει καθόλου, γιατί στο τέλος δεν έχεις πλειοψηφίες».
Ισως εν τέλει τα πράγματα να είναι απλούστερα στο εσωτερικό. Πάρτε τον θεωρητικό της σκληρής ελληνικής Δεξιάς, τον Αντώνη Σαμαρά. Χρόνια τώρα, ο Πρωθυπουργός προσπαθούσε να τον κατευνάσει. Ως και την Πρόεδρο της Δημοκρατίας θα θυσίαζε για χάρη του. Και ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι ο τύπος ίσως και να προσπαθεί στη δύση της πολιτικής του σταδιοδρομίας να τον ρίξει, όπως έριξε τον πατέρα του. Εχει λοιπόν μια χρυσή ευκαιρία να προβεί επιτέλους σε ρήξη με τον ίδιο και τους ομοϊδεάτες του. Και να δείξει σε κάθε ενδιαφερόμενο ότι μερικές φορές οι καλύτερες λύσεις είναι οι καθαρές.
Χώρια που κάτι τέτοιο θα βοηθήσει και τις ευρωπαϊκές του φιλοδοξίες.
