Αναζήτηση
Το χάσμα βαθαίνει προοδευτικά εδώ και ενάμιση χρόνο και τα στιγμιότυπα προσέγγισης, όπως το ανοιξιάτικο τετ α τετ συνοδεία μεζέδων σε μεσσηνιακό έδαφος που ήταν και το τελευταίο «θετικό» ραντεβού, μοιάζουν πολύ μακρινά – και δύσκολο να επαναληφθούν.
Οι διαμετρικά αντίθετες κατευθύνσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Αντώνη Σαμαρά οδηγούν σε ρήξη χωρίς επιστροφή και αποτυπώνονται με κάθε πιθανό τρόπο: στις φαρμακερές διαρροές μέσω «συνεργατών» και «κύκλων» – ένα παιχνίδι που… ξέρει καλά η σαμαρική πλευρά και στο οποίο αντιστέκεται η μητσοτακική, προσδοκώντας επί της ουσίας ότι ο κόσμος της ΝΔ θα κάνει σχετικές συγκρίσεις.
Αποτυπώνονται επίσης
στις έμμεσες πλην όχι τυχαίες πρωθυπουργικές βολές προς υπεράσπιση στρατηγικών επιλογών του, στην επιλογή λέξεων με πολιτικό βάρος, στην ευθεία διαφοροποίηση του πρώην πρωθυπουργού είτε με πύρινες τοποθετήσεις (κυρίως για την εξωτερική πολιτική και τον πολιτικο-ιδεολογικό προσανατολισμό της ΝΔ) είτε με καταψηφίσεις νομοσχεδίων.
Το γεγονός ότι δύο φορές σε διάστημα μιας εβδομάδας έσπασε η μητσοτακική γραμμή ότι οι «πρώην» μπορούν να τοποθετούνται «όπως εκείνοι κρίνουν» πιστοποιεί ότι έσπασε και το γυαλί.
Και αυτό δυσκολεύει τους γαλάζιους
να εκτιμήσουν τη συνέχεια της ανοιχτής σύγκρουσης: πότε, πώς, ποιος θα σηκώσει ξανά το γάντι;
Σε χαμηλούς τόνους.
Το πρωθυπουργικό περιβάλλον πιστεύει ότι δεν υπάρχει ενδεχόμενο να… επαναληφθεί η ιστορία – «δεν απειλείται η συνοχή της κυβέρνησης» λένε, αποκλείοντας ουσιαστικά την αναβίωση ενός σκηνικού που θα παραπέμπει στη δεκαετία του 1990 και τη δημιουργία τη Πολιτικής Ανοιξης.
Αλλά φροντίζουν ταυτόχρονα
να επισημάνουν ότι έχει και ο Πρωθυπουργός «κόκκινες γραμμές» – τα όρια… θραύσης, εννοούν.
Είναι σαφές ότι οι δηλητηριώδεις
σπόντες του Μητσοτάκη περί «χαριεντισμού» με έναν «πολιτικό καταδικασμένο 13-0» (τον επικεφαλής της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Νίκο Παππά με τον οποίο είχε προ ημερών χειραψία και συνομιλία ο Σαμαράς) δεν… ξέφυγαν.
Διατυπώθηκαν στοχευμένα ως επιβεβαίωση της δυσφορίας για ενέργειες του Σαμαρά που είχαν μείνει αναπάντητες και με την πρόβλεψη ότι θα προκαλούσαν αντίδραση «συνεργατών».
Οι καθοριστικές ημερομηνίες.
Στο γαλάζιο οικοσύστημα κοιτάζουν – όπως και ο νυν Πρωθυπουργός και ο πρώην, που κάνουν δεύτερες και τρίτες σκέψεις για όσα έρχονται – σε ημερομηνίες και γεγονότα, που θα λειτουργήσουν ως δοκιμασίες για τα «όρια θραύσης» της κάθε πλευράς.
Τρεις καθοριστικοί
σταθμοί σε ορίζοντα τριών μηνών: ο ελληνοτουρκικός διάλογος σε Αθήνα και Αγκυρα (8 Νοεμβρίου, Ιανουάριος 2025), η ψήφιση του προϋπολογισμού στα μέσα Δεκεμβρίου, η πρόταση Μητσοτάκη για την Προεδρία της Δημοκρατίας τον Ιανουάριο και η ειδική ψηφοφορία εντός Φεβρουαρίου.
Αμεσα θα κρίνει πολλά η «δυναμική» που θα προκύψει από τη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών Ελλάδας και Τουρκίας.
Ο Μητσοτάκης ξεκαθαρίζει ότι η ελληνοτουρκική προσέγγιση θα συνεχιστεί και έδειξε αποφασισμένος να σπάει την παράδοση της… μη αντίδρασης σε ό,τι αγγίζει τον «πατριωτισμό» του.
Ο Σαμαράς δηλώνει αντίστοιχα «παρών» – «πότε έκρυψε τις θέσεις του;
Ποτέ» επιμένουν οι συνομιλητές του. Αλλωστε έχει βάλει ήδη στο κάδρο βαριές βολές περί «υποκλίσεων» και «επικίνδυνων χαριεντισμών». Στη ΝΔ προεξοφλούν σαμαρικό «χτύπημα», είτε πριν είτε – το πιθανότερο – μετά τις συνομιλίες Χακάν Φιντάν και Γιώργου Γεραπετρίτη.
Στο Μαξίμου, αναγνωρίζοντας ότι κριτική υπάρχει αλλά προσώρας «εντός ορίων» από τον έτερο πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, με τον οποίο δεν επιθυμούν ευθεία αντιπαράθεση, περιμένουν τα δεδομένα και από διαδοχικές παρεμβάσεις του Καραμανλή (4 Νοεμβρίου, Θεσσαλονίκη και 24 Νοεμβρίου, Πάτρα).
Ο προϋπολογισμός.
Ακόμα περισσότερα θα κριθούν στην ψηφοφορία για τον προϋπολογισμό πριν από τα Χριστούγεννα.
Στο νεοδημοκρατικό στρατόπεδο συζητιέται η στάση του πρώην πρωθυπουργού.
Μια καταψήφιση θα σημάνει με βροντερό τρόπο την άρση εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, η αποχή θα αποτελέσει ένα εξίσου ηχηρό μήνυμα-επιβεβαίωση της πλήρους αποξένωσης.
Κυρίαρχη εκτίμηση εντός κυβέρνησης είναι ότι βουλευτές που καρφώνουν εντόνως υπουργούς, ακόμα και όσοι εντάσσονται στους πολιτικούς φίλους του Σαμαρά, δεν θα φτάσουν στα άκρα μέσω προϋπολογισμού.
«Πιέζουν, διαμαρτύρονται, διεκδικούν χώρο.
Ούτε απομόνωση θέλουν, ούτε διαγραφή τους.
Γιατί κανένας δεν θέλει να πέσει η κυβέρνηση» λέει κυβερνητικός παράγοντας, εκτιμώντας για τον Σαμαρά ότι θα επιμείνει σε ισχυρή παρουσία κόντρα σε στρατηγικές αποφάσεις του Μητσοτάκη.
Η επιλογή του ΠτΔ. Κρίσιμος σταθμός, crash test ευρύτερα για τις εσωτερικές ισορροπίες είναι η Προεδρία της Δημοκρατίας.
Ο Μητσοτάκης, επιμένοντας στην ανάγκη για συνθετικό πρόσωπο με υπερκομματικά χαρακτηριστικά, έχει διπλό στοίχημα: να «κερδίσει» τους βουλευτές του, εγκλωβίζοντας τον Σαμαρά σε επιλογή που δύσκολα θα δικαιολογούσε άρνηση, αλλά ταυτόχρονα να πετύχει ευρύτερη αποδοχή – όχι μόνο τα γαλάζια «ναι».
