Αναζήτηση
Οι αντίπαλοι που διχάζουν τις ΗΠΑ…
Εμείς ασχολούμαστε με τον μικρόκοσμό μας (η θεωρία του «ομφαλού της γης» – αιώνες τώρα), αλλά στον κόσμο συμβαίνουν διάφορα, που μας αφορούν άμεσα, και πολύ πιθανόν, σύντομα να μας αφορούν ακόμη περισσότερο. Διαβάζω – για την ακρίβεια όλο το τριήμερο, που οι εγχώριες ειδήσεις αφορούσαν τον έκπτωτο πρόεδρο Κασσελάκη – ό,τι συμβαίνει στις ΗΠΑ με τις προεδρικές εκλογές της ερχόμενης Τρίτης. Απίστευτα πράγματα, και αδιανόητα χαμηλό επίπεδο πολιτικού διαλόγου. Αν εμείς στην Ελληνική Βουλή φρίττουμε ας πούμε, διότι ο Μητσοτάκης δήλωσε άρνηση να «συνομιλήσει» με τον 13-0 από τα αποδυτήρια, Νίκο Παππά, δεν έχουμε ιδέα για τις βαριά προσβλητικές, ρατσιστικές, ξενοφοβικές και εν τέλει σεξιστικές εκφράσεις που ανταλλάσσουν μεταξύ τους οι δύο διεκδικητές του προεδρικού θώκου. Ο Ντόναλντ Τραμπ και η Κάμαλα Χάρις. Το «ξεκατίνιασμα» είναι μια ήπια έκφραση για να αποτυπώσει με ρεαλισμό, το άθλιο φαινόμενο των δύο αυτών, με το που βλέπουν ένα μικρόφωνο και μια συγκέντρωση οπαδών τους, να εκτοξεύουν εκφράσεις και κατηγορίες οι οποίες υποτίθεται είναι ενταγμένες στην προεκλογική αντιπαράθεση. Αυτοί δεν είναι αντίπαλοι, αυτοί είναι εχθροί, και εκφραστές μιας διχασμένης Αμερικής, η οποία θα διχαστεί ακόμη περισσότερο ανεξάρτητα από το ποιο θα είναι το εκλογικό αποτέλεσμα. Το αστείο δε είναι ότι και οι δύο αντίπαλοι υπόσχονται μια… ενωμένη Αμερική!!
Πώς θα τα καταφέρουν, δεν ξέρω…
…και το μικρό, ελληνικό, καλάθι
Κι εμείς, πού είμαστε εμείς σε όλο αυτό το σκηνικό; Κάποτε, η ομογένεια προσπαθούσε να αποκτήσει επιρροές στους υποψηφίους, προωθώντας γύρω τους άτομα τα οποία είχαν υποτίθεται λόγο αναφορικά με την προώθηση των ελληνικών θέσεων, έναντι των γειτόνων μας και των προβλημάτων στην περιοχή. Νομίζω ότι με όσα συμβαίνουν μεταξύ των δύο διεκδικητών, και αυτό έχει ατονήσει. Υπήρξε μεν πρόσφατα μια προσπάθεια, με την στήριξη 78 προσωπικοτήτων της ελληνοαμερικανικής κοινότητας στην Κάμαλα Χάρις και τους Δημοκρατικούς (καταχώρισαν ολοσέλιδη διαφήμιση σε μεγάλες αμερικανικές εφημερίδες), κι από την άλλη πλευρά, υπέρ του Τραμπ τάχθηκε ο… Καμμένος (μη γελάτε ρε παιδιά, είναι σοβαρό το ζήτημα…), ωστόσο φέτος κατά γενική ομολογία δεν υφίσταται το κλίμα που υπήρχε σε παλαιότερες εκλογικές αναμετρήσεις για το προεδρικό αξίωμα των ΗΠΑ. Είναι κι αυτό, θεωρώ, αποτέλεσμα της «ποιότητας» της προεκλογικής αντιπαράθεσης.
Σε κάθε περίπτωση, πάντα μικρό καλάθι κρατούσαμε αναφορικά με τον καινούργιο ένοικο του Λευκού Οίκου, το ίδιο πρέπει να κάνουμε και τώρα. Για να μην πω, μικρότερο. Το βαθύ αμερικανικό κράτος έχει τις δικές του γεωπολιτικές στρατηγικές, που δεν μπορεί να τις επηρεάσει κανείς, ακόμη κι αν αυτός είναι ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.
Και κάτι ακόμη: από τον Λευκό Οίκο, πέρασαν τόσοι και τόσοι υποτιθέμενοι φιλέλληνες πρόεδροι. Από τον Τζίμι Κάρτερ και τον πατέρα Μπους, μέχρι τον Κλίντον, τον Ομπάμα και τον Μπάιντεν. Είδαμε τίποτε εντυπωσιακό υπέρ της Ελλάδας, και μου έχει διαφύγει; Οχι. Κύπρος 50 χρόνια διαιρεμένη – το πιο κραυγαλέο παράδειγμα…
Το μήνυμα του πιλότου
Στα δικά μας τώρα, πέρασε κι αυτό το υπέροχο τετραήμερο, μες στην καλή χαρά, με λιακάδες, βόλτες, παρελάσεις και τα ρέστα. Μικρές παρατηρήσεις μόνο. Η παρέλαση στη Θεσσαλονίκη ήταν χωρίς εκπλήξεις, ενισχύθηκε «το φρόνημα του λαού» (έτσι δεν λένε πάντα;), είδαμε και τα καινούργια όπλα, ακούσαμε και τον πιλότο της ομάδας ΖΕΥΣ να λέει αυτά τα ωραία, όμως μια απορία την έχω. Να την εκφράσω; Να την εκφράσω – θεωρώντας ότι η απάντηση είναι καταφατική. Τι νόημα έχει να διαβάζει αυτό το παλικάρι ο πιλότος, αυτά που του έχουν γράψει; Ποιον ωφελούν και κυρίως σε τι ωφελούν αυτές οι μεγαλοστομίες που αναφέρει, σχεδόν πανομοιότυπες κάθε χρόνο;
Συμβαίνουν πουθενά αλλού, σε κάποια δυτική δημοκρατία, περιστατικά όπως το συγκεκριμένο; Ενας πιλότος, να πετάει με το πολεμικό αεροπλάνο του, πάνω από μία παρέλαση και ταυτόχρονα να νουθετεί τους πολίτες περί της αγάπης, του σεβασμού και της αφοσίωσης που οφείλουν να δείχνουν προς την πατρίδα τους; Εγώ δεν γνωρίζω άλλη. Κι αν υπάρχει, θα ήμουν ευγνώμων να μου την υπεδείκνυε κάποιος.
Εγινε μια φορά, την εποχή της μεγάλης οικονομικής κρίσης, και ενδεχομένως να είχε ένα νόημα για τον καταπονημένο και απογοητευμένο λαό. Εγινε δεύτερη, προς ενίσχυση του πρώτου εγχειρήματος. Εγινε και τρίτη, άντε γιατί είχε επιχειρηθεί, και είχε έναν θετικό αντίκτυπο τις δύο προηγούμενες χρονιές. Αλλά τώρα, σε τι συμβάλλει ακριβώς; Πλην ίσως στην ενίσχυση της ύλης των διάφορων sites τα οποία ωστόσο πρέπει κι αυτά να βάλουν τη φαντασία τους να δουλέψει. Διότι και πέρυσι ήταν «συγκλονιστικό το μήνυμα του πιλότου», και πρόπερσι «ρίγη συγκίνησης σκόρπισε ο πιλότος», και χθες «γέμισε υπερηφάνεια τους Ελληνες ο πιλότος», και πάει λέγοντας.
Δεν το κόβουμε καλύτερα; Ούτε Βόρεια Κορέα είμαστε, ούτε Ιράν, ούτε κάποια πρώην σοβιετική «δημοκρατία». Η συντήρηση του ακραίου εθνικισμού και του μεγαλοϊδεατισμού δεν συνάδει με την εικόνα μιας σύγχρονης χώρας…
Φιλία διαρκείας
Οι φιλίες δεν κρύβονται, ούτε σκιάζονται από πρόσκαιρες δυσκολίες. Οπως η φιλία του δημάρχου Αθηναίων Χάρη Δούκα με τον Κώστα Ζαχαριάδη, του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Κώστας ως πατέρας βάφτισε την Κυριακή τον γιο του στη Ρόδο, και ο δήμαρχος Δούκας ήταν εκεί για να παραστεί στο μυστήριο, και να τιμήσει τον ευτυχή μπαμπά. Λίγο αργότερα, μετέβη στο εμβληματικό «Ακταίον» της πόλης, όπου με κεντρικό ομιλητή τον Παύλο Χρηστίδη πραγματοποιούνταν εκδήλωση για τα 3 χρόνια από τον θάνατο της Φώφης Γεννηματά. Φυσικά πήρε τον λόγο και αυτός, αναφέρθηκε στη Φώφη, εκθείασε τη συμβολή της στην ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚ, είπε και δυο λόγια για τη σχέση του μαζί της, πριν αποχωρήσει για το εορταστικό γεύμα που οργάνωσε ο ευτυχής μπαμπάς Ζαχαριάδης, για συγγενείς και φίλους…
Στο μυαλό του έκπτωτου
Την ίδια ώρα που συνέβαιναν αυτά στη Ρόδο, ο πρόεδρος της καρδιάς μας, ο έκπτωτος Κασσελάκης, περιέφερε από καφετέρια σε καφετέρια, σε πόλεις της Κεντρικής Μακεδονίας, τον πόνο του, γιατί δεν τον… αφήνουν για να χάσει! Και έδινε ραντεβού στα «μπαρμπάδια» που έπιναν αραχτά τον φρέντο εσπρέσο τους, στο συνέδριο στην Αθήνα. Μη έχοντας τι να κάνω χθες και προχθές, παρακολούθησα κυρίως στο TikTok διάφορα βιντεάκια από αυτές τις συναντήσεις, και τα όσα τους έλεγε για να τους πείσει, για το δίκιο που τον πνίγει. Τι κατάλαβα; Οτι έχει κι ο ίδιος πειστεί πλέον ότι το «ραντεβού στο συνέδριο» μάλλον δεν θα γίνει. Και πως όλα αυτά δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια προσπάθεια να τους φέρει κοντά του, σε αυτό που ετοιμάζει – το καινούργιο κόμμα. Κατά τα λοιπά, δύο παρατηρήσεις: κατά πρώτον, συνεχίζει με αμείωτη ένταση τις selfie με οποιονδήποτε του ζητήσει, και κατά δεύτερον, δεν είδα πουθενά τον Τάιλερ. Ενδειξη ότι όταν βγαίνει έξω για να συντηρήσει την… αδιαμεσολάβητη σχέση με τον λαό, τον αφήνει εκτός…
Δεν θα πάει καλά αυτό, φοβάμαι…
